in

Με λένε Μαρίνα αλλά με φωνάζουν «γεροντοκόρη» Γιατί δεν ξέρουν ότι αγάπησα κάποιον που αυτοκτόνησε…

Με λένε Μαρίνα αλλά με φωνάζουν «γεροντοκόρη» Γιατί δεν ξέρουν ότι αγάπησα κάποιον που αυτοκτόνησε…

Η ζωή μου θα μπορούσε να γίνει βιβλίο. Με λένε Μαρίνα είμαι 62 ετών και πολύ δραστήρια. Κάνω αερόμπικ, ξέρω το ίντερνετ απ’ έξω και έχω πάρα πολλές γάτες.


Συγγενείς και γείτονες με φωνάζουν γεροντοκόρη. Δεν χρειάζεται να το ακούσω, το βλέπω στο βλέμμα τους.

Άλλες φορές μου λένε «Πώς και δεν κάνατε οικογένεια;». Ξέρω πως δεν ρωτάνε πάντα από κακό αλλά η ερώτηση πονάει. «Δεν έτυχε» λέω συνήθως άλλες φορές λέω «Τυχερά είναι αυτά». Τα ρίχνω όλα στην τύχη και ξεμπερδεύω.

Ίσως γιατί η ιστορία που κρύβεται πίσω από το ερώτημα γιατί δεν παντρεύτηκα και δεν έκανα παιδιά, ήταν και θέμα τύχης. Ή ατυχίας καλύτερα….

Ήμουν 20 χρονών όταν γνώρισαν τον παρολίγο άντρα μου, τον Παύλο. Αγαπιόμασταν πάρα πολύ, κάναμε όνειρα να ζήσουμε μια ζωή μαζί. Φοιτητής εκείνος στην ΑΣΟΕ εγώ μοδίστρα λίγο πιο πέρα από το Πανεπιστήμιο, γνωριστήκαμε όταν ήρθε να φτιάξει ένα παντελόνι. Ήμασταν μαζί 3 χρόνια όταν αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Λίγο πριν το γάμο, έμεινα έγκυος, η χαρά μας απερίγραπτη! Ο Παύλος ειδικά έκανε σαν να είχε κερδίσει το ΠροΠο. Γονείς δεν είχα να χαρούν κι εκείνοι αλλά είχα θείους που με αγαπούσαν πολύ και φυσικά δεν είχαν καμία αντίρρηση ούτε με αποπήραν που έμεινα έγκυος πριν παντρευτώ. Καταπληκτικοί άνθρωποι, καλή τους ώρα…

Οι γονείς του Παύλου τον πίεζαν πολύ να παντρευτεί αλλά σκέφτηκα πως με συμπαθούσαν και ήθελαν να δουν το παιδί τους αποκατεστημένο. Δεν πήγε ο νους μου, στο πονηρό.

Έραβα που λέτε το νυφικό μου, ένα μήνα πριν τον γάμο, είχαμε ετοιμάσει και το σπίτι μας, όταν με πήραν τηλέφωνο. Ο Παύλος έπεσε από την ταράτσα της πολυκατοικίας και σκοτώθηκε. Σκέφτηκα πως θα ήταν ατύχημα. Βρήκαν ένα σημείωμα στην τσέπη του. «Συγχώρεσέ με, είμαι ομοφυλόφιλος δεν μπορώ να κάνω αυτό τον γάμο». Δεν είχα καταλάβει τίποτα, δεν είχα καμία υποψία, δεν μου είχε δώσει κανένα δικαίωμα ότι ήθελε άντρες. Από την ταραχή, έχασα το παιδί.

Έκανα πολλά χρόνια να το ξεπεράσω, από το ραφτάδικο εκείνο έφυγα γιατί μου θύμιζε τον Παύλο. Πέρασαν δέκα χρόνια, δεν ήθελα να ακούω για άλλη σχέση, νόμιζα ήταν όλοι ομοφυλόφιλοι και με κορόιδευαν. Δεν ήθελα να με αγγίξει κανένας, Ψυχολόγοι τότε δεν υπήρχαν αλλά και να υπήρχαν, ήταν κάπως ταμπού. Το ξεπέρασα με τη δουλειά, άνοιξα δικό μου ραφτάδικο και έριξα όλο μου τον πόνο επάνω στο μαγαζί.

