Κώστας Σαμαράς
Ο Drew Goodall είχε μια μεγάλη αγάπη, την ηθοποιία. Στα 20 του, μετά τις σπουδές του στην υποκριτική, κατάφερε να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του και να παίξει δίπλα σε μεγάλα ονόματα του Χόλυγουντ, όπως ο Μπραντ Πιτ και ο Χιου Γκραντ. Μπορεί οι ρόλοι να ήταν μικροί σε ταινίες όπως το «Snatch» και το «About a boy» όμως ο Drew, ακόμα και έτσι, δήλωνε το «παρών» στα στούντιο και τη μαγεία του σινεμά.
Και μέσα σε αυτή την καθημερινότητα ήρθε μια κριτική για την υποκριτική του δεινότητα που τον καταρράκωσε και έμελλε να του αλλάξει συθέμελα τη ζωή. «Διέλυσε την αυτοπεποίθησή μου. Σκέφτηκα «δεν το θέλω πια όλο αυτό, δεν θέλω να το κάνω άλλο. Και έτσι σταμάτησα»» είχε πει στη βρετανική ιστοσελίδα IBTimes.
Τα χρήματα που είχε βγάλει άρχισαν να τελειώνουν και εκείνος αρνούνταν πεισματικά να πει στους γονείς του τι είχε συμβεί. «Ήταν μεγάλη υπόθεση για μένα να μην μπορώ να λέω ότι εργάζομαι. Δεν ήθελα να αντικρίσω τους γονείς μου. Όταν είχα φύγει από το σπίτι ήμουν η μεγάλη ελπίδα τους. Δεν ήθελα να έρθω αντιμέτωπος με την αγανάκτηση που θα μου δημιουργούσε η επιστροφή στο σπίτι με την ουρά στα σκέλια. Και κάπως έτσι σταμάτησα να πληρώνω το νοίκι» είπε.
Ο νοικάρης του τον πέταξε έξω από το σπίτι και για έξι μήνες τη δεκαετία του ’90 σπίτι του έγινε ο δρόμος. Ο άστεγος, πια, Drew έδινε κάθε μέρα αγώνα για την επιβίωσή του, ζητιανεύοντας για λίγο φαγητό. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ξυλοκοπήθηκε από μέθυσους και άλλους άστεγους στη μάχη της επικράτησης στα πεζοδρόμια και τα πάρκα.
Στην προσπάθειά του να πάρει «μυρωδιά» από την υποκριτική που λάτρευε συνήθιζε να κοιμάται σε χαρτόνια έξω από το London Academy of Performing Arts. «Ήταν τόσο παράξενο να ξυπνάς δίπλα σε κάποιον που φορούσε το κουστούμι του Ερρίκου VIII. Αν αργούσα να ξυπνήσω το πρωί και ερχόταν κόσμος έπρεπε να κρυφτώ και να εμφανιστώ ξανά όταν όλοι είχαν φύγει» είχε πει.
Η ψυχολογία του ήταν καταρρακωμένη αναλογιζόμενος τη μέχρι τότε πορεία της ζωής του. «Όταν ζεις στο δρόμο έχεις ατελείωτες ώρες που δεν κάνεις τίποτα. Ποιος είμαι; Τι κάνω; Αυτές οι ερωτήσεις με είχαν οδηγήσει στην κατάθλιψη».
Όσο ξαφνικά όμως χάλασε η ζωή του τόσο ξαφνικά έφτιαξε…
Η ζωή στο δρόμο είχε και κάποιες ακτίνες αισιοδοξίας. Αυτή η επαφή του Drew με τους άγνωστους περαστικούς, οι μικρές στιγμές επικοινωνίας, έφερναν κάποιες φορές το χαμόγελο ξανά στα χείλη του. Ένας από αυτούς τους χιλιάδες καθημερινούς περαστικούς άλλαξε όλη τη ζωή του. Του πρότεινε να αρχίσει να γυαλίζει παπούτσια και έτσι να βγάζει κάποια χρήματα που θα του εξασφάλιζαν, έστω, την τροφή του. Χρησιμοποιώντας κάποια από τα χρήματά που είχε συγκεντρώσει ζητιανεύοντας αγόρασε μια βούρτσα και ένα κουτί βερνίκι και κατευθύνθηκε προς την οικονομική περιοχή του Λονδίνου για να κάνει πράξει όσα του είχε προτείνει ο περαστικός.
