Κώστας Σαμαράς
Ένα απρόσμενο ξύπνημα. Τις εβδομάδες που ακολούθησαν την παράκληση της Ιρίνα, είχα βυθιστεί εντελώς στη δημιουργία του νυφικού. Ήταν σχεδόν θεραπευτικό να τελειοποιώ τις λεπτές ραφές και να περνάω μία-μία τις πέρλες στο νήμα.
Το ύφασμα κυλούσε ανάμεσα στα δάχτυλά μου σαν νερό που πάγωσε ενώ βρισκόταν σε κίνηση. Η Ιρίνα είχε πολύ σαφή εικόνα της γαμήλιας τελετής των ονείρων της, και παρά την καχυποψία μου για την ξαφνική ευγένειά της,
δεν μπορούσα να αποφύγω να με παρασύρει ο ενθουσιασμός της. Κάθε ραφή, κάθε κομμάτι δαντέλας κουβαλούσε μια παράξενη αίσθηση οικειότητας. Κάπου βαθιά μέσα μου αναρωτιόμουν αν αυτή η
διαδικασία ήταν ένας τρόπος να επεξεργαστώ τη δική μου παρελθούσα ιστορία. Το νυφικό έγινε σύμβολο – όχι μόνο της νέας αρχής της Ιρίνα, αλλά και των επώδυνων κεφαλαίων της ζωής μου που ακόμα πάλευα να κλείσω.
Η ημέρα του γάμου. Όταν έφτασε η μεγάλη μέρα, η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη με προσμονή. Τοποθέτησα το νυφικό προσεκτικά μέσα σε ένα προστατευτικό κάλυμμα και ξεκίνησα για το γραφικό κτήμα που είχε διαλέξει
η Ιρίνα για τη γιορτή της. Ήταν ένα μέρος που θύμιζε παραμύθι – μια έπαυλη με απέραντους κήπους που λαμποκοπούσαν στο απαλό φως του ήλιου. «Αν παντρευόμουν ποτέ, αυτός θα ήταν ο τέλειος τόπος»,
σκέφτηκα άθελά μου, πριν αποδιώξω γρήγορα τη σκέψη. Η ιδέα ενός δικού μου γάμου ήταν για χρόνια μια πονεμένη ανάμνηση. Ωστόσο, καθώς έμπαινα στην έπαυλη, με κυρίευσε μια ανεξήγητη αίσθηση δυσφορίας.
Ήταν σαν κάτι αόρατο να πλανιόταν στον αέρα, κάτι που δεν μπορούσα να προσδιορίσω. Οι καλεσμένοι ήταν ντυμένοι κομψά, το γέλιο και οι ψίθυροι των φωνών τους ενώνονταν με τη διακριτική μουσική στο βάθος.
Ακολούθησα έναν από τους υπαλλήλους που με οδήγησε προς ένα δωμάτιο όπου βρισκόταν η Ιρίνα. Όμως, πριν φτάσω στην πόρτα, το βλέμμα μου έπεσε σε κάτι που με έκανε να παγώσω.
Ένα μεγάλο πανό κρεμόταν δίπλα από το βωμό, και με χρυσά γράμματα που έλαμπαν στο φως ήταν γραμμένα δύο ονόματα: «Καλώς ήρθατε στον γάμο του Αλεξέι και της Άννας.»
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, η ανάσα μου κόπηκε. Το όνομά μου; Έπρεπε να ήταν κάποιο λάθος. Ένα παράλογο, σκληρό λάθος. Το κεφάλι μου γύριζε, και η καρδιά μου χτυπούσε τόσο γρήγορα που ήταν αδύνατον να σκεφτώ καθαρά.
