Κώστας Σαμαράς
Τα παιδιά έχουν το δικό τους στιλ και συχνά επιλέγουν πράγματα με τα οποία δεν συμφωνούν οι ενήλικες. Η μαμά αυτού του 3χρονου αγοριού θέλει ο γιος της να αναπτύξει το δικό του στιλ ελευθέρα. Αλλά όταν ένας ξένος την κατηγόρησε για κακοποίηση παιδιού λόγω του ντυσίματος του γιο της, εκείνη υπερασπίστηκε την οικογένεια της με αυτή την δημοσίευση στο Facebook:
«Στον 3χρονο γιο μου αρέσει να παίζει με φορτηγά. Του αρέσει να παίζει με παζλ. Του αρέσει να τρώει δαμάσκηνα. Και του αρέσει να φοράει γυαλιστερές φούστες μπαλέτου. Όταν τον ρωτάνε, λέει ότι οι φούστες μπαλέτου τον κάνουν να αισθάνεται όμορφος και γενναίος.
Λέει ότι δεν υπάρχουν κανόνες στο τι μπορούν να φορέσουν τα αγόρια και τα κορίτσια. Ο γιος μου έχει βάλει φούστα μπαλέτου στην εκκλησία, στο σούπερ μάρκετ, στο τρένο και στην παιδική χαρά. Για μας δεν είναι θέμα. Μας έχουν κάνει καλοπροαίρετες ερωτήσεις και τις απαντήσαμε, ήταν εντάξει. Ήταν εντάξει μέχρι χτες.»
«Χτες, στην βόλτα μας στο πάρκο, μας πλησίασε κάποιος και απαίτησε να μάθει γιατί ο γιος μου φορούσε φούστα. Δεν τον ξέραμε, αλλά φαινόταν να μας έχει παρατηρήσει εδώ και καιρό. “Είμαι απλά περίεργος”, είπε. “Γιατί συνεχίζεις να το κάνεις αυτό στον γιο σου;”
Δεν ήταν περίεργος. Δεν ήθελε απαντήσεις. Ήθελε να βεβαιωθεί ότι και οι δύο ξέραμε ότι αυτό που έκανε ο γιος μου – αυτό που του επέτρεπα να κάνει – ήταν λάθος. “Δεν θα έπρεπε να συνεχίσει να σου το κάνει αυτό”, είπε. Μίλησε κατευθείαν στον γιο μου. “Είσαι αγόρι. Είναι κακιά μαμά. Είναι παιδική κακοποίηση.”
Μας έβγαλε φωτογραφίες, παρ’όλο που του ζήτησα να μην το κάνει. Με απείλησε. “Τώρα θα το μάθουν όλοι”, είπε. “Θα δεις.»
Κάλεσα την αστυνομία. Ήρθαν, πήραν την αναφορά τους, έκαναν κομπλιμέντα για την φούστα. Ο γιος μου όμως ακόμα δεν αισθάνεται ασφαλής. Θέλει να μάθει: “Θα γυρίσει ο άντρας; Ο κακός άντρας; Θα φωνάξει κι άλλα άσχημα πράγματα για την φούστα μου; Θα βγάλει κι άλλες φωτογραφίες;”.
Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά. Αλλά μπορώ να πω το εξής: δεν θα με τρομάξει. Δεν θα με κάνει να αισθανθώ ευάλωτη ή φοβισμένη. Δεν θα αφήσω θυμωμένους ξένους να πουν στον γιο μου τι μπορεί και τι δεν μπορεί να φορέσει. Ο κόσμος μπορεί να μην αγαπά τον γιο μου γι’αυτό που είναι, αλλά εγώ τον αγαπώ. Ήρθα σε αυτή την γη για να βεβαιωθώ ότι το ξέρει.
Θα φωνάζω την αγάπη μου στις γωνίες των δρόμων. Θα υπερασπίζομαι, φωνάζοντας, το δικαίωμα του να περπατά στον δρόμο ήρεμος, φορώντας ό,τι θέλει.
Θα του δείξω, με όποιον τρόπο μπορώ, ότι εκτιμώ το ποιος είναι, εμπιστεύομαι την εικόνα που έχει για τον εαυτό του και στηρίζω τις επιλογές του – ό,τι κι αν λέει ο οποιοσδήποτε, όσο κι αν προσπαθούν να τον σταματήσουν.
Η οικογένεια μου έχει ένα μότο και είναι το εξής:
Είμαστε τρυφεροί.
Είμαστε ευγενικοί.
Είμαστε αποφασισμένοι και επίμονοι.
Είμαστε όμορφοι και γενναίοι.
Ξέρουμε ποιοι είμαστε. Οι θυμωμένοι ξένοι δεν θα το αλλάξουν αυτό. Ο κόσμος δεν θα αλλάξει το ποιοι είμαστε – εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο.»
Πώς σας φαίνεται η απάντηση της μητέρας;
