Κώστας Σαμαράς
Για μεγάλο διάστημα, τα χρέη ήταν σαν μια σκοτεινή σκιά που πλανιόταν πάνω από τον Δημήτρη, χωρίς κανείς να το αντιλαμβάνεται. Αλλά ξαφνικά, αυτά άρχισαν να εμφανίζονται με τη μορφή ατελείωτων λογαριασμών και απειλητικών επιστολών.
Ο Δημήτρης ήταν πια ο αρχηγός της οικογένειας, αλλά το βάρος της ευθύνης βάραινε ασφυκτικά τους ώμους του. Δεν είχε τίποτα – ούτε πόρους, ούτε μέσα – για να προσφέρει στην άρρωστη μητέρα του και στην μικρή του αδελφή μια καλύτερη ζωή.
Η Μαρίνα, η αγαπημένη του μητέρα, πάλευε σφοδρά με τον καρκίνο, που της αφαιρούσε όχι μόνο τις δυνάμεις της, αλλά και κάθε ίχνος των οικογενειακών αποταμιεύσεων.
Παρά τις δυσκολίες, ο Δημήτρης έκανε τα πάντα για να τη βοηθήσει. Ωστόσο, οι λογαριασμοί για φάρμακα, ακριβές εξετάσεις και την οδυνηρή χημειοθεραπεία ήταν αβάσταχτοι. Στην απελπισία του, η 14χρονη αδελφή του,
Κλάρα, προσπαθούσε να φανταστεί ένα μέλλον, ενώ η σκληρή πραγματικότητα της φτώχειας και της ασθένειας την έπνιγε. Ονειρευόταν ακόμα να γίνει κτηνίατρος, αλλά ο Δημήτρης είχε την πικρή αποστολή να της κρύψει την αλήθεια.
Δεν ήθελε να τη βυθίσει στον σκληρό κόσμο της απόγνωσης. Οι νύχτες ήταν ατελείωτες. Ο Δημήτρης καθόταν συχνά στο τραπέζι της κουζίνας, τα μάτια του καρφωμένα στον τεράστιο σωρό των απλήρωτων λ
ογαριασμών που τον πλάκωναν καθημερινά. Κάθε επιστολή που έμπαινε στο σπίτι ήταν σαν καινούργιο καρφί στο φέρετρο του, σαν μια ακόμα απόδειξη ότι έχανε τον αγώνα για την οικογένειά του.
Δούλευε ως πρακτικάριος σε ένα μικρό, καχεκτικό δικηγορικό γραφείο, αλλά ο μισθός του barely κάλυπτε τα βασικά. Ήταν ένας ατελείωτος φαύλος κύκλος, και ο Δημήτρης αναρωτιόταν συχνά αν έκανε ό,
τι μπορούσε για να σώσει τη μητέρα του και να προσφέρει στην αδελφή του ένα μέλλον. Αλλά τότε, σε μια τελείως συνηθισμένη μέρα, η ζωή του έκανε μια αναπάντεχη στροφή. Ο Δημήτρης καθόταν στο γραφείο του,
όταν ένας από τους δικηγόρους τον πλησίασε και τον ξάφνιασε με μια απρόσμενη πρόσκληση: «Δημήτρη, δουλεύεις σκληρά. Θέλω να σε καλέσω σε μια κοινωνική εκδήλωση. Νομίζω ότι πρέπει να βγεις λίγο έξω, να ξεφύγεις.»
Ο Δημήτρης τον κοίταξε σαν να προερχόταν από έναν άλλο κόσμο. Τι θα μπορούσε να προσφέρει σε έναν απλό πρακτικάριο σαν εκείνον; Δεν είχε ούτε χρόνο, ούτε χρήματα, ούτε τη σωστή ενδυμασία για να επιβιώσει
στον κόσμο των πλουσίων και διάσημων. Αλλά κάπως, δεν μπορούσε να αρνηθεί, και συμφώνησε αργά, ελπίζοντας τουλάχιστον να κάνει μερικές χρήσιμες επαφές. Αυτό που έζησε εκείνη τη βραδιά όμως,
ήταν περισσότερο από ό,τι είχε φανταστεί. Η έπαυλη όπου πραγματοποιούνταν η εκδήλωση ήταν ένας πραγματικός παλάτι. Οι τοίχοι έλαμπαν στο φως των εκατομμυρίων κρυστάλλων που κρεμόντουσαν από τους πολυελαίους.
Η κλασική μουσική γέμιζε τον αέρα, και οι καλεσμένοι κινούνταν με μια κομψότητα που έκανε τον Δημήτρη να νιώθει εντελώς αταίριαστος. Κάθε του βήμα τον βύθιζε ακόμα πιο βαθιά σε έναν κόσμο που δεν γνώριζε.
