Κώστας Σαμαράς
Aμακιγιάριστη και με αφτιασίδωτο λόγο, η εκρηκτική Βάνα απαντά σε όλα με ειλικρίνεια και αμεσότητα: φλερτάρει με τον Δήμο Γλυφάδας όχι για το δημαρχιλίκι, αλλά με όραμα για μια καθαρή, ευρωπαϊκή πόλη, αγαπά τα λάθη και τις ρυτίδες της και δηλώνει ότι θα «φύγει» όταν εκείνη το θελήσει, παρόλο που ακόμη και ο καρκίνος είναι ερωτευμένος μαζί της
Οπως το περίμενα. Χειμαρρώδης, σαρωτική, ορμητική. Οπως το υποπτευόμουν. Αυθεντική, ειλικρινής, έτοιμη να απαντήσει σε όλα. Μα σε όλα. Και σας βεβαιώ. Η κουβέντα με τη Βάνα Μπάρμπα, μέσα στις ελάχιστες από όσες έχω κάνει σε πολλές πρωτεύουσες της Ευρώπης και σε όλα τα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ. Τόσο αποκαλυπτική. Περισσότερο πεθαίνεις.
Από το τηλέφωνο μού είπε: «Μόλις τώρα φτιάχνω αβγά με λουκάνικα». Και συνέχισε: «Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν θα διεκδικήσω τον Δήμο της Γλυφάδας. Οραμα γα μια καθαρή, ευρωπαϊκή πόλη, ναι. Δημαρχιλίκι μάλλον όχι». Και ολοκλήρωσε: «Μετά χαράς να τα πούμε, αλλά σε παρακαλώ να βρεθούμε στο μοναδικό ίσως ευρωπαϊκό σημείο της Αθήνας. Φυσικά στου “Zonar’s”». Ηρθε στην ώρα της, δύο το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης. Ηρθε επιμελώς ατημέλητη. Επιμελώς άβαφη. Και στα μαύρα ντυμένη. Γιατί έτσι; «Είμαι αρκετά μεγάλη…».
– Ε, όχι και τόσο μεγάλη… «Είμαι σχεδόν άφραγκη και δεν έχω τόσα ώστε να είμαι φτιαγμένη. Δεν το έχω ανάγκη».
Από πού αρχίζεις μια κουβέντα με τη Βάνα Μπάρμπα; Με κάθε θηλυκή ύπαρξη που σέβεται και αγαπάει τα λάθη της; Μα φυσικά από τα ζώδια: «Είμαι Ψάρι με Κριό και την Αφροδίτη στον Υδροχόο. Γι’ αυτό είμαι βαθιά και αθεράπευτα συναισθηματική. Πρωτόγονα συναισθηματική. Σπάω πόρτες. Δεν είμαι τακτικίστρια, δεν είμαι άνθρωπος του νου. Οπως γράφει ο μεγιστοτεράστιος Νίκος Καζαντζάκης στην “Ασκητική”, ο νους βολεύεται, η καρδιά ποτέ».
Πρώτη εντύπωση η αμεσότητά της. Δεύτερη, η καθαρότητα του λόγου της. Τρίτη, το υποδειγματικό συντακτικό της.
– Πολλά λάθη; «Αφθονα. Τα αγαπάω. Τα λατρεύω. Οπως τώρα που αποφάσισα να δώσω συνέντευξη σε σένα. Ξέρω ότι θα εκτεθώ. Σε αυτόν που κάποτε με τα σχόλιά του με ξέσκιζε. Τώρα παίρνω την εκδίκησή μου».
– Σε ξέσκιζα με τα σχόλια επειδή όλοι, έτσι κι εγώ, σε ποθούσαμε και δεν σε είχαμε. «Μ’ αρέσει η ειλικρίνειά σου. Το πιστεύω και το κρατάω».
«Ημουν ένα τρόπαιο…
Ενα αλαζονικό, κακομαθημένο πλάσμα»
– Κάποιος φίλος μου είπε ότι η Βάνα δεν είναι η Μπελούτσι της Ελλάδας, αλλά η Μόνικα είναι η Βάνα της Ιταλίας.
