Κώστας Σαμαράς
Πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο.
Ο καθηγητής, αφού μας συστήθηκε και μας καλωσόρισε, πρότεινε να γνωριστούμε μεταξύ μας, πλησιάζοντας κάποιον συμφοιτητή που μας ήταν εντελώς άγνωστος.
Σηκώθηκα να ρίξω μια ματιά, όταν ένιωσα ένα απαλό χτύπημα στον ώμο. Γύρισα. Η ακτινοβολία ενός ζεστού διάπλατου χαμόγελου έκανε ολόκληρη τη μικροσκοπική παρουσία της να λάμπει.
“Γειά σου όμορφε. Εϊμαι η Ρόουζ. Είμαι 87 ετών. Μπορώ να σε αγκαλιάσω;» Γέλασα και ανταποκρίθηκα με ενθουσιασμό. “Φυσικά και μπορείς!”. Και με ζούληξε δυνατά.
“Πώς και είσαι στα θρανία σε μια τόσο νεαρή και αθώα ηλικία;”, την πείραξα. “Α! είμαι εδώ για να γνωρίσω έναν πλούσιο σύζυγο, να παντρευτώ, να κάνω κάνα δύο παιδιά και μετά να αποσυρθώ και να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο”, ανταποκρίθηκε στο πείραγμά μου.
“Έλα, σοβαρά τώρα! Τί είναι αυτό που σε έκανε να πάρεις αυτή την πρόκληση, σε τέτοια ”ηλικία;» “Πάντα ονειρευόμουν να σπουδάσω στο Πανεπιστήμιο και να που τώρα τα κατάφερα!”, αποκρίθηκε και κέρδισε το θαυμασμό μου.
Γίναμε αμέσως φίλοι. Μετά τα μαθήματα συνηθίζαμε να περπατάμε μέχρι το φοιτητικό στέκι και να μοιραζόμαστε ένα μιλκσέικ σοκολάτας. Κάθε μέρα, για τους επόμενους τρεις μήνες φεύγαμε μαζί. Απολαμβάναμε ατέλειωτες συζητήσεις. Άκουγα γοητευμένος αυτή τη ζωντανή χρονομηχανή να μοιράζεται μαζί μου τις εμπειρίες της και τη σοφία της.
Με τον καιρό η Ρόουζ έγινε πασίγνωστη στο campus, έκανε φιλίες αμέσως όπου κι αν πήγαινε. Της άρεσε να ντύνεται όμορφα και να αφήνεται στην έλξη της προσοχής των άλλων φοιτητών. Στο τέλος του εξαμήνου η Ρόουζ έλαβε πρόσκληση να κάνει μια ομιλία στο χορό που διοργάνωνε ο αθλητικός σύλλογος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά που μας δίδαξε. Αφού την προσφώνησαν, η Ρόουζ σηκώθηκε και ανέβηκε στο βήμα. Καθώς άρχισε την ομιλία της, της έπεσαν μερικά από τα χαρτιά της. Στενοχωρήθηκε κι ένιωσε λίγο άβολα. Προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία της, έσκυψε στο μικρόφωνο και είπε απλά:
“Λυπάμαι πολύ! Είμαι λίγο νευρική. Έκοψα τη μπύρα λόγω Σαρακοστής κι αυτό το ουίσκυ με έχει κάνει χάλια! Τέλος πάντων, δεν πρόκειται ποτέ να βάλω στη σειρά την ομιλία μου οπότε, θα σας πω απλά ό,τι γνωρίζω.”
Καθώς γελούσαμε, η Ρόουζ με έναν ήχο καθάρισε το λαιμό της και άρχισε την ομιλία της.
“Δεν σταματάμε το παιχνίδι επειδή γερνάμε. Γερνάμε επειδή σταματάμε να παίζουμε. Υπάρχουν μόνο τέσσερα μυστικά για να διατηρεί κάποιος τη νεότητα, να είναι ευτυχισμένος και επιτυχημένος.
Πρέπει να γελάμε και να βρίσκουμε λόγο να είμαστε ευδιάθετοι κάθε μέρα. Πρέπει να έχουμε ένα όνειρο. Όταν χάνεις το όνειρό σου, πεθαίνεις. Υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι γύρω μας που είναι νεκροί και δεν το ξέρουν! Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του γερνάω και μεγαλώνω. Όλοι γερνάμε και δεν χρειάζεται να έχουμε κάποιο ταλέντο ή ιδιαίτερη δεξιότητα για αυτό. Το θέμα είναι να μεγαλώνεις βρίσκοντας πάντα την ευκαιρία μέσα στην αλλαγή.
Μη μετανιώνεις για τίποτα. Εμείς οι μεγάλοι συνήθως μετανιώνουμε περισσότερο για αυτά που κάναμε παρά για αυτά που δεν κάναμε. Οι μόνοι άνθρωποι που φοβούνται το θάνατο είναι αυτοί που μετανιώνουν.
Έκλεισε την ομιλία της τραγουδώντας θαρραλέα το τραγούδι “The Rose” και προσκάλεσε κάθε έναν από μας να μελετήσει τους στίχους του και να βρει τη θέση τους στη καθημερινότητά μας.
Η Ρόουζ κατάφερε τελικά να πάρει το πτυχίο που ονειρευόταν όλα αυτά τα χρόνια. Μια βδομάδα μετά την αποφοίτηση έφυγε ειρηνικά στον ύπνο της.
Πάνω από δυο χιλιάδες φοιτητές τη συνόδευσαν στην τελευταία της κατοικία σαν φόρο τιμής σε αυτή την υπέροχη γυναίκα που απέδειξε με τη στάση ζωής της ότι ποτέ δεν είναι αργά για να γίνεις αυτό που πραγματικά είσαι: Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ !!!
Θυμήσου: το να γερνάς είναι αναπόφευκτο,
να μεγαλώνεις είναι προαιρετικό.
Ζούμε με ό,τι παίρνουμε,
αλλά η ζωή μας είναι αυτό που δίνουμε.
Το τραγούδι της Ρόουζ τελειώνει κάπως έτσι :
Όταν η νύχτα έχει υπάρξει τόσο μοναχική
και ο δρόμος τόσο μακρύς
και πιστεύεις ότι η αγάπη είναι μόνο για τους τυχερούς
και τους δυνατούς…
Θυμήσου: τον χειμώνα,
βαθιά κάτω από το χιόνι,
βρίσκεται ο σπόρος
που με την αγάπη του Ήλιου,
την Άνοιξη γίνεται Ρόδο.
