Κώστας Σαμαράς
Στα μάτια σου καθρεφτίζεται μια όμορφη βιτρίνα με φροντισμένες λεπτομέρειες. Στέκει ενώπιόν σου αψεγάδιαστη, σαν τη ζωή που ποθείς. Ένα ψέμα, μια εικονική πραγματικότητα, που σε έμαθαν να συντηρείς.
Η αισθητική σου μοιάζει πια βγαλμένη από εργοστάσιο. Αλλάζεις πρόθυμα τον εαυτό σου με τη ρεπλίκα του, μέσα από ένα copy paste νεότητας. Επιστρατεύεις στρατιές ειδικών, στέκεις αγχωμένος μπροστά στον καθρέφτη σου, κυνηγάς τις ατέλειές σου, πιστεύοντας ότι θα κρατήσεις τον χρόνο σε απόσταση. Τι κι αν είσαι εκατό χρονών, αφού δείχνεις για τριάντα; Έχεις πειστεί ότι η εξωραϊσμένη εικόνα σου είναι το διαβατήριό σου για τις σχέσεις σου κι αγωνίζεσαι να κατακτήσεις το καλύτερο σώμα, την καλύτερη επιδερμίδα, τα ομορφότερα μαλλιά.
Γαντζώνεσαι από την εικόνα σου, αλλά, στην πραγματικότητα, το κλειδί για τις καρδιές των άλλων είναι αυτό που εκπέμπεις. Και δυστυχώς ούτε τα άγχη, ούτε οι ανασφάλειες, ούτε οι νευρώσεις σου καταφέρνουν να κρυφτούν πίσω από τη βιτρίνα σου. Αυτά εισπράττουν οι άλλοι κι αυτά είναι που ορίζουν την επαφή σας. Κι αυτό είναι που βλέπεις κι εσύ στους άλλους με τα μάτια της ψυχής σου, που ποτέ δεν λαθεύουν. Κάποιες φορές μάλιστα γελάς με την αφύσικη εικόνα.
Μα όταν θωρείς τον κέρινο εαυτό σου στον καθρέφτη, αρνείσαι να δεις το ψέμα. Το μέτωπό σου, τα χείλη σου, τα ζυγωματικά σου στέκουν εκεί ασάλευτα και αναλλοίωτα, ένα κενοτάφιο της ύπαρξής σου. Λίγο ακόμη και θα τα καταφέρεις να γίνεις ο άνθρωπος από πλαστικό.
Πλαστικές υπάρξεις, πλαστικό χρήμα, πλαστικές μνήμες, πλαστικά όνειρα, πλαστικοί έρωτες. Μα οι τόνοι του πλαστικού δε μπορούν τελικά να αποτρέψουν το μοιραίο.
Ήδη βλέπεις γύρω σου αλαφιασμένες υπάρξεις που όλο κάτι τους φταίει, αλλά δεν ξέρουνε τι. Ακούς και μαθαίνεις για βασανισμένες ψυχές, που βρίσκουν παρηγοριά σε χάπια και ατέρμονες ψυχοθεραπείες. Διαβάζεις για απογοητεύσεις και καταθλίψεις, που κρατάνε χρόνια, για αυτοάνοσες παθήσεις, που αυξάνονται και πληθύνονται.
Λες «σε μένα δεν θα συμβεί ποτέ αυτό. Εγώ είμαι τέλειος… Να, κοιτάξτε τα πολυμερή μου, έχουν πιστοποίηση ISO!»
Μα ενώ η μοίρα του «ατελούς» ανθρώπου είναι να γερνά, αφήνοντας πίσω του τα χνάρια της δημιουργικότητάς του, η μοίρα των πλαστικών μηχανών είναι να γίνονται μια ανόργανη μάζα. Αυτό θέλεις;
Ξανασκέψου το, λοιπόν και στάσου να ξαποστάσεις. Γιατί το μυστικό μιας ψυχικά ισορροπημένης ζωής κρύβεται στην επαφή σου με τη Φύση. Εκεί όπου οι ρυθμοί είναι πιο αργοί και κάθε πράγμα γίνεται στην ώρα του. Εκεί που οι εποχές εναλλάσσονται, εκεί που η κάθε «ασχήμια» έχει την ομορφιά της.