«Τι…;» ψιθύρισα, ανίκανη να ολοκληρώσω τη φράση μου. Τότε άκουσα μια οικεία φωνή πίσω μου. «Άννα.» Γύρισα αργά, και εκεί στεκόταν αυτός – ο Αλεξέι. Έμοιαζε διαφορετικός, ίσως πιο ώριμος,
με μια έκφραση μεταμέλειας στα μάτια του που δεν μπορούσα να ερμηνεύσω. Η παρουσία του ήταν σχεδόν συντριπτική, σαν ένα φάντασμα από ένα παρελθόν που τόσο πολύ είχα προσπαθήσει να αφήσω πίσω μου.
«Τι σημαίνει αυτό;» ρώτησα με τρεμάμενη φωνή, δείχνοντας προς το πανό. Εκείνος έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου, με τα χέρια του σηκωμένα σε μια κίνηση κατευνασμού. «Σε παρακαλώ, Άννα, άφησέ με να σου εξηγήσω»,
είπε ήρεμα, και η φωνή του είχε έναν τόνο παράκλησης που δεν είχα ξανακούσει από αυτόν. Ήθελα να φωνάξω, να τον αντιμετωπίσω, να ξεσπάσω όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα των τελευταίων χρόνων πάνω του.
Όμως, αντί γι’ αυτό, έγνεψα σιωπηλά, ανίκανη να κουνηθώ. Η αλήθεια αποκαλύπτεται. «Πριν από τρία χρόνια», ξεκίνησε αργά, «έκανα το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου.» Σφίγγοντας τις γροθιές μου,
ετοιμαζόμουν να του πετάξω οποιαδήποτε δικαιολογία κατάμουτρα. Αλλά συνέχισε να μιλά, και τα λόγια του με χτύπησαν σαν κεραυνός. «Η Κατερίνα μού έδειξε κάτι. Ένα βίντεο από διακοπές σου, στο οποίο έλεγες ότι δεν θέλεις παιδιά.»
Θυμήθηκα αμέσως το συγκεκριμένο βίντεο. Ήταν χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια ενός χαοτικού πάρτι εργένισσας, όταν είχα μαλώσει με κάποιον που υποστήριζε ότι κάθε γυναίκα έπρεπε να θέλει παιδιά.
Ήταν μια ασήμαντη στιγμή, που όμως μπορούσε να παρερμηνευτεί πλήρως εκτός συμφραζομένων. «Μου είπε ότι με είχες εξαπατήσει», συνέχισε. «Ότι μου παρουσίαζες ένα μέλλον που ποτέ δεν ήθελες πραγματικά.»
Τα μάτια μου κάηκαν από τα δάκρυα, αλλά ανάγκασα τον εαυτό μου να παραμείνει ήρεμος. «Και την πίστεψες», είπα τελικά, με τη φωνή μου να τρέμει από πίκρα. Εκείνος έγνεψε, η ντροπή αποτυπωμένη στο πρόσωπό του.
«Ήμουν ανόητος, Άννα. Δεν σε άκουσα και πίστεψα στα ψέματα. Αλλά τώρα ξέρω την αλήθεια.» Ένα νέο κεφάλαιο; Δεν ήξερα τι να νιώσω. Οργή, θλίψη, αναμνήσεις – όλα συγκρούονταν μέσα μου εκείνη τη στιγμή.
«Και αυτό;» ρώτησα, δείχνοντας ξανά το πανό. «Αυτό», είπε, κάνοντας ένα βήμα πιο κοντά, «είναι η προσπάθειά μου να διορθώσω τα πάντα. Ξέρω ότι έχω χάσει την εμπιστοσύνη σου. Αλλά δεν θέλω να περιμένω άλλο.
Άννα, σε αγαπώ. Και δεν θα σταματήσω μέχρι να σου αποδείξω ότι το εννοώ.» Τα λόγια του αιωρούνταν στον αέρα, και για μια στιγμή ο χρόνος φάνηκε να παγώνει. Ήξερα πως αυτή ήταν η στιγμή που όλα θα κρίνονταν.
Αν μπορούσα ποτέ να του συγχωρήσω. Αν μπορούσαμε να αφήσουμε πίσω μας το παρελθόν και να αρχίσουμε ένα νέο κεφάλαιο.
