Κώστας Σαμαράς
Ήταν ένα ήσυχο βράδυ στο ράντσο και η ομορφιά του ήλιου που δύει με τράβηξε έξω. Ο ουρανός ήταν βαμμένος με ζεστά χρώματα και ο αέρας ήταν ακίνητος. Ακούμπησα στον φράχτη, μούσκεμα στη γαλήνια σκηνή, με τις αγελάδες να βόσκουν ήσυχα στο βάθος. Τράβηξα μια φωτογραφία και την έστειλα στον άντρα μου, περιμένοντας να απολαύσει την ήρεμη θέα όσο κι εγώ.
Αλλά η απάντησή του με ξάφνιασε.
«Μεγέθυνση στον φράχτη», έστειλε μήνυμα. «Ρίξτε μια πιο προσεκτική ματιά».
Σαστισμένος, μεγάλωσα τη φωτογραφία και κοίταξα πιο προσεκτικά τον στύλο του φράχτη όπου είχα ακουμπήσει. Η καρδιά μου βούλιαξε. Εκεί, χαραγμένα στο ξύλο, υπήρχαν δύο αρχικά που περιβάλλονταν από μια αχνή, φθαρμένη καρδιά—τη δική μου και της πρώην μου. Ήταν ένα σκάλισμα από παλιά, όταν αυτό το σημείο ήταν ένα ξεχωριστό μέρος για εμάς, κρυμμένο μακριά από τον κόσμο. Το είχα ξεχάσει τελείως μέχρι αυτή τη στιγμή.
Προσπάθησα να πω στον άντρα μου ότι δεν είχα καν προσέξει το σκάλισμα, ότι δεν το θυμόμουν μέχρι να δω τη φωτογραφία. Αλλά για εκείνον, δεν ήταν απλώς μια ξεχασμένη ανάμνηση – ήταν μια υπενθύμιση ότι είχα σταθεί σε ένα μέρος που κάποτε κρατούσε αναμνήσεις με κάποιον άλλο.
Τα ξεθωριασμένα γράμματα, ελάχιστα ορατά, ξεσήκωσαν παλιά συναισθήματα γι’ αυτόν. Παρά τις διαβεβαιώσεις μου ότι ήταν απλώς μια μακρινή ανάμνηση, κάτι από το παρελθόν που είχα αφήσει πίσω μου, ο αντίκτυπος ήταν ήδη εκεί. Γι’ αυτόν, αυτά τα αχνά αρχικά συμβόλιζαν ένα μέρος του εαυτού μου που παρέμενε ακόμα στο παρελθόν, ακόμα κι αν δεν το είχα σκοπό.