Χαμογέλασε, κολακεύτηκε, το προσπέρασε και συνέχισε: «Αλλο πράγμα η αγάπη, άλλο ο έρωτας. Ο έρωτας είναι το πρωτόγονο ένστικτο. Ο ερωτισμός είναι πρωτογονισμός. Και τότε, στα νιάτα μου, ήμουν ερωτευμένη με τον εαυτό μου. Και ήμουν ερωτευμένη με τον εαυτό μου γιατί προκαλούσε ακατανίκητο πόθο σε όλα τα αρσενικά, σε κάθε άνδρα. Τώρα που τα έχασα όλα αυτά, τώρα καταλαβαίνω το λάθος μου. Οταν χάνεις τα νιάτα σου χάνεις και μέρος της ομορφιάς σου. Τι μένει; Η αγάπη».
Η Βάνα, επί σειρά ετών, πολλών ετών, η επιτομή του ερωτισμού, του πόθου, της φαντασίωσης και του αχαλίνωτου σεξουαλικού οργίου. Παιδιά, να το ομολογήσουμε, κακό δεν κάνει. «Ο θαυμασμός και η πλημμυρίδα σεξουαλικών φαντασιώσεων που προκαλούσα με έκαναν περισσότερο αλαζονική, περισσότερο νάρκισσο. Τώρα πιστεύω πως τυχεροί είναι εκείνοι που αγαπούν, όχι εκείνοι που αγαπιούνται. Εγώ αγαπιόμουν. Ετσι δεν είχα την πείνα της αγάπης. Ημουν ένα τρόπαιο. Και πάντα ήμουν με τον εαυτό μου… Ενα κακομαθημένο, όμορφο πλάσμα. Αυτό ήμουν. Από τα τριάντα εφτά, με τη μητρότητα και τη γέννηση της κόρης μου, όλα αυτά άλλαξαν. Εφυγε και ο ναρκισσισμός και ο εγωισμός. Τότε, στο βαθύ παρελθόν, κοιτούσα και πήγαινα μόνο με γοητευτικούς άνδρες της εξουσίας. Τώρα κοιτάζω την ψυχή και τα αισθήματα».
Το μυαλό μου πέταξε στην αρχαιότητα. Και μπροστά μου «είδα» τη Βάνα σαν μία από τις πιο επιθυμητές και θανατηφόρες εταίρες της Αθήνας.
– Πότε άρχισαν τα «τσιμπολογήματα»; Πότε εκτοξεύτηκαν οι μετοχές σου;
«Από τις πρώτες κινηματογραφικές εμφανίσεις μου. Από την πρώτη που ήταν στο “Βίος και Πολιτεία” του Νίκου Περάκη, τον Πέδρο Αλμοδόβαρ της Ελλάδας. Αλλά πού να τον καταλάβουμε εμείς οι Βαλκάνιοι; Ολα είναι παρεξηγημένα σ’ αυτόν τον τόπο. Α, και κάτι άλλο. Τα “τσιμπολογήματα” άρχισαν όταν έκανα την πρώτη μου διαφήμιση πλασάροντας το απορρυπαντικό Essex με τη φράση «το Essex πλένει υπέροχα»».
– Φαντάζομαι να το κατάλαβες και να το εκμεταλλεύτηκες αυτό.
«Αστειεύεσαι. Στην αρχή ήμουν τούβλο. Τοίχος. Φαντάσου, ενώ ήδη είχα κερδίσει τον τίτλο της Μις Ελλάς, εγώ για το μεροκάματο εργαζόμουν σε ένα διάσημο για εκείνη την εποχή καφέ-μπαρ του Κολωνακίου, τα “Νούφαρα”. Ημουν τόσο, μα τόσο αθώα. Μέχρι τα τριάντα. Ισως κάτι λιγότερο».
– Λένε ότι οι άνδρες επειδή είναι μο@@όδουλοι γι’ αυτό είναι και μεγάλα θύματα. Και πως η γυναίκα με το σεξ είναι η πιο ακλόνητη, η πιο μεγάλη, η πιο κερδοσκοπική μηχανή από συστάσεως της ανθρωπότητας.
