«Λίγα δευτερόλεπτα μετά μια διερχόμενη αμαξοστοιχία θα τον παρασύρει, θα πολτοποιήσει τα άκρα του…»
Η ζωή μπορεί να αλλάξει μέσα σε μια στιγμή — κι αυτές οι ιστορίες το αποδεικνύουν με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο. 6 Έλληνες μοιράζονται τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους: τον τραυματισμό, την απώλεια, τον ακρωτηριασμό. Από ατυχήματα στη θάλασσα μέχρι απρόβλεπτες κακοτοπιές, οι ιστορίες τους σοκάρουν αλλά και εμπνέουν.
«Η προπέλα μου έκοβε το χέρι, το μικρό μου δαχτυλάκι κρεμόταν», περιγράφει ένας από τους πρωταγωνιστές. Μέσα από τον πόνο και το σοκ, γεννιέται η δύναμη — κι αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο σε εκείνους που πάλεψαν και συνεχίζουν να παλεύουν.
Ετεοκλής Παύλου
Σε ηλικία 23 ετών, ο Ετεοκλής Παύλου εργαζόταν στην υποδοχή ενός νυχτερινού μαγαζιού και δέχτηκε δύο πυροβολισμούς μετά από συμπλοκή και από τότε έχει πρόσθετο μέλος. Πιο συγκεκριμένα, ήταν 13 Οκτωβρίου του 2013, όταν κάποιοι πυροβολισμοί του στοίχισαν το ένα του πόδι!
«Η σφαίρα με χτύπησε στην κοιλιά και πέρασε τα ζωτικά μου όργανα. Μου κόπηκε και η λαγόνια αρτηρία από τη δεξιά πλευρά, οπότε δεν πήγαινε αίμα στα κάτω άκρα…σηψαιμία, θρόμβωση κτλ. Έκανα πολλά χειρουργεία μεγάλου ρίσκου. Ένιωσα ότι πεθαίνω. Το κρύο του θανάτου είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος. Ήμουν έναν μήνα σε τεχνητό κώμα και το πόδι μου ακρωτηριάστηκε τότε», είχε αποκαλύψει το 2020, σε συνέντευξή του στο «The Dot».
To 2022, μάλιστα ο Ετεοκλής Παύλου με αφορμή τη γιορτή της μητέρας είχε κάνει μια συγκλονιστική ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο instagram. Ο γνωστός personal trainer, θέλοντας να τιμήσει τη δική του μητέρα που ήταν εκείνη που στάθηκε δίπλα του από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στη ΜΕΘ να δίνει μάχη για τη ζωή του, θέλησε να μοιραστεί μερικές σκέψεις με τους διαδικτυακούς του φίλους.
Συγκεκριμένα, ο Ετεοκλής Παύλου δημοσίευσε μια σειρά φωτογραφιών από την περίοδο που βρισκόταν στο νοσοκομείο προσπαθώντας να κρατηθεί στη ζωή, φωτογραφίες από την πρώτη περίοδο που γύρισε στο σπίτι του μετά τον ακρωτηριασμό του αλλά και φωτογραφίες από τον γάμο του με την Ελένη Χατζίδου. Σε όλες στο πλευρό του βρίσκεται η αγαπημένη του μητέρα.

«Θα σας διηγηθώ μια ιστορία για ένα παιδί και την μητέρα του. Η ιστορία βρίσκει Το παιδί να είναι σε κώμα και να χαροπαλεύει στην μονάδα εντατικής θεραπείας. Οι ελπίδες των γιατρών να ζήσει ελάχιστες …Για τη μητέρα όμως ακόμα και το ελάχιστο ήταν πολύ. Οι γιατροί συμβούλεψαν την οικογένεια να μπαίνει στο δωμάτιο και να του μιλάει γιατί ακόμα και όταν είναι σε κώμα ο ασθενής είναι πολύ σημαντικό και έτσι έγινε!!


Οι προσπάθειες όλων ήταν μάταιες. Κάποια στιγμή και ενώ ο ασθενής εξακολουθούσε να βρίσκεται σε κώμα, μπήκε η μητέρα του και έβαλε το χέρι της πάνω στο δικό του και τότε ο ασθενής ξέσπασε σε κλάματα. Η αγάπη της μητέρας, το μαγικό αυτό συναίσθημα προκάλεσε την συγκεκριμένη και μοναδική αντίδραση του ασθενή. Ο ασθενής είχα την τύχη να είμαι εγώ και αυτή η γλυκιά μανούλα είναι η μητέρα μου και λέω την τύχη επειδή ένιωσα την αγάπη της μάνας τόσο δυνατά που σχεδόν είχε γεύση.

