Κώστας Σαμαράς
Σε ένα τεράστιο δίλημμα έχει περιέλθει ο Τούρκος πρόεδρος μετά τις αλλεπάλληλες και σοβαρότατες απειλές των ΗΠΑ για την αγορά ρωσικών πυραύλων S-400, οι οποίοι δεν είναι σε καμία περίπτωση συμβατοί με τα νατοϊκά συστήματα ενώ ενέχει και ο κίνδυνος υποκλοπής κρίσιμων πληροφοριών από την Μόσχα.
O Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μιλώντας πριν μερικές ημέρες στην παρουσίαση του προγράμματος «Εθνική υποδομή της τεχνολογίας» στο αμυντικό Ινστιτούτο προηγμένης έρευνας TÜBİTAK SAGE ( στην Άγκυρα), ανακοίνωσε φαρδιά πλατιά την έναρξη ενός εθνικού προγράμματος κατασκευής συστήματος αεράμυνας πυραύλων μακρού βεληνεκούς με την ονομασία Siper, οι δοκιμές του οποίου θα πραγματοποιηθούν το νωρίτερο το 2021.
Ο Τούρκος πρόεδρος τόνισε ότι το νέο πυραυλικό σύστημα θα είναι πολύ κρίσιμο για το στρατό του για πολλούς λόγους, αναφέρει ρωσικό άρθρο αμυντικού ινστιτούτου.
Μεταξύ άλλων, ο Ερντογάν κατέστησε σαφές ότι στο μέλλον η Άγκυρα δεν θα αγοράζει πλέον συστήματα πυραυλικής άμυνας και αντι-αεροπορικής άμυνας από το εξωτερικό, δεδομένου ότι τέτοιες συμβάσεις δεν ικανοποιούν την ηγεσία της χώρας σε καμία περίπτωση.
Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα νέο εδώ, πολλά κράτη για να είναι πραγματικά ανεξάρτητα κινούνται στο δρόμο της ανάπτυξης της αμυντικής τους βιομηχανίας, παρά τα συνθήματα ειρήνης των πολιτικών τους.
Σύμφωνα με τον Τούρκο ηγέτη «δεν μπορεί να πολεμάει κάποιος με οπλικά συστήματα άλλων χωρών για ευνόητους λόγους».
Αυτό ακριβώς είναι το πλάνο του Ερντογάν για την αμυντική βιομηχανία της χώρας του. Ο ίδιος θέλει να κατασκευάζει τα δικά του όπλα σε όλους τους τομείς για να είναι ανεξάρτητος από ανταλλακτικά αλλά κυρίως από τον ασφυκτικό έλεγχο ΗΠΑ και Ρωσίας.
Εάν και εφόσον οι ΗΠΑ συνεχίζουν να τον πιέζουν να αποδεχθεί τους πυραύλους Patriot σε χαμηλή τιμή ακυρώνοντας τους ρωσικούς S-400, τότε ο ίδιος θα βρεθεί σε ένα τρομερό δίλημα.
Είτε να προδώσει τον Πούτιν και την τεχνογνωσία που του δίνει, είτε να εξοβελίσει «στο πυρ το εξώτερο» τις ΗΠΑ, τις οποίες έτσι και αλλιώς μισεί θανάσιμα ως καλός Τούρκος μουσουλμάνος.
Τότε ίσως αναγκαστεί και κάνει μια «ντρίπλα» και στις δύο υπερδυνάμεις, ακυρώνοντας και τις δύο προτάσεις και αποφασίζοντας να κατασκευάσει μόνο δικούς του πυραύλους μακρού βεληνεκούς, πιθανόν με κινεζική τεχνογνωσία ή με οποιονδήποτε άλλο ο οποίος θα είναι πρόθυμος (Ουκρανία).
Έτσι δεν θα μπορέσει να τον κατηγορήσει κανένας για αθέτηση συμφωνίας ως προς τον άλλον. Ένα τέτοιο σενάριο είναι σίγουρα μέσα στις προτεραιότητες του ίδιου.
Για να καταστεί σαφές πόσο επιτυχώς η Άγκυρα αναπτύσσει το δικό της στρατιωτικο-βιομηχανικό συγκρότημα, αναφέρουμε τις ακόλουθες πληροφορίες: Η Τουρκία επένδυσε σε σύντομο χρονικό διάστημα περίπου 35 δισ. Δολάρια στην εθνική αμυντική βιομηχανία.
Αναμένει σε μερικά χρόνια το 90% των εξοπλισμών της να είναι εγχώριας παραγωγής και μόνο το 10% να αφορά προμήθειες από το εξωτερικό.