«Εσείς το λέτε. Οι άνδρες το λένε. Γιατί σας αρέσει να παίζετε τον ρόλο του θύματος. Τον ρόλο του πρωταγωνιστή. Αυτά λένε και πολλές αμερικανικές ταινίες για να απενοχοποιούν τους άνδρες. Το σεξ είναι ένστικτο. Είναι ζωώδες όπως η πείνα. Τα αρσενικά αισθάνονται την ανάγκη να μας γεμίζουν ενοχές. Πως δηλαδή η γυναίκα χειρίζεται το σύμπαν».
– Μα δεν το χειρίζεται;
«Τελικά το χειρίζεται. Γιατί; Μα επειδή πέφτουν στην παγίδα της γυναίκας-συζύγου. Το “σύζυγος” είναι επάγγελμα. Η γυναίκα που γεννάει, η γυναίκα που υποτάσσεται στον άνδρα της. Είναι κι αυτό μια εργασία. Οπως πολλές άλλες. Μια εργασία που πληρώνεται αδρά. Αλλά να ξέρεις. Μια τέτοια “σύζυγος” δεν αγαπάει. Και κάτι ακόμα. Οι μεγάλοι έρωτες δεν φοράνε νυφικό. Γι’ αυτό δεν συμβιβάστηκα. Γι’ αυτό δεν παντρεύτηκα. Γι’ αυτό δεν πιστεύω στον γάμο».
– Ομως ερωτεύτηκες. Πόσες φορές; Μία, δύο, τρεις, δέκα;
«Τρεις φορές. Τρεις μεγάλοι έρωτες με χάραξαν. Ομως μία ήταν η πιο μεγάλη. Ο δάσκαλός μου. Η μεγάλη, αξέχαστη αγάπη μου».
– Αξέχαστη;
«Αξέχαστη και αξεπέραστη. Και είναι αξεπέραστη επειδή ακόμα δεν έχει φθαρεί μέσα μου».
– Η Σίρλεϊ ΜακΛέιν μπροστά σε πεντακόσιους δημοσιογράφους από κάθε γωνιά της Γης είχε πει στο Φεστιβάλ του Βερολίνου: «Οποια σταρ ισχυριστεί ότι δεν πήγε με τον συμπρωταγωνιστή της και τον παραγωγό ή σκηνοθέτη της λέει ψέματα».
«Συμφωνώ και το προσυπογράφω. Ετσι ακριβώς είναι. Και όχι μόνο στις μεγάλες παραγωγές του Χόλιγουντ, αλλά και στις μικρές, τις δικές μας. Αλλωστε πολλοί παραγωγοί και σκηνοθέτες κατέληξαν στην αγκαλιά κάποιας πρωταγωνίστριας».
«Αθλιος και χυδαίος ο Χάρβεϊ Γουάινστιν»
– Και τότε; Δεν είναι σοκαριστική και υποκριτική αυτή η καμπάνια από πολλές διάσημες μεγαλομπεμπέκες εναντίον του Χάρβεϊ Γουάινστιν;
«Το παιχνίδι είναι στημένο. Οταν εκείνος ήταν πανίσχυρος, όλες αυτές έκαναν την πάπια. Τώρα το θυμήθηκαν. Αλλά δεν φταίνε μόνο αυτές. Φταίει και ο ίδιος γιατί έδωσε δικαιώματα. Γιατί εκμεταλλεύτηκε την εξουσία του. Ο νόμος της ανταποδοτικότητας. Του ανταποδίδονται όλα αυτά που έχει κάνει. Και έχει κάνει αίσχη».
– Είναι αλήθεια ότι σου την έπεσε και ότι εσύ τον απέκρουσες;
«Μα@@κίες. Μερικοί συνάδελφοί σου γράφουν με τα πόδια. Δεν έχω πει κάτι τέτοιο. Απλώς είχα περιγράψει την πρώτη μου εμπειρία μετά την τελετή όταν το “Mediterraneo” είχε κερδίσει Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Παραγωγής».
(Η Βάνα, πρωταγωνίστρια της ταινίας του Ναπολιτάνου Γκαμπριέλε Σαλβατόρε που γυρίστηκε το 1991 στο Καστελόριζο, σε ρόλο θεσπέσιας πόρνης.)