Ναι, είναι τόσο απλό, μα έχει γίνει περίπλοκο, εξ αιτίας του τρόπου που κτίζεις τις κοινωνίες σου. Με την ματαιοδοξία σου έχεις ρημάξει τα πάντα, μα πρώτα απ’ όλα ρημάζεις τη δική σου ζωή. Εντατικοποίησες την παραγωγή σου, τη δουλειά σου, εμπορευματοποίησες τον έρωτά σου, ακόμη και την διασκέδασή σου. Ζεις απανωτούς βιασμούς, προσδοκώντας να βρεις κάποτε τον εαυτό σου στις διακοπές σου, μα κι αυτές τελικά καθρεφτίζουν την εσωτερική δυσαρμονία σου. Καταναλώνεις διαρκώς τα «αψεγάδιαστα» προϊόντα σου, που όρισες να σε συνοδεύουν στην μάζωξη των ζόμπι. «Πειραγμένα» φρούτα που λες και βγήκαν από φωτοτυπικό. Γυαλιστερά και τέλεια σαν την βιτρίνα σου, αφύσικα σαν κι αυτήν. Ντοπάρεσαι καθημερινά κι αν δεν αλλάξεις κάτι, η διαφυγή σου από τον φαύλο κύκλο του φαίνεσθαι θα καταστεί αδύνατη.
Χρειάζεσαι χαλάρωση επειγόντως, αυτό είναι το φάρμακό σου.
Φαντάσου, λοιπόν, πως δίνεις στον εαυτό σου χρόνο να τρυπώσει στο μυστήριο της γέννησης, που αποκαλύπτεται σε έναν τόσο δα μικρό σπόρο.
Φαντάσου πως δίνεις στον εαυτό σου τον χρόνο να παρακολουθήσει τους νέους βλαστούς, καθώς ξεδιπλώνονται μέρα με τη μέρα και σου δείχνουν ντροπαλά τα πρώτα πράσινα φύλλα τους.
Φαντάσου πως δίνεις στον εαυτό σου τον χρόνο να αφουγκραστεί τον ήχο των μελισσών που ταξιδεύουν από άνθος σε άνθος.
Στάσου για να νοιώσεις το περιβάλλον σου, τα φυτά, τα ζώα, τα πουλιά, να κλείσεις τα μάτια, καθώς σε νανουρίζουν οι ακτίνες του ήλιου.
Ο ίδιος ήλιος σας ζεσταίνει, ο ίδιος άνεμος σας τυλίγει, το ίδιο νερό πίνετε. Όμως, παρότι μοιράζεστε τα πάντα πάνω στον πλανήτη κι αν το καλοσκεφτείς όλες αυτές οι υπάρξεις εμφανίστηκαν πριν από σένα, έχεις πάψει να τις σέβεσαι. Έκοψες τους δεσμούς σου με την Φύση κι άρχισες να τρέχεις προς την τεχνητή αθανασία σου.
Τρέχεις ολοένα και πιο γρήγορα αλλά το τέρμα απομακρύνεται, γιατί η πραγματική αθανασία δεν αγοράζεται, ούτε πουλιέται, απλά είναι ένα δώρο που για να σου δοθεί δεν έχεις παρά να είσαι αληθινός.
Αυτό είναι που σου λείπει και σε κάνει να μην ξέρεις τι σου φταίει. Αυτό είναι που σε κάνει «ένα άρρωστο ζώο».
Γίνε αληθινός κι άνοιξε λίγο το παράθυρο της ψυχής σου, δες πίσω από την τεχνητά «άψογη» βιτρίνα σου, παραμερίζοντας τις έγνοιες και τις αναγκαιότητες αυτού του δρόμου ταχύτητας που τρώει τα σωθικά σου. Σπάσε τον καθρέφτη της υποτιθέμενης τελειότητάς σου.
Περπάτα στη φύση, κολύμπησε στα νερά της, λούσου με την λάμψη της απλότητάς της, συντονίσου με τους ρυθμούς της και μαζί με την υγειά σου θα έχεις κι ένα ακόμη αναπάντεχο δώρο.
Στα ριζά ενός βουνού, στις όχθες ενός ρυακιού ή κάτω από μια γέρικη ελιά, στον αφρό των κυμάτων ή σε ένα μαγικό ξέφωτο μπορεί να βρεις και τα χαμένα όνειρά σου. Αυτά που δε χωρούν στις πολιτείες σου γιατί τρέφονται και θεριεύουν μόνο κάτω από τον έναστρο ουρανό.
Κι έτσι -που ξέρεις;- ίσως αρχίσεις πάλι να ζεις αληθινά!
