Κώστας Σαμαράς
Τον Ιούλιο η Σταματίνα έγραψε:
«Τον Ιανουάριο τον τάισαν φόλα κι έζησε. Τον Ιούνιο τον πάτησε αμάξι, τον άφησε ανάπηρο κι έζησε. Τον Ιούλιο όλοι θέλουν να του κάνουν ευθανασία αλλά θα ζήσει. Θα ζήσει γιατί τρεις άνθρωποι κι εγώ δεν μπορούμε να αφήσουμε να σκοτώσουν αυτό το πλάσμα με αυτά τα μάτια.
Την Κυριακή θα έρθει στην Αθήνα με την φορτωτική από την Φλώρινα. Του το υποσχέθηκα. Του υποσχέθηκα ότι δεν θα τον αφήσω ξανά στο έλεος κανενός σαδιστή που θα τον βάλει στο στόχαστρο.
Είναι 1,5 έτους, όσο ζει τρώει ξύλο και φόλες, αυτή είναι η ανθρωπιά και η παιδεία της πλειοψηφίας των πολιτών στην ελληνική επαρχία. Εξαιρετικός χαρακτήρας, γλύκας, χαδιάρης και πολύ καθαρός που σηκώνεται μόνο και μόνο για να μη λερώνεται πάνω του.Αυτό που χρειάζεται είναι τον άνθρωπό του εφόρου ζωής, τον άνθρωπο που θα κοιτάξει τα μάτια του κι όχι τα σακατεμένα του πόδια, το χρώμα του ή το βάρος του.»
Πέρασαν δύο μήνες και τα νεότερα είναι αυτά:
Ο μαραθώνιος για να ζήσει ο Αρούλης μας από την Φλώρινα συνεχίζεται. Η ατυχία αυτού του ζώου δεν έχει φτάσει στο τέλος της, τι κι αν τον τάισαν φόλα, τι κι αν τον καταδίωκαν ως «επιθετικό», τι κι αν τον πάτησε αυτοκίνητο με τους κατοίκους της πόλης να επευφημούν για το τραγικό γεγονός, η ζωή δεν του χαμογέλασε ακόμα όσο κι αν έχουμε προσπαθήσει.
Είναι στην Αθήνα δύο μήνες και βρίσκεται σε φιλοξενία επί πληρωμή την οποία καλύπτω μαζί με όσα έξοδα έχουν προκύψει έως σήμερα. Έχουμε κάνει ακτινογραφίες, τον έχει δει ορθοπεδικός και χθες πήγαμε στην κλινική της κ. Ταπούτη όπου κάναμε εξετάσεις, εμβόλιο και βάλαμε τσιπ. Τα καλά νέα είναι ότι ο Αρούλης μας θα σταματήσει να είναι αναπηρούλης γιατί έχει αρχίσει ήδη και περπατάει, τα κακά νέα είναι ότι έχει εμφανίσει ακράτεια και δεν είναι βέβαιο αν θα σταματήσει ποτέ να έχει ακράτεια.
Στο κτηνιατρείο όταν μας έλεγαν για την ακράτεια
Ωστόσο, με υδροθεραπείες, καθημερινή βοήθεια για να κάνει τα πρώτα του βήματα, καθαριότητα, κρέμες, καλές τροφές, συμπληρώματα διατροφής, φάρμακα, συνεχή ιατρική περίθαλψη και πολλή πολλή αγάπη πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρει.
Σε κάθε περίπτωση ψάχνει το δικό του σπίτι, τον άνθρωπό του. Δεν πρέπει να ζήσει μέσα σε διαμέρισμα, το ιδανικό είναι να ζει σε εξωτερικό χώρο για να πατάει σε χώμα και να έχει στεγασμένο ένα μέρος για να προστατεύεται από τη βροχή και το κρύο. Χρειάζεται καθαριότητα, δηλαδή συχνό κούρεμα εκεί που λερώνεται, πλύσιμο με νερό (με ή χωρίς σαπούνι) και μετά την κρέμα του. Η φιλοξενία του δυστυχώς τελειώνει και θα πρέπει να βρούμε έναν άνθρωπο ο όποιος είτε αφιλοκερδώς είτε με κάποια χρήματα θα τον προσέχει. Θα ήμουν ευγνώμων σε όποιον θα μπορούσε να προσφέρει καλής ποιότητας τροφή, ιδανικά μαλακή τροφή, sudocrem, neurobion, duphalac, πάνες, anima strath, colostrum, ένα μεγάλο σπιτάκι ή βοήθεια στη συνεχή κτηνιατρική του περίθαλψη.
Κουρεμένος με τα καινούργια του λουριά στο σπίτι φιλοξενίας του
Η εύκολη λύση είναι η ευθανασία, δηλαδή η δολοφονία ενός συναισθανόμενου όντος γιατί δε μας «βολεύει». Εμείς επιλέγουμε τη δύσκολη και ελπίζουμε να δικαιωθούμε και ο Αρούλης μας να χαμογελάσει ξανά γιατί στον ένα μόλις χρόνο ζωής του έχει γνωρίσει την πιο κακή πλευρά των ανθρώπων.
Σημειωτέον ότι είναι πανέμορφος, έχει τα πιο γλυκιά και μελένια μάτια με ένα βλέμμα που ποτέ δεν θα ξεχάσω και παρά το πόσο τον έχουμε ταλαιπωρήσει κι έχει πονέσει ποτέ δεν έκανε κίνηση να μας δαγκώσει, η μόνη κίνηση που κάνει είναι για να μας δώσει φιλιά.
Αρούλης: «Θα με υιοθετήσεις, θα με φιλοξενήσεις, θα με βοηθήσεις;»
*Όποιος θέλει και μπορεί, ας επικοινωνήσει με την Stamatina Stamatakou
