Κώστας Σαμαράς
Εμφανώς συγκινημένος, συναντήθηκε με τους εργαζομένους στο εργοστάσιο Πλαστικών Κρήτης – «Ήταν βασανιστικό, κυρίως για το μυαλό…», είπε
Μετά την πρώτη νύχτα στην αγκαλιά της οικογένειάς του ο Μιχάλης Λεμπιδάκης θέλησε να βρεθεί σήμερα στο εργοστάσιο των Πλαστικών Κρήτης στη Βιομηχανική Περιοχή Ηρακλείου.
Εμφανώς συγκινημένος και φανερά αδυνατισμένος ο Κρητικός επιχειρηματίας με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του συναντήθηκε με τους εργαζομένους αγκαλιάζοντάς τους έναν-έναν με τους ίδιους να τον υποδέχονται σε κλίμα χαράς. Μάλιστα στη θεά του επιχειρηματία όλοι όσοι τον αντίκρισαν ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.
Όταν τον ρώτησαν τι τον κούρασε περισσότερο ο ίδιος ανέφερε: «Κουράστηκα περισσότερο στο μυαλό».
«Νιώθω περισσότερη δύναμη τώρα που είμαι εδώ» ανέφερε ο ίδιος μιλώντας στους συνεργάτες του. Μάλιστα δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει την αστυνομία που τον ελευθέρωσε από την ομηρία των έξι μηνών. «Ευχαριστώ πολύ την αστυνομία, που ξέρω ότι έδρασε με μεθοδικότητα και κάτω από άκρα μυστικότητα. Έζησα έξι εφιαλτικούς μήνες», είπε ο επιχειρηματίας.
«Αισθάνομαι πάρα πολύ όμορφα, είμαι απόλυτα υγιής, ψυχικά και σωματικά. Σήμερα το πρωί το πρώτο που ήθελα να κάνω ήταν να έρθω να βρεθώ με τους συνεργάτες μου. Για εμένα που ξέρω εκ των έσω είναι ένα θαύμα αυτό που πέτυχα. Ευχαριστώ πάρα, πάρα πολύ», είπε ο επιχειρηματίας.
Σε ερώτηση των δημοσιογράφων για το πώς ήταν για τον ίδιο οι έξι μήνες ομηρίας, ο κ. Λεμπιδάκης απάντησε: «Ήταν βασανιστικοί, κυρίως για το μυαλό…».
Ρωτήθηκε και για την αστυνομία και τόνισε πως εκείνος που ξέρει και έζησε από μέσα την εικόνα της αστυνομικής επιχείρησης ξέρει με πόσο επαγγελματικό τρόπο και ευσυνειδησία έδρασαν οι αστυνομικοί και τους ευχαρίστησε για αυτό.
«Αισθάνομαι πάρα πολύ καλά, ευτυχισμένος. Είναι σαν να ξαναγεννιέμαι. Δεν φοβήθηκα για τη ζωή μου», δήλωσε μπροστά στις κάμερες.
Οι πρώτες δηλώσεις του Μιχάλη Λεμπιδάκη
Ο Μιχάλης Λεμπιδάκης επέστρεψε στην επιχείρησή του
Η πρώτη νύχτα στο σπίτι του: «Αυτό που με φόβισε περισσότερο ήταν ο χρόνος»
Χθες, ήταν η πρώτη νύχτα -μετά από 186 ημέρες- που ο επιχειρηματίας κοιμήθηκε νιώθοντας ασφάλεια, έχοντας πάνω του το χέρι της αγαπημένης του γυναίκας και όχι την κρύα σιδερένια αλυσίδα που για έξι μήνες έσφιγγε το χέρι και το πόδι του.
Μέχρι αργά χαρούμενες φωνές και γέλια «πλημμύριζαν» το σπίτι του Μιχάλη Λεμπιδάκη καθώς συγγενείς, φίλοι και στενοί συνεργάτες τον επισκέφθηκαν για να γιορτάσουν μαζί του την επιστροφή του.
«Αυτό που με φόβισε περισσότερο ήταν ο χρόνος» θα πει ο Μιχάλης Λεμπιδάκης μέσω ενός δικού του προσώπου στους δημοσιογράφους που περίμεναν υπομονετικά έξω από το σπίτι του για μια δήλωση.
Με δάκρυα στα μάτια υποδέχτηκαν τον πατέρα τους τα παιδιά του Μιχάλη Λεμπιδάκη που όλο αυτό το διάστημα ζούσαν με τον δικό τους εφιάλτη αφού οι απαγωγείς δεν έδιναν και πολλά σημεία ζωής στους έξι αυτούς μήνες. Μάλιστα, ο ένας του γιος που σπουδάζει στο εξωτερικό είχε αφήσει το Πανεπιστήμιο κι όλο αυτό το διάστημα βρισκόταν με τα αδέρφια και τη μητέρα του περιμένοντας το αίσιο, όπως αποδείχτηκε, τέλος του εφιάλτη τους.
