Κώστας Σαμαράς
Διασχίζοντας κεντρικό δρόμο της Αθήνας ξαφνικά βλέπω μια μητέρα να στέκεται δίπλα στον Εύζωνα γιό της, την ώρα της σκοπιάς με το βλέμμα της καρφωμένο πάνω του.
Δεν μιλά, απλά τον κοιτά, είναι συγκινημένη, καμαρώνει και το βλέμμα της λέει τόσα πολλά, αλλά ο Εύζωνας Νεκτάριος Μαρκογιαννάκης στέκεται αγέρωχος και τιμά τη στολή που φορά, χωρίς να αντιδρά.
Δεν γίνεται να προσπεράσω αυτή την εικόνα. Περιμένω πότε θα απομακρυνθεί από δίπλα του για να της μιλήσω και εκείνη πολύ ευγενικά μου ανοίγει την καρδιά της. Μου μιλά για το γιό της, που δεν γνώρισε πατέρα, καθώς σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα από τη Σαντορίνη στην Κρήτη. Ήταν τότε 7 μηνών έγκυος στο Νεκτάριο. Η τραγωδία θα κάνει το γύρο των ΜΜΕ καθώς ο παππούς του Νεκτάριου ήταν ο σπουδαίος λαουτιέρης Γιάννης Μαρκογιαννάκης.
Η οικογένεια βυθίζεται στο πένθος όμως εκείνη πρέπει να σταθεί στα πόδια της για την 1 έτους κόρη της και το δεύτερο παιδί, που σε δυο μήνες έρχεται στη ζωή. Τόσα χρόνια μετά η Αντωνία Μαρκογιαννάκη θέλει να στείλει το δικό της μήνυμα αισιοδοξίας και μάς μιλά για τα χρόνια που πέρασαν αλλά και για το πώς ένιωσε όταν είδε το Νεκτάριο, Εύζωνα.
«Αρχικά όταν είδα το Νεκτάριο Εύζωνα ένιωσα απερίγραπτη χαρά και συγκίνηση. Σαν να έφυγε από πάνω μου το παρελθόν και ήρθε το μέλλον, με δόξα και τιμή. Μετά από μια απαιτητική εκπαίδευση βγήκε ένας Εύζωνας που στέκεται με λεβεντιά στα Μνημεία και στο Προεδρικό Μέγαρο.
Τον Ιούλιο του 2000 έπεσε ο σύζυγος μου με Cesna (μικρό 4θεσιο) αεροπλάνο γυρνώντας από Σαντορίνη. Ξαφνικά όλα χάθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη. Όλα τα όνειρα έγιναν στάχτη και έμεινα με μια κόρη ενός έτους και έγκυος 7μηνων.Ηταν βαρύ και δύσκολο να σηκώσω τότε διπλό ρόλο και αυτόν της μάνας και αυτόν του πατέρα. Θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να το δεχθώ μου πηρέ καιρό. Με βοήθησαν και ψυχολόγοι και άνθρωποι που είχαν βιώσει κάτι παρόμοιο. Σιγά – σιγά και μετά σχεδόν από 2χρονια μπορώ να πω ότι άρχισα σιγά- σιγά να στέκομαι, να γίνομαι πιο δυνατή, να μεγαλώνω και εγώ μέσα από τα μικρά και να βλέπω την αισιοδοξία στα μάτια τους.
Η σχέση του Νεκτάριου με τον παππού του ήταν τυπική γιατί είχαν μεγάλη διαφορά ηλικίας, είχε βαρύ πένθος για το γιο του και ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος εκεί. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν ξέρει τη πορεία του σαν πρωτομάστορα της κρητικής μουσικής. Ήθελε να του μάθει λαούτο απλά του μικρού… δε του άρεσε. Του αρέσει η παράδοση. Σε αυτό τον αγώνα με βοήθησαν οι γονείς μου πολύ γιατί μέναμε μαζί μετά το συμβάν. Και με βοήθησαν και στα σχολεία οι δάσκαλοι, βοήθησαν με το τρόπο τους τα παιδιά μου. Σιγά σιγά προσπάθησα να δω τα θετικά της δίκης μου κατάστασης, να εκμεταλλευτώ τις ευκαιρίες για να προχωρήσω στο μέλλον.
Ζορίστηκα αλλά περνώντας τα χρόνια έβλεπα μια πρόοδο έστω και μικρή. Τα παιδιά μεγάλωσαν και τώρα όλα είναι πιο εύκολα.
Ο Νεκτάριος, λοιπόν, έπρεπε να τελειώσει πρώτα τα στρατιωτικά του καθήκοντα για να πάει μετά στη σχολή που θέλει. Έτσι παρουσιάστηκε στο Ρέθυμνο και πέρασε το κλιμάκιο του Λ. Ευζώνων και τον επέλεξαν για το ύψος του που είναι 1.90. Έρχεται και απλά μου το ανακοινώνει ότι έχει πάρει φύλλο πορείας για Αθηνά.
Ένα σοκ το πέρασα γιατί δεν ήξερα, ούτε ποτέ είχα φανταστεί κάτι τέτοιο. Ήταν κάθετος ότι θέλει να πάει. Τελειώνοντας τη εκπαίδευση χάρηκα πάρα πολύ. Φυσικά το αποκορύφωμα είναι όταν βλέπεις το παιδί σου να παρελαύνει με λευκή στολή, με παράστημα και τα χτυπήματα του τσαρουχιού να είναι δυνατά για να ακούν οι νεκροί… συγκινητικό.
Ίσως για αυτό το ήθελε για να ακούν οι νεκροί ότι τίποτε δε χάθηκε ούτε η ελευθέρια, ούτε τα ΙΔΑΝΙΚΑ.
Για αυτό με είδες τόσο συγκινημένη. Όσο πιο συχνά μπορώ θα πηγαίνω. Οι πιο ωραίες Κυριακές της ζωής μου. Ο γιος μου θέλει να πηγαίνουμε με την αδερφή του, για να τον βλέπουμε, να τον καμαρώνουμε. Ο φωτογράφος της φρουράς μας έχει βγάλει μια ωραία φωτογραφία. Αυτό που θέλω να πω μέσα από την ιστορία μου είναι ότι ένα τέλος δεν έρχεται ποτέ με άδεια χέρια».
