Το ξέσπασμα εκπαιδευτικού για την κάλυψη της ύλης: Δεν περνάμε αστάρι, αφήστε μας να κάνουμε τα παιδιά ξανά μαθητές

Ο εκπαιδευτικός-καθηγητής Φυσικής κύριος Παναγιώτης Σάμιος, έγραψε το παρακάτω ποστ, στο προφίλ του

Δεν είναι καιρός να σταματήσει αυτή η σαχλαμάρα (προσπαθώ να είμαι κόσμιος…) με την “κάλυψη της ύλης”; Δεν περνάμε αστάρι ή βερνίκι, προσπαθούμε να μάθουμε στα παιδιά να σκέφτονται. Ξεκολλάτε, ορισμέν@, που παριστάνετε και τους ειδικούς σε θέματα εκπαίδευσης. Καταλάβετε, εκεί στο ΥΠΑΙΘ, ποια είναι η δουλειά που κάνουμε, για την ομαλή εκτέλεση της οποίας έχετε ευθύνη.

Το Σεπτέμβρη, ανοίξατε τα σχολεία τέσσερεις (4) μέρες νωρίτερα για “να καλυφθεί η ύλη” που δεν έγινε την προηγούμενη χρονιά. Μετά, μας στείλατε οδηγίες “για να καλυφθεί ή ύλη”. Οι οδηγίες ήταν πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου. Τώρα, αυτό που κοιτάτε είναι αν “καλύπτεται η ύλη”. Μέχρι εκεί καταλαβαίνετε… Αν δεν μπορείτε να αντιληφθείτε το περιεχόμενο της δουλειάς μας, αφήστε μας τουλάχιστον να την κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Τα παιδιά έχουν βρεθεί – στη συντριπτική τους πλειοψηφία – εκτός μαθησιακής διαδικασίας. Αυτό που προέχει είναι να αποκαταστήσουμε αυτή ακριβώς τη διαδικασία. Να ξαναγίνουν τα παιδιά μαθητές.

Έχουμε περάσει το χειρότερο εκπαιδευτικό lockdown σε όλη την Ευρώπη. Αυτό που χρειάζονται τα σχολεία είναι ηρεμία. Γι αυτόν το λόγο, καλό θα ήταν – μεταξύ άλλων – να σταματήσει και η επιθετική προώθηση εκείνων των πολιτικών σας που απειλούν να κατεδαφίσουν τη δημόσια εκπαίδευση.

Τα παιδιά έχουν, ουσιαστικά, χάσει μια ολόκληρη χρονιά. (Εκτός βέβαια από μια μικρή μειοψηφία που πραγματικά έδειξε αξιοσημείωτη προσαρμοστικότητα στην ΕξΑΕ, αλλά αυτό δεν αποτελεί κανόνα φυσικά.) Όλο αυτό το έλλειμα δεν “καλύπτεται” με ρυθμούς fast-track, όσο γρήγορος και να είναι ο “μάστορας”. Η δουλειά αυτή γίνεται με έμψυχο υλικό και το μυαλό του ανθρώπου χρειάζεται χρόνο για να σκεφτεί, να κρίνει, να “χωνέψει” την πληροφορία. Θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα αρκετά πιο πολυδιάστατο πρόβλημα και μάλιστα όχι μόνο βραχυπρόθεσμα. Την (ανα)συγκρότηση της γνωσιακής πορείας μιας γενιάς. Όσο νωρίτερα παραδεχτούμε τη σοβαρότητα και την έκταση του προβλήματος, τόσο το καλύτερο.