Κώστας Σαμαράς
Και εσύ, Εύα, με πόνους θα γεννάς τα παιδιά σου.
Και σκεφτόμουν ότι για ένα κομμάτι μήλο από το δέντρο της γνώσης (που λέει ο λόγος) χάθηκε ο παράδεισος και τιμωρήθηκε σκληρά η γυναίκα. Κόλαση η στιγμή που γίνεται μητέρα. Είχε γράψει κάπου ο Σαίξπηρ ότι το ανώτερο σημείο πόνου που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος πριν τρελαθεί είναι ο πόνος της γέννας και όσες γυναίκες μπήκαν στην αίθουσα τοκετού χωρίς την επισκληρίδιο βοήθεια, σίγουρα βγήκαν ουρλιάζοντας.
Ξεχνιούνται αμέσως οι πόνοι της γέννας, έλεγαν οι μανάδες μας και δεν είχαν και άδικο. Το «αμέσως» βέβαια είναι σχετικό, καμιά φορά συνοδεύεται από νυχτερινούς εφιάλτες ή πραγματικούς πόνους στη διάρκεια της ημέρας, είτε λόγω του τοκετού, είτε λόγω της στάσης του σώματος κατά τους πρώτους μήνες, όταν διαρκώς κρατάς ένα μωρό αγκαλιά και το θηλάζεις ή το παρηγορείς, το γεγονός είναι ότι από μόνο του αυτό το θαύμα της νέας ζωής απαλύνει τις επώδυνες μνήμες και αν είσαι από τις τυχερές που δε βυθίζονται στην επιλόχεια κατάθλιψη, βιώνεις το θαύμα αυτό κάθε λεπτό της ημέρας.
Σταματάς όμως να πονάς ποτέ;
Όχι.
Πονάς στο πρώτο εμβόλιο. Και στο δεύτερο και στο τρίτο. Πονάς στο πρώτο δοντάκι. Πονάς στην πρώτη ωτίτιδα, στο πρώτο καρούμπαλο και στο πρώτο άτσαλο βήμα. Και στη συνέχεια, πονάς περισσότερο. Πονάς σε μια άστοχη κουβέντα της δασκάλας, πονάς πάνω από την πρώτη αγάπη που ποτέ δεν ξεχνιέται και ποτέ δεν υπήρξε, πονάς στην αποτυχία των εξετάσεων, πονάς όταν φεύγει και πονάς όταν το βλέπεις ανίκανο να φύγει. Πονάς ακόμα περισσότερο αν, ο μη γένοιτο, αρρωστήσει σοβαρά ή διαγνωστεί με κάτι ανίατο. Πονάς γιατί είσαι ανήμπορη να βοηθήσεις. Ικετεύεις θεούς και δαίμονες, δωροδοκείς ουρανούς και πλανήτες, κλαις, χτυπιέσαι και το μόνο που μπορείς να κάνεις, σου φαίνεται μικρό: να είσαι δίπλα του.
Να είσαι τα πόδια του, το αίμα του, τα μάτια ή τ’ αυτιά του.
Να είσαι η καρδιά του όταν κουράζεται.
Η θέλησή του όταν τα παρατάει.
Ξέρω.
Ευχήθηκες και θα ευχηθείς πάρα πολλές φορές ακόμα να ήσουν εσύ στη θέση του.
Μάντεψε: δεν μπορείς.
Ναι, δεν μπορείς να μπεις στη θέση του. Αλλά η δική σου θέση δεν είναι εκεί. Είναι ακριβώς αυτό που θεωρείς ασήμαντο:
Να είσαι δίπλα του.
Πονάς, ξεπονάς, δάγκωσε τα χείλη σου, μάτωσέ τα, εσύ ξέρεις ότι οι πόνοι της γέννας ήταν τελικά παιχνιδάκι μπροστά σ’ αυτό που σε περίμενε, αλλά μάντεψε ξανά:
Μπορείς. Και είναι αυτό που κάνεις. Και κάθε δύσκολη στιγμή, όταν όλα φαίνονται αδύνατα, μαθαίνεις να το κάνεις καλύτερα.
