Κώστας Σαμαράς
Με λένε Χρύσα είμαι 31 ετων και μαμά ενος κουκλου 5 χρονων. Έφυγα στα 20 μου για να ακολουθησω τον ερωτα της ζωής μου σε ενα νησί.
Η διάφορα μας,ηταν 15 χρόνια. Εγώ τυφλή απο αγάπη εγκατελειψα τα παντα,πίστευα οτι η ζωή μου ηταν εκείνος και μονο εκείνος..όμως…δυστυχώς όλα άλλαξαν ….όλα….
Στα πέντε χρόνια σχέσης αποκτήσαμε τον μικρο μας….η χαρά μου ηταν μεγαλη ,απερίγραπτη ,ήξερα όμως οτι είχα κανει λαθος… Η βία ήταν μέρος της καθημερινοτητας. Ακόμα και όταν ήμουν έγκυος.Οι καταστάσεις που ζούσα με ξεπερνούσαν ,ενοιωθα καθημερινά να καταρρεω μονη ολομοναχη και σε εναν τόπο που ποτε δεν αγαπησα, που ποτέ δεν ενοιωσα κομματι του..Ένα «δεν», ενα «όχι» και ενα «γιατί» ηταν η συντροφιά μου. Σκέφτηκα να κάνω υπομονή για το παιδι για να έχει και τους δυο γονείς κοντά του όμως…εγώ; Που ήμουν εγώ;
Δέκα χρόνια γερασα,μαυρισα. Ξύλο,φτωχεια, βρισιμο,και κλάμα…ζηταγα βοήθεια απο την μάνα μου και μου απαντούσε «Εσύ το διαλεξες»… Χωρίς λεφτά χωρίς βοήθεια ενα πρωινο που έλειπε στην δουλεια, βουτηξα κυριολεκτικά το παιδι μου και εφυγα…!
Μπήκα στο καράβι και εφυγα, όλα μου τα λεφτά 20 ευρώ! Ο μικρός με ρώταγε «μανούλα που πάμε;» κι εγώ απλα τον κοίταζα σαν χαμενη… Τότε σκέφτηκα οτι είχα αποτυχει. Έφτασα στον Πειραιά και έβλεπα τον κοσμο. Απο την μια χαιρομουν και από την αλλη εκλαιγα. Πήρα του παιδιού μου να φαει και αρχισαμε να περπατάμε. Φτασαμε στο σπίτι μου το πατρικο… Εκεί που μεγαλωσα όμως δεν μου ανήκε πια…ενοιωθα ασφαλής κατα ενα περιεργο τροπο. Κανεις δεν θα μας χτύπαγε ουτε θα μας φωναζε πια……..είπα στον μικρο οτι είναι περιπετεια…οτι είναι παιχνιδι…άσχετα αν τα ματια μου έλεγαν άλλα…..
Την αλλη μέρα…αποφασισα να αφήσω το παιδί σε γνωστό ίδρυμα μέχρι να δω τι θα κάνω. Ήμουν μισή αλλά ηταν ασφαλής έτσι. Ήξερα οτι ο δαίμονας θα με έψαχνε αλλά κάτι μέσα μου, μου έλεγε μπορείς μην σταματας οτι και να γίνει! Έψαχνα δέκα μέρες συνεχόμενα ασταμάτητα μέχρι που βρήκα δουλειά 490 ο μισθός 10 ώρες …δουλεψα ενα μήνα και νοικιασα ενα σπίτι 20 τ.μ 120 ευρώ το ενοίκιο. Έπειτα ο δρόμος άνοιξε και βρήκα καλύτερη δουλεια. Προσεχα μια γιαγιά, ο μισθός ανεβηκε και η κυρία Αννα με αγάπησε και με βοηθησε. Μέσα σε ενα χρονο πήγα σε ενα όμορφο σπιτάκι ,μικρο αλλά όμορφο, κάνω δυο δουλειές και ο μικρός μου χαμογελαει… Πρόσφατα εκανα αίτηση διαζυγίου και ευτυχώς ο τύρρανος δέχτηκε. Αφού φυσικά με κυνήγησε ανελέητα!!!
Τώρα στο μόνο που δεν συγχωρώ τον εαυτό μου είναι οτι βασάνισα το αγόρι μου. Δεν ξέρω αν θα μας συγχωρέσει που πέρασε ολα αυτά αλλά ο,τι εκανα ηταν και είναι για εκείνον. Για να μεγαλωσει και να γίνει ένας σωστός άντρας, σύζυγος και πατέρας. Μακάρι μια μέρα να καταλάβει…