«Εκεί λοιπόν, στη δεξίωση που ακολούθησε της τελετής, γιατί όπως ξέρεις η Miramax των αδελφών Γουάινστιν ήταν η εταιρεία παραγωγής, ο Χάρβεϊ, αυτός που κατηγορείται για όλες αυτές τις χυδαιότητες, εμφανίστηκε με ξεκούμπωτο πουκάμισο, χωρίς ζώνη, να βρωμοκοπάει αλκοόλ, περιφερόμενος σαν ζωντανή χυδαιότητα. Μου την έπεσε, όπως την έπεφτε σε όποια έβρισκε μπροστά του».
– Τόσο χυδαίος, τόσο άθλιος;
«Αυτός είναι ο ακριβής χαρακτηρισμός, “άθλιος”. Αθλιος και άθλος. Κοίτα, φίλε μου, παιχνίδι της γλώσσας. Κολοσσιαία η διαφορά ανάμεσα στην αθλιότητα και τον άθλο».
– Η τόσο μεγάλη διεθνής δημοσιότητα δεν «εξοφλήθηκε» όσο άξιζε εδώ στα πάτρια εδάφη;
«Καθόλου μάλιστα. Αρχισαν οι χλευασμοί, οι σαρκασμοί και οι πλακίτσες. Οπως, ας πούμε, “η Βάνα έχει μπάρμπα στην Κορώνη”. Με σταύρωσαν. Φαντάσου ότι μετά από τα Οσκαρ , ο μοναδικός ρόλος που μου προσφέρθηκε είναι κάποιας όμορφης που ανεβαίνει στα τραπέζια και χορεύει ζεϊμπέκικο. Να πέσουν να με φάνε. Τόσο κομπλεξικοί. Το κόμπλεξ των Ελλήνων. Γιατί εσύ και όχι ο άλλος…».
– Μεγάλωσες στην επαρχία, έτσι δεν είναι;
«Στα Γιάννενα. Καταπιεσμένη, Σχεδόν “σφραγισμένη”. Στα δεκαεφτά μου την κοπάνησα νύχτα με κατεύθυνση τα καλλιστεία».
– Οπου έπρεπε να δώσεις για να πάρεις… «Να κάνω τι;».
– Χαρούλες;
«Πλάνη. Η Βάνα δεν έκανε χαρούλες. Τα ανταλλάγματα ήταν μεγάλα. Πολύ μεγάλα».
– Οπως; «Σπίτια. Σου κάνει; Και πολύ περισσότερα. Επρεπε, όμως, να ήταν κάτι μοιραίο, ένας μεγάλος έρωτας».
– Πιστεύεις ότι ο έρωτας έχει διάρκεια; Φαντάζομαι να ξέρεις ότι μετά από τρία χρόνια η σεξουαλική, η σαρκική επιθυμία έχει τελειώσει. Τότε πάμε για άλλη.
«Ακριβώς έτσι. Γι’ αυτό δεν πιστεύω στη μονογαμία. Είμαι εναντίον της μονογαμίας. Η κ@@λα είναι αντίδραση ζωική. Είναι ένστικτο. Οπως η πείνα. Δεν μπορείς να μείνεις με έναν. Αδύνατον. Ομως η αγάπη και το συναίσθημα εμπεριέχουν χρόνο. Οπως το καλό κρασί. Οσο παλιώνει τόσο βγάζει περισσότερα αρώματα».
Στον λάκκο των τεκνών με τον Βολανάκη
– Περίπτωση ειλικρίνειας;
«Η ειλικρίνεια και η αυθεντικότητα προκύπτουν από μεγάλες προσωπικότητες. Οπως, για παράδειγμα, η περίπτωση του Μίνωα Βολανάκη. Μέγιστη σκηνοθετάρα, μέγιστη προσωπικοτάρα. Κι αυτός αξέχαστος και ανεπανάληπτος, Θυμάμαι που για ξεκάρφωμα με έπαιρνε μαζί του στα Εξάρχεια ώστε να τσιμπήσουν τα τεκνά κι έτσι να “τσιμπολογήσει” κι εκείνος. Εγώ στον λάκκο των λεόντων των τεκνών. Κάπως έτσι πορεύονται οι μεγάλοι και πλήρως ελευθερωμένοι».
– Ποια η βαθύτερη, η ανεκπλήρωτη επιθυμία σου;
«Να βρω κάποιον να τον αγαπήσω. Εναν σύντροφο που θα είναι και φίλος. Να εγκαταλείψω το εγώ μου για κάποιον άλλο».
