Έχασα τον άντρα μου σε τροχαίο και παντρεύτηκα…τον οδηγό που τον χτύπησε

Σκεφτόμουν πολύ πριν σας γράψω γιατί η ιστορία μου είναι παράξενη και πολλοί δεν θα την πιστέψουν. Εγώ όμως θέλω να τη βγάλω από μέσα μου γιατί πέρασα πολλά και δύσκολα και βλέπω και άλλους να περνάνε και θέλω να τους δώσω δύναμη και να τους μάθω τη συγχώρεση.

Πριν 3 χρόνια ο άντρας μου γυρνούσε από τη δουλειά με τη μηχανή του, μια μέρα που έκανε χάλια καιρό. Ένα αμάξι βγήκε από στοπ τον χτύπησε και τον τραυμάτισε σοβαρά. Ήμουν στο σπίτι με την κόρη μας (τότε 5 μηνών) και όσο αργούσε ανησυχούσα. Χτύπησε το κινητό μου και ήταν ο οδηγός που τον χτύπησε με το αμάξι του. Ψύχραιμος μου είπε πως είχε τραυματίσει τον άντρα μου, πως είχε καλέσει ασθενοφόρο και να πάω στο Τζάνειο. Δεν θυμάμαι τίποτα, θυμάμαι μόνο να πηγαίνω γύρω γύρω στα δωμάτια να μην βρίσκω τα ρούχα μου να ντυθώ, να φωνάζω σε πανικό και το μωρό να κλαίει. Δεν ξέρω που βρήκα τη δύναμη και πήγα.

Έκατσε ένα μήνα στην εντατική. Ο οδηγός συνελήφθη και αφέθηκε ελεύθερος. Ήρθε μια εβδομάδα μετά στο νοσοκομείο, μου συστήθηκε και έπεσε κλαίγοντας στα πόδια μου και μου ζητούσε συγγνώμη. Δεν με ενδιέφερε η συγγνώμη του, με ενδιέφερε να γίνει καλά ο άντρας μου. Εκτίμησα όμως ότι δεν τον εγκατέλειψε στο δρόμο, ότι είχε το θάρρος να εμφανιστεί και ότι ερχόταν κάθε μέρα για ένα μήνα στο νοσοκομείο. Τον έλεγαν Δημήτρη ήταν 35 χρονών, είχε μαγαζί με ρούχα και ήταν αρραβωνιασμένος. Εκείνο το βράδυ έτρεχε να προλάβει να κλείσει το μαγαζί γιατί η υπάλληλός του, τον ενημέρωσε ότι δεν είχε ποιος να της κρατήσει το παιδί και έπρεπε να φύγει νωρίτερα. Ήρθε κάποιες φορές στο νοσοκομείο και με την αρραβωνιαστικιά του, μου έφερναν καφέ και σιγά σιγά ενώ στην αρχή ήμουν επιφυλακτική και έβλεπα στα μάτια του τον άνθρωπο που εξαιτίας του θα έχανα τον άντρα μου και θα έμενε ορφανό το παιδί μου, σιγά σιγά κατάλαβα ότι ήταν ένας καλός άνθρωπος που είχε κάνει ένα λάθος.

Λάθος που θα μου στοίχιζε. Ένα μήνα μετά ο άντρας μου έπαθε ανακοπή και πέθανε. 33 χρονών με άφησε με ένα μικρό παιδάκι που δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει, να ακούσει τη λέξη μπαμπά. Ο Δημήτρης ήρθε στην κηδεία και δεν είπα σε κανέναν ότι ήταν εκεί γιατί θα του ορμούσαν. Εκείνη ήταν νόμιζα η τελευταία μέρα που τον έβλεπα. Θα τον συναντούσα ξανά στο δικαστήριο, στην αγωγή που είχα κάνει εναντίον του και της ασφαλιστικής του.

Ένα μήνα μετά με βρήκε στο facebook να με ρωτήσει για το μνημόσυνο και πότε θα γινόταν. Έτσι πιάσαμε την κουβέντα. Με τον καιρό μιλούσαμε όλο και πιο συχνά , η αλήθεια είναι πως όσο παράξενο κι αν ακουστεί, ήταν μια παρηγοριά για μένα, ώσπου μου ζήτησε να βγούμε ένα μεσημέρι για φαγητό μαζί με την αρραβωνιαστικιά του και τη μικρή μου. Δέχτηκα γιατί δεν το είδα σαν ραντεβού αλλά ενώ εγώ ήρθα με τη μικρή μου, αυτός ήρθε μόνος του. Μου είπε ότι τελικά η αρραβωνιαστικιά του δεν μπορούσε να έρθει. Κάτσαμε φάγαμε τα είπαμε σαν καλοί φίλοι. Αυτό συνεχίστηκε για λίγους μήνες, ώσπου χώρισε με την αρραβωνιαστικιά του και κάναμε σχέση.

Τον πρώτο καιρό ήμουν κάπως….μαγκωμένη. Ένιωθα πως πρόδιδα τον άντρα μου με κάποιον που του είχε αφαιρέσει τη ζωή. Το παιδί το λάτρευε δεν είχα παράπονο και σε εμένα φερόταν άψογα. Παρ’ όλα αυτά οι ενοχές μου με έκαναν να του ζητήσω πολλές φορές να χωρίσουμε αλλά πάντα ξαναγύριζα. Ταρακουνήθηκα για τα καλά όταν μια φορά από αυτές που ήθελα να ξαναγυρίσω δεν με δεχόταν πίσω. Μου είπε πως ένιωθε κι εκείνος τύψεις που είχε στερήσει απ’ το παιδί μου τον πατέρα του και καλύτερα να το αφήναμε. Έχασα τον κόσμο.

Από τότε δεν χωρίσαμε ποτέ ξανά. Ήταν ο μεγάλος έρωτας που ήρθε στη ζωή μου με τρόπο τραγικό αλλά και με τρόπο που δεν μπορούσα να αρνηθώ αυτό που ένιωθα. Παντρευτήκαμε πριν ένα μήνα και περιμένουμε μωρό. Κανείς δεν γνωρίζει ότι αυτός είναι που τραυμάτισε θανάσιμα τον άντρα μου με το αυτοκίνητό του γιατί αν το γνώριζαν, θα είχαν πέσει επάνω μας, ειδικά επάνω μου. Δεν υπήρχε λόγος να προσθέσουμε εμπόδια ανάμεσά μας, αφού μπορούσαμε να τα αποφύγουμε.

Θέλω να πω σε όλους εκεί έξω να μην φοβούνται να συγχωρούν και να αγαπούν. Δεν θα πω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο γιατί ίσως κάποιος πει ότι και καλά ο άντρας μου ήταν να φύγει και τον έστειλε στη θέση του. Οι άνθρωποι της ζωής μας, δεν αντικαθίστανται. Είναι μοναδικοί και έχουν μοναδική θέση στη ζωή μας, όπως ο πατέρας της κόρης μου. Όπως και ο τωρινός σύζυγος και πατέρας του δεύτερου παιδιού μου.

Να προσεύχεστε και να ανοίγετε το μυαλό σας γιατί μόνο έτσι μπορεί να ανοίξει και η καρδιά σας.

Μου λείπεις εκεί ψηλά που είσαι, αλήθεια πολύ, αλλά να ξέρεις είμαστε καλά.

Σ’ αγαπώ.

Κατερίνα