Αλλά ξαφνικά, μέσα από το πλήθος, εμφανίστηκε μπροστά του η Έλενα Μιχαΐλοβνα. Ήταν μια παρουσία. Μια γυναίκα που, παρά τα 71 της χρόνια, έβγαζε μια αδιαμφισβήτητη δύναμη. Το βλέμμα της ήταν διαπεραστικό,
όχι όμως αλαζονικό – σχεδόν σαν να ήταν προβολέας που στόχευε κατευθείαν στο ζήτημα. «Νεαρέ, δεν είστε από εδώ, έτσι δεν είναι;» Η φωνή της ήταν ζεστή, αλλά σταθερή. Ο Δημήτρης, έκπληκτος, ψέλλισε μια ειλικρινή απάντηση:
«Όχι, κυρία. Βρίσκομαι εδώ μάλλον κατά τύχη.» Η συζήτηση άρχισε ως μια σύντομη συνάντηση, αλλά σύντομα ο Δημήτρης ένιωσε να τον τραβάει στην ατμόσφαιρα της. Η Έλενα Μιχαΐλοβνα έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον για την ιστορία του,
για την οικογένειά του, για τα όνειρά του. Άκουγε χωρίς να κρίνει, σαν να άγγιζε ένα κομμάτι της ψυχής του που δεν είχε μοιραστεί ποτέ με κανέναν. Ο Δημήτρης άνοιξε την καρδιά του όπως ποτέ άλλοτε.
Οι λέξεις βγήκαν από μέσα του, σαν να ήταν η μόνη που καταλάβαινε πραγματικά τι ένιωθε. Όταν η βραδιά τελείωσε, αποχαιρέτησε, αλλά βαθιά μέσα του ήξερε ότι η ζωή του είχε αλλάξει με έναν απρόβλεπτο τρόπο.
Στις επόμενες μέρες, προσπάθησε να επιστρέψει στην καθημερινότητά του, αλλά οι σκέψεις για την Έλενα τον καταδίωκαν. Η δύναμή της, ο τρόπος που τον έβλεπε ως κάτι περισσότερο από έναν φτωχό φοιτητή
– ήταν σαν να είχε ανάψει μια φλόγα μέσα του που δεν μπορούσε πια να σβήσει. Αλλά η σκληρή πραγματικότητα στο σπίτι δεν άλλαξε. Η υγεία της μητέρας του συνέχιζε να χειροτερεύει,
και η Κλάρα άρχισε να μην κρύβεται πια πίσω από το χαμόγελό της. Ο Δημήτρης ένιωθε αδύναμος, καθώς τα χρέη συσσωρεύονταν και η απόγνωση τον κατέβαλλε. Φαινόταν πως είχε παγιδευτεί σε έναν κυκλώνα ανησυχιών, φόβου και αδιεξόδων.
Όμως, τότε, σε μια από αυτές τις σκοτεινές μέρες, χτύπησε το τηλέφωνο. Ο Δημήτρης ήταν στο γραφείο όταν έλαβε την κλήση. Μια οικεία φωνή από την άλλη άκρη. «Δημήτρη, είναι η Έλενα Μιχαΐλοβνα.
Ελπίζω να με θυμάσαι.» Η καρδιά του χτύπησε γρηγορότερα. Τι ήθελε τώρα; «Φυσικά, σας θυμάμαι, Έλενα Μιχαΐλοβνα. Πώς μπορώ να σας βοηθήσω;» ρώτησε, αν και η φωνή του έτρεμε από έκπληξη.
«Στην πραγματικότητα,» είπε εκείνη με ένα χαμόγελο που ο Δημήτρης ένιωσε να περνά μέσα από την τηλεφωνική γραμμή, «νομίζω ότι μπορώ να σε βοηθήσω. Θέλω να έρθεις σπίτι μου. Υπάρχει κάτι σημαντικό που πρέπει να συζητήσουμε.»
Ο Δημήτρης ήταν εντελώς μπερδεμένος. Γιατί ήθελε αυτή η ισχυρή γυναίκα από τον κόσμο των πλουσίων να βοηθήσει έναν απελπισμένο φοιτητή; Γιατί; Όμως, καθώς σκέφτηκε τη μητέρα του, την αδελφή του,
ένιωσε πως δεν είχε τίποτα να χάσει. Δεν μπορούσε να αρνηθεί – αποδέχθηκε την πρόσκληση. Την επόμενη μέρα, βρέθηκε μπροστά στην έπαυλη της Έλενας, που φαινόταν πιο επιβλητική από ποτέ.