– Τόσο μεγάλη λαχτάρα;
«Εχω να ερωτευτώ εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Οσο και η ηλικία της κόρης μου. Η μητρότητα με κέρδισε. Η αγάπη και ο έρωτας με έχασαν. Καιρός να αναγεννηθώ μέσα μου. Είμαι έτοιμη. Είναι αλήθεια πως αγαπώ τη μοναχικότητά μου. Ομως άλλο πράγμα τα συναισθήματα, ο άνθρωπος, ο σύντροφος. Οπως έλεγε και ο Μενέλαος Λουντέμης, η αγάπη μετριέται με ό,τι απαρνιέται κανείς για χάρη της».
«Λάθος του Ψηνάκη, αλλά μερίδιο ευθύνης έχουν και οι ψηφοφόροι του»
– Σχετικά με τη Γλυφάδα και την υποψηφιότητα για τον δήμο της πόλης;
«Δεν το έχω αποφασίσει. Μάλλον δεν θα το κάνω. Το μοναδικό πράγμα που με ενδιαφέρει είναι η πόλη, αυτή η γη της επαγγελίας. Να την πεζοδρομήσουμε. Να κυκλοφορούν όλοι με ποδήλατα. Να μεταδίδονται επουράνιες μελωδίες. Γι’ αυτό και η κίνηση που έχω οργανώσει ονομάζεται “Γλυφάδα όμορφη πόλη”. Πάντα αφοσιωμένη πλήρως σε αυτό τον σκοπό. Ανιδιοτελώς. Χωρίς σκοπό “κατάληψης” της δημαρχίας».
– Να σου πω ότι μετά την απαράδεκτη συμπεριφορά του φίλου σου Ηλία Ψηνάκη όλοι είναι κουμπωμένοι σχετικά με τις υποψηφιότητες από celebrities. «Μεγάλο το λάθος του».
– Μεγάλο; Σχεδόν εγκληματικό. «Να ξέρεις πάντως ότι πολλές φορές ο πολιτικός κινδυνεύει από τις ομάδες που τον περιβάλλουν. Αυτές μπορεί να σε καταστρέψουν».
– Πάντως εκείνος έχει επιλέξει τα μέλη των ομάδων του.
«Σωστά. Αλλά μερίδιο ευθύνης έχουν και οι ψηφοφόροι του».
– Οπως οι ψηφοφόροι του Τσίπρα που τώρα εύχονται να τους είχε κοπεί το χέρι;
«Διαφωνώ. Ο Τσίπρας είναι συμπαθής. Ενα παιδί πολύ αληθινό. Με λάθος προσδοκίες. Που πίστεψε ότι το όραμά του θα μπορούσε να υλοποιηθεί αν κατάφερνε να βρεθεί στην εξουσία. Πλάνη. Ομως ενοχλούμαι αφάνταστα όταν όλοι αυτοί, να μην τους χαρακτηρίσω, ρίχνουν τα πάντα στις πλάτες του Τσίπρα. Αυτοί οι καπεταναίοι που έριξαν το καράβι στα βράχια και το βούλιαξαν. Ελεος!».
Η ώρα πλησίαζε για το φινάλε. Ο χρόνος κυλούσε. Ακούγεται υπερβολική, αιρετική. Κι όμως, είναι πειστική. Εχει δίκιο. Το σεξ έρχεται και φεύγει. Η αγάπη και τα αισθήματα μένουν. Η Βάνα των πολλών ταχυτήτων: «Τώρα, σ’ αυτή τη φάση ωριμότητας της διαδρομής μου, τώρα λοιπόν μπορώ να πω ότι αγαπώ τις ρυτίδες μου, τα χρόνια μου. Τώρα μπορώ να πω ότι ποτέ δεν θα γίνω φερέφωνο της όποιας ανίατης αρρώστιας και των γηρατειών. Θα φύγω όρθια. Θα φύγω αγκαλιά με την ευθανασία. Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν, ούτε στον καρκίνο, να με δω συρρικνωμένη και παραμορφωμένη. Αλλωστε ακόμα και ο καρκίνος είναι ερωτευμένος μαζί μου. Πάει, τέλειωσε, το έχω αποφασίσει. Θα πεθάνω όποτε εγώ αποφασίσω».
Πηγή: protothema.gr
