Κώστας Σαμαράς
Στην ψυχολογία πολλών χριστιανών, προκειμένου να εγκαλέσουν ιερείς για υπαρκτά ή ανύπαρκτα ατοπήματα, τους αποδοκιμάζουν ότι τα διαπράττουν αν και είναι δήθεν αντιπρόσωποι του Θεού. Όσο και τιμητική και αν είναι η αποδιδόμενη ιδιότητα που προσάπτουν στους κληρικούς δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Παραμένει βέβαια λεκτικό πυροτέχνημα με πρόσκαιρη λάμψη, ικανό μόνο για να καλύψει την αμηχανία μερικών, την προκατάληψη άλλων, την άγνοια αρκετών.
ου π.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου/Διδ/ντος Παν/μιου Πειραιώς, για το dogma.gr
Στο αποστολικό ανάγνωσμα που θα ακουσθεί αύριο -Γ΄ Κυριακή των Νηστειών- θα μάθουμε ποια είναι η διακονία των Αρχιερέων και των Ιερέων κατ΄ επέκταση λόγου. Δεν είναι εξωγήινοι, προέρχονται από ανθρώπους της καθημερινότητας, της κοινωνίας μας. Είναι εκούσιοι υπηρέτες του Θεού δίνοντάς Του το είναι τους, στην υπηρεσία Εκείνου και των παιδιών Του. Η προσφορά της αναίμακτης ιερουργίας για τις αμαρτίες του λαού, είναι η ιερή αποστολή τους. Η διδαχή είναι σπουδαία παράμετρος της ιερατικής διαδρομής, εναντίον ιδίως των πλανών-αιρέσεων. Όλα αυτά γίνονται πράξη παρά τις αδυναμίες που έχουν οι Ιερείς και που οφείλονται στην ανθρώπινη φύση τους, αρκεί βέβαια να μην γίνονται αιτία σκανδάλου, κριτικής, αποστασίας. Τις εφάμαρτες επιλογές τους είναι ανήκουστο να τις χρεώνεται η Εκκλησία.
Δεν νέμονται κάποιοι θεόθεν δοθείσα εξουσία, αλλά δανείζουν χέρια και πόδια, λόγο και καρδιά στον ευαγγελισμό των εθνών. Θεία Λατρεία και διδαχή είναι το δίπτυχο που κινείται κάθε κληρικός που κλήθηκε από τον Κύριο, αξιοποιώντας την εσωτερική κλίση του. Ως δώρο στον Θεό μπορεί να χαρακτηρισθεί η παραχώρηση ψυχικών χαρισμάτων, σωματικών δυνάμεων και ανθρώπινης θέλησης από κάποιους προκειμένου να παρουσιασθεί ποικιλόμορφα το θέλημά Του στον λαό Του. Άρα ως υπηρέτες Του μπορούν να λογισθούν, παρά ως αντιπρόσωποί Του. Τέτοιους δεν είχε ανάγκη ο Θεός∙ αν είναι να εμφανισθεί στην ιστορία είδαμε τα θαύματά Του, διαβάσαμε τον Νόμο Του, ακούσαμε τη φωνή Του. Εμείς Τον έχουμε ανάγκη και όχι το αντίθετο. Άρα αντιπροσώπευση του Χριστού δεν υφίστανται, παρά μόνο υπηρεσία Του ως αντιπαροχή στην αγάπη Του.
Ως δώρο που προορίζεται για τον Θεό απαιτεί η ιερωσύνη καθαρότητα καρδιάς, ανιδιοτέλεια πρωτοβουλιών, θυσιαστική διάθεση, ανυπόκριτη αγάπη προς όλους ανεξαιρέτως. Έχει ευθύνες ενώπιον Θεού και ανθρώπων, η διαχείριση των οποίων ζητά σύνεση, διάκριση, ηρεμία. Μπορεί να φαίνεται δύσκολη και ισάξια Σταυρού, δεν παύει όμως να προαναγγέλλει και δικαίωση αντάξια Ανάστασης.
Οι παρεξηγήσεις και οι παρερμηνείες περί της ιερωσύνης μπορεί να υπάρχουν, δίκαιες ή άδικες, χωρίς αυτές να προσφέρουν άλλοθι στους επίορκους και ανάξιους. Μη λησμονούμε βέβαια ότι οι κληρικοί παντός βαθμού είναι γεννήματα της αυτής αμπέλου/κοινωνίας. Η ιερατική θέση δεν παραχωρείται με κληρονομικό το δικαίωμα, ούτε είναι και προνόμιο συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης. Ο παύλειος λόγος είναι σαφέστατος για το ποιος μπορεί να είναι και όχι απλά να λογίζεται ως ιερεύς του Υψίστου και ποτέ δικηγόρος Του. Η μόνη δυνατότητα στην ουσία που έχει είναι το μαρτύριο τη συνείδησης, ακόμα και αίματος. Τα παραδείγματα πολλά από το παρελθόν, θα αναζητήσουν άξιους μιμητές αν και όποτε χρειαστεί, θα βρούν;
Μία άποψη που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια, ακουμπά όμως τη δαιμονική εμμονή της και την ένοχη αναπαραγωγή της είναι καταδικαστέα, από όπου και αν προέρχεται και για όποιον και αν στοχεύει. Εκτός αν οι χριστιανοί θέλουν να αποποιηθούν τις όποιες ευθύνες τους για τα ατοπήματά τους και επιθυμούν να τις εναποθέσουν σε κάποιους άλλους, στους λειτουργούς του Αγίου Θυσιαστηρίου και όχι απλοί υπάλληλοί του. Κάθε χριστιανός πρέπει να έχει την βαρύτητα των θέσεων του και πρέπει να τις υπερασπίζεται επιστρατεύοντας φτηνά επιχειρήματα .
Ο Απόστολος Παύλος θα ακούσουμε αύριο να περιγράφει τα χαρακτηριστικά της ιερατικής πορείας. Αντί να εκτοξεύουμε πέτρες σε αυτή, ας αφήσουμε στα κράσπεδά της την προσευχή μας για ανάσυρση, αξιοποίηση, αύξηση και καλλιέργεια των ιερατικών κλή(ι)σεων. Τότε θα έχουμε όχι μόνο τους πρόθυμους κληρικούς, άλλα κυρίως τους άξιους.
