Κώστας Σαμαράς
ις τελευταίες μέρες, ο γάμος του Δούκα Harry και της Δούκισσας του Sussex, Meghan Markle, μονοπώλησε το ενδιαφέρον των μέσων μαζικής ενημέρωσης σε όλον το κόσμο… Στα πέρατα της γης έφτασαν οι εικόνες του ερωτευμένου νεόνυμφου ζευγαριού, σε κάθε σπίτι συζητήθηκε έστω και για λίγο το ευχάριστο αυτό γεγονός… Οι καλοπροαίρετοι «είδαν» δυο όμορφους νέους ανθρώπους που ξεκινούν τη ζωή τους κρατώντας με αγάπη ο ένας το χέρι του άλλου… Οι πιο δύσπιστοι σε θέματα ευτυχίας και όσοι επιλέγουν να παίζουν το «δικηγόρο του διαβόλου», επικεντρώθηκαν στην καταγωγή και στο background της νύφης, που ήταν αρκετά αντιφατικά σε σχέση με του γαμπρού…
Παρατήρησα, ότι οι περισσότεροι ενδιαφέρθηκαν να σχολιάσουν την εξωτερική εμφάνιση της Meghan, το νυφικό, την τιάρα, τα κοσμήματα, το φόρεμα της δεξίωσης, το αν τη συνόδεψε ο πρίγκιπας Κάρολος ή ανέβηκε τα σκαλιά του ναού μόνη της, κατά πόσο έσπασε το πρωτόκολλο με τη συμπεριφορά της και άλλα θέματα του ίδιου τύπου…
Μια από τις πρώτες μου σκέψεις κι εκείνο που με συγκίνησε βαθιά στον εν λόγω γάμο, ήταν η ευαίσθητη αλλά ταυτόχρονα δυναμική εικόνα της μητέρας της, Doria Ragland.Μια γυναίκα που χώρισε πολύ νέα από τον πατέρα του παιδιού της, αναλαμβάνοντας ουσιαστικά την αποκλειστική ευθύνη της κόρη της από την τρυφερή παιδική της ηλικία… Στάθηκε δίπλα της στις δυσκολίες, τη στήριξε και την καθοδήγησε να αντιμετωπίσει πολλούς κινδύνους και ήρθε τελικά η μέρα που η τύχη, η μοίρα, την αξίωσε να ζήσει το «όνειρο»… Να γίνει το παιδί της η ηρωίδα του σύγχρονου παραμυθιού, όπου ο πρίγκιπας τής δίνει όρκους αιώνιας αγάπης, αφοσίωσης, χαρίζοντάς της ολόκληρο τον κόσμο…
Η Doria Ragland, όπως ακριβώς ήταν μόνη της όλα τα χρόνια που μεγάλωνε τη Meghan – μην έχοντας δίπλα της την πατρική φιγούρα ώστε να μοιραστεί τις ανησυχίες της- έτσι και τώρα στάθηκε μόνη της… Εκεί, στον καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου, συγκρατούσε τα δάκρυα χαράς, συγκίνησης και ανακούφισης για την τύχη της κόρης της… Έσφιγγε τα χείλη και τα δάχτυλά της, σκεπτική, μια έσκυβε το κεφάλι της, μια κοιτούσε ψηλά χαμογελώντας δειλά…
Σε αυτήν τη μάνα, λοιπόν, υποκλίνομαι… Όπως και σε όλες εκείνες που κατάφεραν να μεγαλώσουν μόνες τους τα παιδιά τους, με υπομονή, επιμονή, πίστη κι αγάπη…Ανάμεσά τους και στη δική μου μητέρα που από τότε που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου- στα δέκα μου χρόνια- με μεγάλωσε μόνη της… Και θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή, όλα ανταμείβονται σε αυτήν τη ζωή… Η ιστορία της Meghan και της Doria, είναι η απόδειξη πως το happy end μπορεί να το συναντήσουμε στην πραγματικότητα και όχι μόνο στα παραμύθια…