Η επιχείρηση πετούσε όταν γνώρισα τον Στέλιο. Στρατιωτικός, όμορφος 2 μέτρα άντρας, λεβέντης. Ήμουν 40 χρονών, όλες μου οι φίλες είχαν ήδη κάνει το πρώτο παιδί και πηγαίναν για το δεύτερο μην σας πω για το τρίτο. Δεν αγχωνόμουν γιατί δεν ήθελα ούτε σχέση μετά από ό,τι έγινε αλλά είχα ανάγκη από μια συντροφιά.

Ο Στέλιος ήταν πιο αρρενωπός, πιο κοφτός και πιο γοητευτικός. Του είπα την ιστορία μου κάποια στιγμή και εκείνος τη δική του. Είχε χωρίσει από τη γυναίκα του με ένα μωρό παιδί και έμενε με τους γονείς του. Ήμασταν ένα χρόνο μαζί. Γονείς δεν είχα γνωρίσει, σπίτι του δεν πηγαίναμε. Κινητά δεν υπήρχαν τότε, ούτε ίντερνετ να ελέγξω. Βράδυ βγαίναμε σπάνια. Μετά από ένα χρόνο σχέσης μου έκανε πρόταση γάμου και αρραβωνιαστήκαμε. Πίστευα πως υπήρχε ελπίδα. Ώσπου με βρήκε η γυναίκα του στο ραφτάδικο.

Ήταν παντρεμένος και μάλιστα περίμενε και δεύτερο παιδί. Η γυναίκα του ήταν έγκυος 6 μηνών. Με παρακάλεσε να κάνω πίσω, της ειπα πως δεν είχα ιδέα. Όντως όταν ήρθε να με βρει, του έριξα ένα χαστούκι που θα το θυμάται. Φώναζα και έβριζα στην πόρτα να μην ξαναπατήσει. Όντως δεν ξαναφάνηκε.

Από τότε δεν γνώρισα κανέναν. Σας φαίνεται περίεργο, θα πείτε πως ίσως έχω κάποιο πρόβλημα. Μπορεί. Απογοητεύτηκα τόσο πολύ που δεν είχα την ενέργεια, τη διάθεση, την όρεξη να δοθώ σε έναν καινούριο άνθρωπο. Προδοσία στην προδοσία κουράστηκα. Φορές φορές αναπολώ τον πρώτο μου σύντροφο τον Παύλο. Δεν ήταν κακός άνθρωπος, ίσα ισα αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεχε τις τύψεις του. Ήμουν τόσο καλά μαζί του, αν μου μιλούσε μπορεί και να τον παντρευόμουν και ας ήταν ομοφυλόφιλος.

Σήμερα κάνω που και που κανένα μαντάρισμα στο σπίτι, ράβω καμιά φούστα για καμια φτωχή μαμά, κερνάω λουκούμια τα παιδιά της γειτονιάς και τσιγάρα τα έφηβα που μου ζητάνε κρυφά και συμβουλεύω τα νέα κορίτσια που μου λένε τα προβλήματά τους, να προσέχουν πρώτα τον εαυτό τους και ύστερα τους άλλους. Να έχουν τα μάτια ανοιχτά.

Ευχαριστώ.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Written Από Κώστας Σαμαράς

Παθιασμένος αναλυτής αφοσιωμένος κοινωνικός συνθέτης μέσων μαζικής ενημέρωσης. Από μικρός τα έγραφε στα ίντερνετς. Εδώ θα τον δεις να μιλάει για όλα όσα αγαπάει: Lifestyle, Lifehacks Και με πολύ πίκρα για πολιτική. Χωρίς πλάκα!

Μητέρα του Άλεξ: «Όλοι ξέρουν πού είναι ο γιος μου, αλλά σιωπούν. Εγώ όμως είμαι πάντα εδώ, για να τους θυμίζω τι έγινε»

Αποκάλυψη από τον Δήμαρχο Νεάπολης-Συκεών: «Βρήκα μοριακά τεστ με 7 ευρώ και ο ΕΟΔΥ με μπλόκαρε»!