Χωρίς άδεια για τη δουλειά που έκανε στο δρόμο έπρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεχτικός με την Αστυνομία, που κάθε φορά που τον έβλεπε τον μετακόμιζε σε άλλο σημείο, απειλώντας τον με σύλληψη.
Έξι μήνες πέρασε ο Drew γυαλίζοντας παπούτσια στο δρόμο για 2 λίρες τη φορά. Μία μέρα ένας από τους τακτικούς κουστουμαρισμένους πελάτες τους του είπε να πάει στο γραφείο όπου δούλευε για να γυαλίζει τα παπούτσια των εργαζόμενων. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη. Έτσι άρχισε να μεγαλώνει την «επιχείρησή» του πηγαίνοντας καθημερινά σε τράπεζες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για να περιποιείται τους άνδρες που ντύνονταν στην πένα.
Το πελατολόγιο μεγάλωνε, το ίδιο και τα έσοδά του. Και έτσι ο Drew έκανε πράξη το γνωμικό της γαλλίδας συγγραφέα Μαργκερίτ Γιουρσενάρ «χρειάζεται πάντα μια δόση τρέλας για να αντιμετωπίσεις το πεπρωμένο» και το 2012 έφτιαξε την επιχείρηση «Sunshine Shoeshine».
Μέρα με τη μέρα το «Sunshine Shoeshine» επεκτεινόταν και σήμερα έχει φτάσει να συνεργάζεται με σημαντικές επιχειρήσεις σε ολόκληρο το Λονδίνο που θεωρούν απαραίτητο το γυάλισμα των παπουτσιών των στελεχών τους. Τα ετήσια κέρδη φτάνουν και συχνά ξεπερνούν τις 250.000 ευρώ και τα περισσότερα από αυτά ο Drew τα δίνει για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Υπάρχει όμως κάτι άλλο που κάνει τον 43χρονο περήφανο για όσα έχει καταφέρει και προκαλεί το θαυμασμό και την επιβράβευση των άλλων. Ποτέ δεν ξέχασε τι πέρασε για γίνει επιχειρηματίας. Έτσι στελεχώνει το Sunshine Shoeshine κυρίως με άστεγους και άτομα με ειδικές ανάγκες.
Δείτε το βίντεο που ακολουθεί.
«Δεν υπάρχει μαγικό κουμπί να το πατήσεις και να εξαφανίσεις το θέμα των αστέγων. Θα υπάρχει πάντα. Αλλά αν δώσεις σε κάποιον λίγο από το χρόνο σου, του μιλήσεις, μπορείς να βρεις μια λύση» λέει στο Reuters.
Μέχρι σήμερα έχει δώσει εργασία σε 40 ανήμπορους ανθρώπους που ζούσαν στο δρόμο, δίνοντάς τους επίσης τη δυνατότητα να επιλέξουν σε ποιον φιλανθρωπικό οργανισμό θα δώσουν μέρος των κερδών από το γυάλισμα των παπουτσιών.
Ένας από αυτούς είναι και ο 45χρονος Alan Walton, που για 15 χρόνια ήταν άνεργος, αντιμετωπίζοντας προβλήματα υγείας, καθώς από το ένα μάτι δεν έβλεπε, αλλά και ψυχολογικά προβλήματα.
Tα λόγια του για το αφεντικό του συγκινούν. «Μου έχει δώσει ένα σκοπό, μου δίνει αυτοπεποίθηση. Με έχει κάνει να νιώθω άνθρωπος. Έχοντας δουλειά και προϋπηρεσία νιώθω ότι έχω μέλλον, που δεν είχα πριν. Αν δεν έχεις προϋπηρεσία και προσόντα οι εργοδότες δεν βλέπουν τίποτα σε σένα. Και αυτό μου το έδωσε το Sunshine» λέει στο BBC.
Και ο Drew έχει ένα μήνυμα να δώσει σε όλους αυτούς που βιώνουν μια κατάσταση ίδια με αυτή που βίωσε παλιότερα. «Μην το παίρνετε τόσο σοβαρά. Σίγουρα είναι μια δύσκολη κατάσταση αλλά αν την αντιμετωπίσετε σαν παιχνίδι, ξαφνικά τα πράγματα γίνονται ευκολότερα. Ακόμα φοβάμαι ότι αύριο μπορεί να χάσω τα πάντα, όλα είναι πιθανά. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα στο οπλοστάσιό σου είναι να είσαι ταπεινός και να λες θα χαρώ όσα έχω τώρα».
