Κώστας Σαμαράς
Από τη μέρα που βγαίνουν στη σύνταξη ή αποκτούν εγγονάκια, οι γονείς μας αρχίζουν να μοιάζουν στα μάτια μας λίγο πιο μεγάλοι. Σταδιακά, καθώς τα εγγόνια τους και τα παιδιά τους μεγαλώνουν, εκείνοι γερνάνε λίγο ακόμη ώσπου γίνονται πια κανονικοί παππούδες με κάτασπρα μαλλιά. Έτσι, τον καιρό που εμείς απολαμβάνουμε την απίστευτη ευτυχία του να μεγαλώνεις δικά σου παιδιά, το μυαλό μας δε σταματά να τρέχει στη στιγμή που οι δικοί μας γονείς δεν θα μπορούν πλέον να μοιραστούν τη χαρά μας.
Από την άλλη, ο κύκλος αυτός είναι και ελπιδοφόρος. Τα παιδικά γέλια των μικρών μας, συμβολίζουν τις άπειρες πιθανότητες που εκτείνονται μπροστά στους. Και τα χαμόγελα των παππούδων τους, αντικατοπτρίζουν την ανταμοιβή που τους επιφύλασσε η ζωή για τον αγώνα τους να μας κάνουν ευτυχισμένους. Εμείς στεκόμαστε ανάμεσά τους, ο κρίκος ανάμεσα στις δυο γενιές που έκαναν και κάνουν τη ζωή μας πιο όμορφη.
Και πάλι βέβαια, για εμάς δεν αποτελεί καμιά μεγάλη παρηγοριά το ότι οι γονείς μας θα φύγουν με χαμόγελο και πλήρεις ημερών. Γιατί αυτό που θέλουμε αληθινά και ευχόμαστε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας είναι να μη φύγουν ποτέ.
Κάπως έτσι, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα η οποία δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Κάθε φορά που συναντάμε τους γονείς μας, ειδικά αν δε μένουν κοντά μας, τους βρίσκουμε και λίγο πιο κουρασμένους, πιο καταπονημένους, λίγο περισσότερο γέρους από την προηγούμενη. Και μετανιώνουμε ξανά για τις στιγμές που δεν τους χαρίσαμε, για όλες εκείνες τις φορές που δεν τους δώσαμε αρκετό χρόνο με τα εγγόνια τους. Για να πάρουν λίγη παραπάνω ζωή και να σταθούν λίγο πιο γερά στα πόδια τους από λαχτάρα να δουν τα παιδιά των παιδιών τους να μεγαλώνουν.
Δεν ωφελεί, όμως, να βράζουμε στο ζουμί μας και να περιμένουμε στωικά το μοιραίο. Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω και οι στιγμές που χάνονται δεν αναπληρώνονται έτσι απλά και όποτε ή όπως μας βολεύει.
Το να συνειδητοποιεί κανείς ότι η μέρα που θα χάσει τους γονείς του πλησιάζει όλο και περισσότερο δε σημαίνει ότι πρέπει “να το πάρει απόφαση” ούτε να πανικοβληθεί και να αρχίσει να ψάχνει το ελιξίριο της νεότητας, μήπως και ξανανιώσουν.
Όπως και τα παιδιά μας στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, έτσι και οι γονείς μας στα τελευταία τους, τρέφονται με την αγάπη και τον χρόνο που τους δίνουμε. Πέρα από κάθε τι, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μην τους ξεχνάμε. Δεν πρέπει να τους αφήνουμε ποτέ να νιώθουν παραγκωνισμένοι, παραμελημένοι και χωρίς θέση στον κόσμο. Πόσο μάλλον, όταν ο κόσμος όλος για εκείνους είναι, όπως και για τα μικρά μας, η οικογένειά τους.
