Κώστας Σαμαράς
Σε μια βραδιά που υποτίθεται ότι έπρεπε να είναι γεμάτη ρομαντισμό και χαρά, μεταμορφώθηκα σε σερβιτόρα ενός γάμου, χωρίς να φαντάζομαι ότι σύντομα θα βρισκόμουν στη μέση μιας συναισθηματικής καταιγίδας.
Η αίθουσα του γάμου ήταν στολισμένη με λουλούδια και λαμπερά φώτα, οι καλεσμένοι γελούσαν και γιόρταζαν, ενώ εγώ, προσπαθώντας να επιτελέσω την αποστολή μου, ένιωθα να κατακλύζομαι από αναμνήσεις και συναισθήματα. Όμως, καθώς περιφερόμουν ανάμεσα στα τραπέζια, το βλέμμα μου σταμάτησε σε μια οικεία φιγούρα: ο γαμπρός ήταν ο Δαβίδ, ο σύζυγός μου.
Η καρδιά μου σταμάτησε για μια στιγμή. Ο Δαβίδ, ντυμένος με ένα κομψό κοστούμι, φαινόταν πιο γοητευτικός από ποτέ, συνοδευόμενος από μια εντυπωσιακή νύφη, τη Κίρα.
Η καρδιά μου γέμισε θλίψη και οργή καθώς συνειδητοποίησα ότι αυτός ο άνθρωπος, που κάποτε μου είχε υποσχεθεί αιώνια αγάπη, είχε πλέον φτιάξει μια νέα ζωή με κάποιον άλλον. Ένιωθα τα μάτια μου να υγραίνονται, καθώς αναλογιζόμουν τη σκληρή πραγματικότητα του χωρισμού μας.
Καθώς οι καλεσμένοι έπιναν σαμπάνια και γελούσαν, η οργή και η αβεβαιότητα με κατέκλυσαν. Δεν ήθελα να είμαι απλώς μια σερβιτόρα, ούτε μία σιωπηλή παρατηρήτρια στη ζωή τους. Μια επιτακτική ανάγκη με κυρίευσε να αποκαλύψω την αλήθεια, να καταστήσω γνωστή την προδοσία που είχε διαταράξει τη ζωή μας.
Έπρεπε να μιλήσω, να δείξω σε όλους ποιος ήταν πραγματικά ο Δαβίδ.
«Λόρι, τι κάνεις εδώ;» ρώτησε η Στέισι, η συνάδελφός μου, πλησιάζοντας με έκπληξη. Η αναστάτωσή της με ξάφνιασε. «Αυτός είναι ο γάμος του Δαβίδ!»
«Ακριβώς γι’ αυτό είμαι εδώ», απάντησα, προσπαθώντας να συγκρατήσω την οργή και τη λύπη μου. «Δεν θα τον αφήσω να εμφανιστεί ως κάποιος άλλος.»
Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά καθώς μπήκα στην αίθουσα, όπου η τελετή είχε ήδη ξεκινήσει. Οι μουσικές νότες πλημμύριζαν τον αέρα και οι καλεσμένοι παρακολουθούσαν με ενθουσιασμό. Όμως, για μένα, η πραγματικότητα του Δαβίδ δίπλα στην Κίρα ήταν ένας καταιγισμός συναισθημάτων. Ήταν αδύνατον να παραμείνω σιωπηλή.
«Συγχαρητήρια!» φώναξα, υψώνοντας το ποτήρι μου. Όλοι γύρισαν και με κοίταξαν. Έβλεπα τον Δαβίδ να χάνει το χρώμα του, καθώς συνειδητοποιούσε ποια ήμουν και τι σκόπευα να κάνω. «Αυτός είναι ο σύζυγός μου, και δεν θα τον αφήσω να μοιράζεται υποσχέσεις με άλλες.»
Ο Δαβίδ, ή μάλλον Ρίτσαρντ, έκανε ένα βήμα προς εμένα, με το πρόσωπό του γεμάτο σοκ. «Λόρι, σε παρακαλώ…», ψέλλισε, αλλά οι λέξεις του προδίδονταν από την ανησυχία και την απογοήτευση.
«Αυτό δεν είναι μια παρεξήγηση», δήλωσα με σιγουριά. «Είναι η σκληρή αλήθεια. Σε αγαπούσα, αλλά τώρα βλέπω ποιος πραγματικά είσαι.»
Η Κίρα, μπερδεμένη, κοίταξε ανάμεσά μας, ενώ η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη ένταση. «Ρίτσαρντ, τι συμβαίνει;» ρώτησε, η φωνή της τρέμοντας.
«Δεν μπορεί να είναι αλήθεια», πρόσθεσε, κοιτάζοντας τον Δαβίδ με απορία και τρόμο. Οι καλεσμένοι αρχίζουν να μιλούν και να κοιτάζουν γύρω τους, το μυστήριο να πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Η αλήθεια που ήθελα να αποκαλύψω ήταν πλέον προφανής.
«Κοίτα την εικόνα μας», είπα, δείχνοντάς τους μια φωτογραφία από τον γάμο μας. «Αυτή είναι η ζωή που φτιάξαμε μαζί.»
Το βλέμμα της Κίρας γέμισε δάκρυα καθώς παρακολουθούσε την πραγματικότητα να διαλύεται μπροστά της. «Ρίτσαρντ, είναι αλήθεια;» ψιθύρισε, ενώ η καρδιά της θρυμματιζόταν.
Με μια τελευταία προσπάθεια, ο Δαβίδ απευθύνθηκε στην Κίρα. «Μπορώ να το εξηγήσω…» είπε, αλλά οι λέξεις του ακούγονταν μάταιες. Ήξερε ότι η αλήθεια δεν μπορούσε πλέον να κρυφτεί.
Ένιωθα το βάρος της απόφασης να αποκαλύψω την προδοσία να απελευθερώνει την ψυχή μου. Είχα καταφέρει να βγω από τη σκιά της σιωπής και να παλέψω για τη ζωή που μου είχε κλέψει. Καθώς απομακρυνόμουν από την αίθουσα, ήξερα ότι αυτή ήταν η αρχή ενός νέου κεφαλαίου – χωρίς τον Δαβίδ, χωρίς ψέματα και χωρίς φόβο για την αλήθεια.
