Πέγκυ Σκουλού
Να σου πω εγώ μια ιστορία να γράψεις;” μου είπε η Γωγώ, κολλητή μου φίλη.
“Ναι αμε αλλά με τί θέμα;” της λέω.
Η γιαγιά μου η Κυριακή, μεγάλωνε μόνη της τα παιδιά της όταν χήρεψε νέα. Είχε σχέση με παντρεμένο 52 χρόνια!
-52χρονια σχέση με παντρεμένο; Πώς άντεξε;
-Δεν είχε άλλη επιλογή. Η γυναίκα του δεν του έδινε το διαζύγιο. Εκείνα τα χρόνια δύσκολα έβγαζες διαζύγιο με αντιδικία.
-Πώς ξεκίνησε όλο αυτό;
-Η γιαγιά μου η Κυριακή ήταν πρόσφυγας. Ήρθε στην Αθήνα με μια βάρκα χωρίς τίποτα. Γνώρισε τον άντρα της ούτε 17 χρονών, τον παντρεύτηκε και έκανε μαζί του 3 παιδιά, ο πατέρας μου ήταν ο δεύτερος.
-Και πώς έμεινε χήρα;
-Ο άντρας της-ο παππούς μου-εργαζόταν στα ναυπηγεία. Έπεσε απο μια σκαλωσιά και σκοτώθηκε ακαριαία. Έμεινε η γιαγιά μου μόνη της να μεγαλώσει 3 παιδιά.
-Δούλευε η γιαγιά σου; Πώς ζούσαν;
-Όπως δούλευαν σχεδόν όλες οι γυναίκες τότε. Ξενόπλενε.
-Τον παντρεμένο πώς τον γνώρισε;
-Ξενόπλενε στο σπίτι τους. Κεραυνοβόλος έρωτας αλλά η γιαγιά αντισταθηκε κανα χρόνο πριν κάνει σχεση μαζί του. Φοβόταν μη χάσει τη δουλειά της και ντρεπόταν και τη γυναίκα του. Αυτός της ριχνόταν σε κάθε ευκαιρία αλλά διακριτικά. Ώσπου έκαναν δεσμό.
-Και γιατί δεν χώριζε αυτός;
-Ήταν μικρά τα παιδιά και επειδή είχε και καλή δουλειά (διευθυντής εργοστασίου) φοβόταν μη χάσει το κύρος του και τί θα πει ο κόσμος.
-Τελικά ο κόσμος τί είπε, μάθαμε;
-Ο κόσμος είπε όπως λέει πάντα. Αλλά άργησε χρόνια να μαθευτεί. Η γυναίκα του τη σταμάτησε τη γιαγιά μου από τη δουλειά πριν μάθει για τον δεσμό τους αλλά εκείνη συνέχισε να τον βλέπει.
-Και τελικά;
-Τελικά πέρασαν αρκετά χρόνια που αυτός πήγαινε σπίτι της στα κλεφτά και τότε το έμαθε ο κόσμος, όταν μεγάλωσαν τα παιδιά του και ζήτησε διαζύγιο. Αλλα η γυναίκα του, δεν του το εδινε.
-Τα ξαναβρήκε με τη γυναίκα του;
-Ούτε καν. Απλά συμφώνησαν για τα μάτια του κόσμου να είναι μαζί στο ίδιο σπίτι αλλά να έχουν χωριστές ζωές. Οπότε αυτός, όταν μεγάλωσαν τα παιδια του και τα παιδιά της γιαγιάς μου, περνούσε όλη τη μέρα στο σπίτι της σχεδον έμεναν μαζί αλλα τα βράδια κοιμόταν στη γυναίκα του.
-Τη γιαγιά σου δεν την πείραζε; 52 χρόνια σχέση να μην έχουν κοιμηθεί ένα βράδυ μαζί;
-Δεν ξέρω, δεν νομίζω. Προκειμένου να είναι μαζί έστω κι έτσι, το δεχόταν. Από κάποιο σημείο και μετά το είχε συνηθίσει κιόλας. Τι σημασία εξάλλου έχουν λίγες ώρες απόστασης τα βράδια όταν ήταν όλη μέρα μαζί;
-Φαντάζομαι δεν είχαν κοινωνικη ζωή…
-Όχι αλλά αν ήθελαν να βγουν έφευγαν πιο μακριά.
-Ο κόσμος τί είπε τελικά;
-Στην αρχή ξέρεις τώρα. Η πόρνη η μπήξε η δείξε που έμπλεξε με παντρεμένο. Μετά το συνήθισαν. Οι ίδιοι άνθρωποι που την έβριζαν, μετά από χρόνια την έβρισκαν στο δρόμο και της έλεγαν “τί κάνει ο κυρ Αντώνης;” κα αυτή χαμογελούσε σαν να ήταν αντρας της και στα χαρτιά. Γιατί αυτός ήταν ο άντρας της και ας μην είχαν παντρευτεί ποτέ και ας ήταν παντρεμένος με άλλη. Έπρεπε να τους έβλεπες μαζί, ήταν ένα. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο όμορφο ζευγάρι από εκείνους.
-Τα παιδιά της δεν εναντιώθηκαν;
-Καθόλου. Επειδή είχε κάνει απίστευτες θυσίες να τα μεγαλώσει μόνη της δεν της είπαν κουβέντα. Ίσα ίσα τρώγαμε όλοι μαζί όταν πια τα παιδιά της, είχαν φύγει από το σπίτι και ειχαν ανοίξει δικά τους. Εγώ ήμουν μικρη αλλά τους θυμάμαι. Την ιστορία τους, μου την έχει πει ο πατέρας μου.
-Τελικά ο κυρ Αντώνης πέθανε;
-Πέθανε και δεν το έμαθε αμέσως η γιαγιά μου. Την επόμενη μέρα τον περίμενε στο σπίτι αλλά εκείνο το πρωι δεν ήρθε, δεν υπήρχαν κινητά τότε, πώς να πάρει τηλέφωνο; Σπίτι του δεν γινόταν. Περίμενε ως αργά και δεν ερχόταν. Τελικά το έμαθε από τις εφημερίδες.
-Από τις εφημερίδες;
-Ναι και όμως. Πήγε το απόγευμα στο περίπτερο να πάρει εφημερίδα για τον Αντώνη της και το διάβασε. Τότε τους θανάτους, τους εγραφαν στις εφημερίδες.
-Πήγε στην κηδεια;
-Πήγε μαζί με τα παιδια της, δεν της ειπε κανεις τίποτα απλά δεν πήγε στο καφενείο μετά, αποχώρησε διακριτικά. Ένα μήνα μετά πέθανε και εκείνη πήγε να τον βρει. Η αληθινή αγάπη δεν έχει στεγανά, δεν έχει βέρες και στεφάνια και χαρτιά. Κάθε ζευγάρι αγαπιέται με τον τρόπο του. Δεν κρίνω αν είναι λαθος ή σωστός ο τρόπος. Αυτό το κρίνουν μόνο εκείνοι που το ζουν και σε κανέναν μας δεν πέφτει λόγος.
