Κώστας Σαμαράς
– Μαμά τι να βάλω στο σχολείο; Δεν έχω τίποτα, λέει η κόρη μου σχεδόν κάθε πρωί. Εγώ ως συνήθως φουντώνω.
– Αχ, παιδί μου, εμείς στα χρόνια μας, φορούσαμε τις σχολικές ποδιές μας,
της απαντώ κι αυτή δεν μπορεί να καταλάβει τι εννοώ.
Οι μπλε σχολικές ποδιές με τον άσπρο κολλαριστό γιακά. Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς μας πήγαινε η μητέρα μου στο Μινιόν – Αχ αυτό το Μινιόν! – για να αγοράσουμε καινούργια ποδιά. Πηγαίναμε αρχές Σεπτεμβρίου για να προλάβουμε τη νέα συλλογή του Τσεκλένη. Σαν να λέμε σήμερα να προλάβουμε τη νέα συλλογή της Nike. O Τσεκλένης σχεδίαζε κι έραβε τις σχολικές ποδιές. Ήταν must τότε να φοράς πόδια σχολική με την υπογραφή του. Καμαρώναμε τόσο πολύ θυμάμαι στο σχολείο φορώντας αυτή τη ποδιά! Τότε σχολικές ποδιές, επίσης, είχε αρχίσει να σχεδιάζει κι ο Μπίλι Μπο, σχεδιαστής μόδας πολύ προχωρημένος για την εποχή. Και κούκλος. Κρίμα που μας άφησε νωρίς.
Πηγαίναμε στο σχολείο φορώντας την φρεσκοσιδερωμένη ποδιά με τον κολλαριστό άσπρο γιακά.
Κάποιες μαθήτριες ξήλωναν τον γιακά και φόραγαν άσπρο πλεκτό με το βελονάκι που τους είχε φτιάξει η γιαγιά τους. Τις κοροϊδεύαμε ελαφρώς! Εννοείται, ότι η ποδιά είχε κάνει ένα πέρασμα από την μοδίστρα της γειτονιάς για κόντεμα. Τίποτα φοβερό, λίγο πάνω από το γόνατο. Η οδηγία που είχαμε από τη διεύθυνση του σχολείου ήταν μέχρι το γόνατο. Να το καλύπτει. Κάναμε, όμως, την επανάσταση μας. Αυτή ήταν. Ούτε καταλήψεις, ούτε απεργίες, ούτε γκράφιτι.
Θυμάμαι είχαμε μια γυμνάστρια που στα διαλείμματα μας φώναζε και μας μέτραγε το μάκρος της ποδιάς. Έβαζε την παλάμη της στο γόνατο για να δει ποσό κοντή ήταν η πόδια. «Αύριο να έρθεις με πέντε πόντους μακρύτερη ποδιά» έλεγε αυστηρά. Ήταν η μόνη όμως, έτσι την παρακούγαμε έχοντας και τις ευλογίες του Διευθυντή του σχολείου.
Αυτά στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Η μπλε ποδιά κρεμόταν στην ντουλάπα μας μαζί με τα καλά μας ρούχα. Προσέχαμε μην την σκίσουμε, μην την τσαλακώσουμε. Η ποδιά του Τσεκλένη που φοράγαμε χαρακτηριζόταν από ένα φερμουάρ μπροστά από κάτω μέχρι πάνω. Ασημένιο. Καμαρώναμε τόσο πολύ για την επώνυμη ποδιά παρόλο που μάλλον μας καταπίεζε. Ειδικά όταν ήμασταν στην εφηβεία. Θέλαμε να φορέσουμε και κάτι άλλο, να αρέσουμε. Όμως, το μπλε της ποδιάς, η κομψή ραφή αναδείκνυε με έναν ξεχωριστό, ιδιαίτερο τρόπο τις εφηβικές σιλουέτες. Για να τις κάνουμε πιο τυπάδικες, φορούσαμε από μέσα χρωματιστά μπλουζάκια, ότι καλύτερο υπήρχε την εποχή εκείνη και βγάζαμε έξω τα γιακαδάκια να καλύπτουν τον άσπρο γιακά της ποδιάς.
Σιγά-σιγά η μπλε ποδιά έφθινε. Αντικαταστάθηκε, τουλάχιστον στο δικό μου σχολείο, με μπλε φούστα, άσπρο πουκάμισο και μπλε πουλοβεράκι. Χωρίς να έχει καταργηθεί. Αυτό ήταν καινοτομία τότε. Οι σχολικές ποδιές, όμως, στις κρεμάστρες. Όταν είχαμε επιθεώρηση ή πηγαίναμε εκκλησία πάντα με την μπλε ποδιά.
Δεν ξέρω αν είμαι οπαδός της ποδιάς ή όχι. Θα μου άρεσε, όμως, να υπάρχει μια συγκεκριμένη στολή για τα σχολεία. Οι μαθητές και οι μαθήτριες θα μου άρεσε να αναγνωρίζονται στο δρόμο. Ίσως να υπήρχε και μεγαλύτερη καλαισθησία. Ίσως να αναβαθμίζουν και την αισθητική μας. Όλων μας.
Μια στολή για το σχολείο, στην μοντέρνα έκφανσή της, θα έβγαζε πολλούς γονείς από την δύσκολη θέση. Θα υπήρχε μια ισότητα ανάμεσα στους μαθητές και τις μαθήτριες. Δεν θα ακούγαμε, όπως πολύ συχνά ακούμε:
– Η τάδε φοράει τάδε επώνυμα ρούχα. Εμένα γιατί δεν μου παίρνεις;
Με το τέλος της εποχής της ποδιάς ένας κύκλος έκλεισε. Γενιές ολόκληρες μεγάλωσαν μέσα στην μπλε ποδιά. Αλλοίωση χαρακτήρων; Ισοπέδωση της προσωπικότητας; Τίποτα από όλα αυτά δεν έπαθαν οι γενιές αυτές που μεγάλωσαν μέσα στην ποδιά. Βέβαια, προχωράμε μπροστά. Η μπλε πόδια, όμως, ήταν ένα σήμα κατατεθέν της εποχής ισχυρά κατοχυρωμένο.
– Μαμά τι να φορέσω στο σχολείο; ξαναρωτά η κόρη μου και έρχεται στο μυαλό μου η
εικόνα της ανοικτής ντουλάπας μου, με την μπλε ποδιά φρεσκοπλυμένη να κρέμεται…
