Κώστας Σαμαράς
Πριν το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης η κωμικός Λίλα Σταμπούλογλου που με τα σκετς της προκάλεσε σάλο στα κοινωνικά δίκτυα είχε γράψει σε γνωστή ιστοσελίδα άρθρο με τον τίτλο: «Γραφικότητα, το εθνικό μας φετίχ!»
Ακολουθεί το άρθρο:
Παντού στη χώρα ξεσηκωμοί για γέλια: οπαδοί του Σώρρα στο Αγρίνιο, παπάδες και θείτσες με ντουντούκες για ένα κόκκινο άγαλμα στο Παλαιό Φάληρο, συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη για να μη μας πάρουν ένα όνομα. Αλήθεια, κινδυνεύουμε να εξαφανιστούμε επειδή οι γείτονες θα λέγονται Μακεδόνες;
Όσοι μας παρατηρούν από μακριά, λογικά θα μας κάνουν τρελό χάζι. Θα βλέπουν στις ειδήσεις ότι στην Ελλάδα γίνεται συλλαλητήριο για τον όρο Μακεδονία στην ονομασία των Σκοπίων και υποθέτω ότι θα γελάνε που κάνουμε συλλαλητήριο γι’ αυτό το θέμα. Θα βλέπουν ανθρώπους να έχουν ταξιδέψει από κάθε γωνιά της Ελλάδας ως τη Θεσσαλονίκη για να ουρλιάξουν «η Μακεδονία είναι ελληνική», σ’ έναν φανταστικό εχθρό, και θα αναρωτιούνται τι έχουμε στο DNA μας που μας κάνει να ξεσηκωνόμαστε τόσο δυναμικά για τέτοια ζητήματα και όχι, ας πούμε, για άλλα.
Το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, για το οποίο μια ολόκληρη χώρα φορτώνει εδώ και μια βδομάδα, είναι η επιτομή της εθνικής μας γραφικότητας. 375 λεωφορεία απ’ όλη τη χώρα έχουν ναυλωθεί για το event, που μοιάζει με παρέλαση σαν εκείνη του Πατρινού καρναβαλιού, με τη διαφορά ότι εδώ θα δεις στολές και άρματα εθνικιστικής τρέλας. Από την κυρά Νίτσα τη Θεσσαλονικιά που θέλει να φωνάξει μέχρι τα πέρατα της γης ότι αυτή είναι η ορίτζιναλ Μακεδόνισσα κι ότι δεν δέχεται Μακεδόνες ιμιτασιόν, μέχρι τον βρακοφόρο Κρητικό που ήρθε να συμπαρασταθεί στο βάσανό της.
Το πόσο γραφικό είναι το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης φαίνεται απ’ τον τρόπο που το υποδέχτηκαν στο τουίτερ. Το hastag #Συλλαλητήριο ήταν πρώτο στα trend απ’ την προηγούμενη, πανέτοιμο να δεχτεί όλη την καζούρα του αιώνα. Δικαιολογημένα, γιατί πραγματικά είναι αστείο μια ολόκληρη χώρα να ξεσηκώνεται για ένα ζήτημα, η πορεία του οποίου, αν μη τι άλλο, δεν εξαρτάται από εμάς αλλά απ’ αυτούς που ασκούν την εξωτερική πολιτική μας.
Είναι αστείο, αλλά στη βάση του είναι και λυπηρό. Ξεσηκώνουμε θύελλες για μικρότερης σημασίας θέματα και τα σημαντικά περνάνε μπροστά μας και δεν μας αγγίζουν. Η φασαρία που κάνουμε για μια ονομασία κράτους με τον όρο Μακεδονία μέσα, είναι απείρως δυσανάλογη με τη φασαρία που δεν κάνουμε για άλλα, ουσιαστικότερα θέματα για τα οποία θα έπρεπε να ανησυχούμε σαν έθνος.
Δεν κινδυνεύουμε να εξαφανιστούμε επειδή οι γείτονες θα λέγονται Μακεδόνες. Αντιθέτως, μπορεί να εξαφανιστούμε (κυριολεκτικά) λόγω υπογεννητικότητας. Δεν βλέπω όμως να μας ανησυχεί ιδιαιτέρως, ούτε να το βρίσκουμε άξιο ξεσηκωμού ότι η Eurostat υπολογίζει ότι μέχρι το 2080 θα έχει μειωθεί ο πληθυσμός της Ελλάδας κατά 3,5 εκατομμύρια κατοίκους. Το πώς θα λέγονται τα Σκόπια μας απασχολεί περισσότερο απ’ το ότι στο μέλλον μπορεί να μείνουμε τρεις κι ο κούκος. Ή απ’ το ότι μας φεύγουν τα καλύτερα μυαλά, απ’ το ότι η παιδεία πάει απ’ το κακό στο χειρότερο, ή απ’ το γεγονός ότι έχει καταντήσει άθλος να στήσεις μια επιχείρηση στην Ελλάδα εξαιτίας της γραφειοκρατίας.
Η χώρα έχει δεκάδες σοβαρότερα προβλήματα, κοντεύουμε να βαρέσουμε διάλυση, αλλά οι proud to be εθνικές μας φαντασιώσεις μπαίνουν πριν απ’ όλα. Είναι σαν να είμαστε στον Τιτανικό, να έχουμε χτυπήσει στο παγόβουνο και να βουλιάζουμε, αλαλάζοντας ότι η Μακεδονία είναι ελληνική.
Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι, αυτοί είμαστε. Γραφικοί μέχρι το μεδούλι, ανίκανοι να βάλουμε τις σωστές προτεραιότητες, ακόμα και σ’ αυτά για τα οποία αντιδρούμε. Σε κάθε γωνιά της χώρας ένας ξεσηκωμός για γέλια: οπαδοί του Σώρρα στο Αγρίνιο, παπάδες και θείτσες με ντουντούκες για ένα κόκκινο άγαλμα στο Παλαιό Φάληρο και μια μεταμεσονύκτια επιχείρηση κατοίκων για να το αποκαθηλώσουν, συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη για να μη μας πάρουν ένα όνομα οι γείτονες (που το έχουν πάρει).
Είμαστε σκετς των Μόντι Πάιθονς, πίνακας του Νταλί και σκηνή του Ιονέσκο. Πιο γραφικοί κι από χωριό στο Πήλιο.
[protagon]