Στον όρο μητέρα, εκεί ξεκινούν και τελειώνουν όλα…πάντα δίπλα μου στα πιο δύσβατα και σκοτεινά μονοπάτια, σε αυτά που ακόμα και ο ίδιος μου ο εαυτός προσπαθεί να ξεχάσει ότι υπήρξε. Η γλυκιά μου μανούλα Δήμητρα και η γλυκιά μου μανούλα Ελενη, που θα τους είμαι πάντα ευγνώμων που μου επιτρέπουν να ζω δίπλα τους, δίπλα σε αυτές τις δυο υπέροχες μανούλες της ζωής μου. Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου» είχε γράψει χαρακτηριστικά τότε ο παρουσιαστής.
Άρης Μουγκοπέτρος
Ο Άρης Μουγκοπέτρος, ο δεξιοτέχνης του κλαρίνου τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα υπέστη σοβαρό τραυματισμό όταν έπαιζε μουσική σε πασχαλινό γλέντι στην Αχαΐα. Συγκεκριμένα, ένας από τους θαμώνες, ο οποίος ήταν και καλός του φίλος του έδωσε να κρατά μια κροτίδα η οποία έσκασε στα χέρια του, με αποτέλεσμα να ακρωτηριαστούν τα δυο του δάχτυλα ενώ στο ένα του μάτι έχασε το 90% της όρασής του.
«Πιστεύω πάρα πολύ στον Θεό. Εαν δεν είχα την βοήθειά του, δεν θα ζούσα, ζω από θαύμα. Αν αυτό που κρατούσα στα χέρια ήταν χιλιοστά πιο κάτω θα μου έπαιρνε το κεφάλι. Αν το είχα πετάξει κάτω θα είχε σκοτωθεί κόσμος. Πραγματικά δεν θέλω να σκεφτομαι εικόνες γιατί ταράζομαι πάρα πολύ. Χρειάστηκα ψυχολογική βοήθεια. Περνάω μετατραυματικό στρές, έχω εφιάλτες. Βλέπω συνέχεια εφιάλτες, ακούω το «μπαμ» στον ύπνο μου. Είναι δύσκολα τα πράγματα, θα είναι πιο εύκολο όταν θα έχω τα χέρια μου. Θα ήθελα του Αγίου Δημητρίου να παίξω στην γιορτή της μητέρας μου, το έχουμε βάλει στόχο», είπε στην πρώτη του συνέντευξη μετά το ατύχημα.

Μιχάλης Σεΐτης
Η ζωή του Μιχάλη Σεΐτη ξεκίνησε στα… κουλουάρ. Πέντε χρονών είχε την πρώτη του επαφή με τους στίβους και τίποτα δεν ήταν αρκετό για να τον τραβήξει μακριά απ’ αυτούς. Στα 16 του χρόνια ήταν μέλος της Εθνικής ομάδας Παίδων στα 400 μέτρα εμπόδια, αγώνισμα που συνέχισε για τα δέκα επόμενα χρόνια.
Μέχρι το 2013 όταν η ζωή του άλλαξε από ένα ατύχημα με μηχανή που δανείστηκε γιατί είχε το αυτοκίνητό του στο συνεργείο. Ο ίδιος σε παλιότερη συνέντευξη μνημόνευσε το «φαινόμενο της πεταλούδας» γι’ αυτό που του συνέβη, αφού η μηχανή που οδηγούσε εκείνη τη μέρα βρέθηκε τυχαία στην κατοχή του, καθώς το αυτοκίνητό του ήταν στο συνεργείο, ενώ λίγο πριν είχε αφήσει σε φίλο του μηχανάκι μικρότερου κυβισμού που χρησιμοποιούσε.
Έχασε το πόδι του αλλά όχι και το πάθος του για τον αθλητισμό. Τρεις μήνες μετά την προσθήκη τεχνητού μέλους έλαβε μέρος σε τοπικούς αιγαιοπελαγίτικους αγώνες και σήμερα βρίσκεται κάτοχος παγκόσμιου ρεκόρ. Το 2024 έγινε και μπαμπάς.
Έρρικα Πρεζεράκου
Η Έρρικα Πρεζεράκου είχε περιγράψει στο περιοδικό «ΟΚ», πως έγινε το ατύχημα στο σκάφος: «Είχα μόλις φτάσει στην Κύθνο για διακοπές και ήταν το πρώτο πρωινό στο νησί. Ωραίος, ζεστός Αύγουστος, μπόλικος κόσμος στην παραλία της Αγίας Ειρήνης. Έγραψα λίγο, έκανα μια βουτιά. Αργά το μεσημέρι με προσκάλεσαν μαζί με την παρέα μου να πάμε για φαγητό σε μια κοντινή παραλία. Μπήκαμε στο φουσκωτό –τέσσερα άτομα ήμασταν–, καθίσαμε και ξεκινήσαμε. Δεν είχαμε βγει καλά καλά από το λιμανάκι, όταν ο οδηγός του σκάφους έκανε έναν επικίνδυνο ελιγμό 180 μοιρών. Ξαφνικά από το κάθισμά μου εκσφενδονίστηκα μέσα στη θάλασσα.