Η Τουρκία, κατά κανόνα εδώ και μερικά χρόνια, εντοπίζει και υλοποιεί την αγορά παραγωγικών συστημάτων για την κατασκευή αμυντικού εξοπλισμού στη χώρα και στη συνέχεια τοποθετεί δικούς της μηχανικούς για να υλοποιήσουν διάφορα σχέδια. Φυσικά, εμπλέκονται οι καλύτεροι Τούρκοι ειδικοί από εξειδικευμένες δυτικές επιχειρήσεις.
Στη συνέχεια, το «νέο όπλο” μεταφέρεται στα θέατρα του πολέμου της Συρίας για δοκιμή.
Για παράδειγμα, η Άγκυρα μείωσε την εξάρτηση από το Βερολίνο όσον αφορά τα άρματα μάχης Leopard I και II, αποκαλώντας τα «ανεπαρκή πλατφόρμα οπλικών συστημάτων” όσον αφορά τις τιμές τους και τις ικανότητες τους σε πολεμικές επιχειρήσεις.
Ως αποτέλεσμα, ο Ερντογάν έδωσε εντολή για συνεργασία με τη νοτιοκορεατική εταιρεία Hyundai Rotem, για το τουρκικό άρμα Altay (στην πραγματικότητα, είναι μια απλοποιημένη έκδοση του νοτιοκορεατικού άρματος K2 «Black Panther «).
Γενικά, τα αποτελέσματα μιας τέτοιας αμυντικής βιομηχανικής πολιτικής είναι εντυπωσιακά.
Για παράδειγμα, στην επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας» κατά των Κούρδων της Συρίας επαρχία Afrin από τον τουρκικό στρατό, χρησιμοποιήθηκαν όπλα δικής του παραγωγής: μη επανδρωμένα αεροσκάφη Alpagu, μεγάλης εμβέλειας αυτοκινούμενα πυροβόλα howitzer Fırtına (Θύελλα), τεθωρακισμένα οχήματα Kirpi και Cobra, ελικόπτερα ATAK, πύραυλοι Kasirga οι οποίοι είχαν εμβέλεια έως 100 χιλιόμετρα.
Ωστόσο, η Άγκυρα αντιμετώπισε σοβαρές δυσκολίες στην αντιπυραυλική και την αντι-αεροπορική άμυνα.
Μια δήλωση από τους ανώτερους αξιωματούχους του τουρκικού στρατού υποστηρίζει ότι το S-400 προστατεύει τον εναέριο χώρο της της Τουρκίας μόνο από μαχητικά αεροσκάφη και φαίνεται ότι μιλάμε για τα αμερικανικά F-15 και F-16 (για αυτό το θέλει άλλωστε).
Η τουρκική Πολεμική Αεροπορία για να ελέγξει τον εναέριο χώρο της χώρας είναι σε συνεχή κίνηση. Πρόσφατα έγινε γνωστό ότι Τούρκοι επιτελείς διαμαρτυρήθηκαν στο επιτελείο στην Άγκυρα για την υπερβολική κόπωση των πιλότων τους, καθώς και το επαχθές κόστος διατήρησης ενός εν ενεργεία αεροσκάφους.
Επιπλέον, στη Μέση Ανατολή, όπως είναι γνωστό, υπάρχει ένας ατελείωτος πόλεμος στον οποίο εμπλέκονται φίλοι και εχθροί, όπως οι Ισραηλινοί, οι Σαουδάραβες και οι ΗΠΑ.
Με την έλευση του αεροσκάφους F-35 Lightning II στην ισραηλινή αεροπορία για παράδειγμα, η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου. Κατ ‘αρχήν, ακόμη και η Συρία μπορεί να χτυπήσει το έδαφος της Τουρκίας.
Χωρίς αποτελεσματική αντι-αεροπορική άμυνα οι Τούρκοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
Την ίδια στιγμή η Τεχεράνη σε συνεργασία με ειδικούς μηχανικούς της Βόρειας Κορέας ανέπτυξε και άρχισε να παράγει το σύστημα αεράμυνας Bavar-373 ως αποτελεσματική προσθήκη στα ρωσικά συστήματα αεράμυνας S-300 Favorit του Ιράν.
Η εμφάνιση του ιρανικού αντιαεροπορικού πυραυλικού συστήματος προκάλεσε τον ανοιχτό φθόνο της Άγκυρας, ενώ ο Ερντογάν δήλωσε: «Θέλω τη δική μου παραγωγή πυραυλικής άμυνας μεγάλης απόστασης”.
Εκτός από το ινστιτούτο TÜBİTAK SAGE, οι κορυφαίες εταιρείες της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας – ASELSAN και ROKETSAN θα συμμετάσχουν στην ανάπτυξη του συστήματος αεροπορικής άμυνας Siper, με τους ειδικούς να λένε ότι το κόστος της σύμβασης μπορεί να υπερβεί τα 2 δισεκατομμύρια δολάρια.