Βρέθηκα ξαφνικά κουτρουβαλώντας μέσα στο νερό και άκουσα έναν περίεργο θόρυβο – το «γκαπ» της προπέλας που έκοβε το χέρι μου. Μόνο που εγώ δεν το ήξερα τότε. Το κατάλαβα βγαίνοντας στην επιφάνεια και βλέποντας τη δεξιά παλάμη μου κομμάτια – κομμένη στη μέση, μύες, σάρκες, όλα μια ματωμένη μάζα, το μικρό μου δαχτυλάκι να κρέμεται.
Η ζωή μου κρίθηκε μέσα σε ένα νανοδευτερόλεπτο. Αν όπως ανέβαινα στην επιφάνεια του νερού και βρέθηκα ακριβώς κάτω από τις προπέλες στη θέση του χεριού μου βρίσκονταν τα μαλλιά ή το κεφάλι μου, δεν θα ήμασταν σήμερα εδώ να μιλάμε»
Πένυ Σκάρου
Η Πένυ Σκάρου, σε μια συγκινητική συνέντευξη στη «Super Κατερίνα» και τη Μένια Κούκου, μίλησε για την προσωπική της μάχη και τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει τα τελευταία 12 χρόνια, μετά το σοκαριστικό ατύχημα που της κόστισε το πόδι της.
Υπενθυμίζουμε πως στα τέλη Ιουνίου του 2014 η Πένυ είχε εμπλακεί σε τροχαίο, οδηγώντας το μηχανάκι της στην οδό Πειραιώς. Ένα διερχόμενο αυτοκίνητο τη χτύπησε και ο οδηγός την εγκατέλειψε με αποτέλεσμα να χάσει το ένα της πόδι και να νοσηλευτεί σε σοβαρή κατάσταση.
Γιάννης Σεβδικαλής
Ο Γιάννης Σεβδικαλής είναι Παραολυμπιονίκης και κατακτά το ένα ρεκόρ μετά το άλλο στον στίβο. Το 2012 ένα ατύχημα που είχε του άλλαξε τη ζωή αλλά εκείνος δεν το έβαλε κάτω. Σε νεαρότερη ηλικία, ο Γιάννης Σεβδίκαλης εργαζόταν ως βοηθός σερβιτόρου σε μαγαζιά στο Βοτανικό και σε νυχτερινά κέντρα. Ωστόσο πάντα υπήρχε αυτό το κομμάτι μέσα του, όπου ήθελε να γίνει αθλητής.
10 Οκτωβρίου 2012, ώρα 14.30. Ο Γιάννης σχολάει από τη δουλειά που εργαζόταν ως σερβιτόρος και επιστρέφει στο σπίτι του με το ποδήλατο του. Όπως κάθε μέρα, έπρεπε να διασχίσει τις σιδηροδρομικές γραμμές του τρένου. Λίγα δευτερόλεπτα μετά μια διερχόμενη αμαξοστοιχία θα τον παρασύρει, θα πολτοποιήσει τα άκρα του και ο ίδιος θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον θάνατο. Οι γιατροί στο νοσοκομείο θα σώσουν την ζωή του αλλά θα αναγκαστούν να ακρωτηριάσουν τα πόδια του…
Έναν χρόνο μετά το ατύχημά του ο Γιάννης χρησιμοποίησε για πρώτη φορά προσθετικά μέλη. Τόσοι μήνες όμως χωρίς περπάτημα τα κόκκαλά του είχαν ατροφήσει και χρειάστηκε να περπατάει με πατερίτσες. Μετά από παρότρυνση ενός φίλου μπήκε στον κανονικό στίβο και ξεκίνησε ο πρωταθλητισμός.
«Δεν πρόλαβα να θρηνήσω, δεν πρόλαβα να σκεφτώ αυτό που μου είχε συμβεί, γιατί πέρα από την μεγάλη αγάπη που ήρθε από συγγενείς και φίλους, ήρθαν άνθρωποι που μου έδωσαν θάρρος και δύναμη λέγοντας μου ότι υπάρχουν τεχνητά μέλη, που σου δίνουν την δυνατότητα να περπατάς και να τρέχεις. Είχα φοβηθεί για την ζωή μου και έτσι χάρηκα που έμεινα ζωντανός. Άρπαξα ότι ευκαιρία μου δόθηκε. Θέλει απλά να έχεις όρεξη για την ζωή και να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο», έχει εξομολογηθεί ο ίδιος στην εκπομπή Tatiana Live.