Κώστας Σαμαράς
Ήταν μια ακόμη διαδρομή προς το σπίτι, αλλά σε μια στιγμή, όλα άλλαξαν. Παρατήρησα ένα νεαρό κορίτσι μέσα σε ένα σχολικό λεωφορείο, που χτυπούσε μανιωδώς το πίσω παράθυρο και ούρλιαζε από φόβο. Η καρδιά μου σταμάτησε. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά σε αυτό που θα έπρεπε να είναι μια ασφαλής επιστροφή από το σχολείο; Χωρίς να σκεφτώ, έτρεξα πίσω από το λεωφορείο, χωρίς να ξέρω τι θα ανακάλυπτα.
Η βροχή ήταν αμείλικτη, πλατσούριζε δυνατά στο παρμπρίζ μου καθώς οδηγούσα μέσα στο θλιβερό απόγευμα. Η κατήφεια έξω έμοιαζε να αντανακλά την αναταραχή μέσα μου. Αυτή ήταν η μέρα που ένιωθα ότι ο κόσμος με είχε εγκαταλείψει. Πρώτα ακυρώθηκε ο αρραβώνας μου την περασμένη εβδομάδα και τώρα απολύθηκα από τη δουλειά μου. Οι σκέψεις μου ήταν ένας μπερδεμένος ιστός απογοήτευσης και άγχους.
«Σύνελθε, Μόλι», μουρμούρισα στον εαυτό μου, κρατώντας το τιμόνι σαν να μπορούσε να κρατήσει τη διαλυμένη ζωή μου στη θέση της. «Τα πράγματα θα αλλάξουν. Πρέπει, έτσι δεν είναι;»
Αλλά αυτά τα λόγια μου φάνηκαν κενά. Η ιδέα να πάω σπίτι και να αντιμετωπίσω τη μητέρα μου με άλλη μια αποτυχία με βάραινε σαν μολυβένια κουβέρτα.
Σταμάτησα για να απαντήσω στο τηλέφωνό μου, που χτυπούσε για πέμπτη φορά με το «Μαμά» στην οθόνη.
«Γεια σου, μαμά, θα είμαι σπίτι σε δέκα λεπτά περίπου. Μόλις τελείωνα τη διαδρομή μου».
«Μόλι, αγάπη μου, είδες τον καιρό; Έρχεται καταιγίδα. Σε παρακαλώ, πρόσεχε».
Αναστέναξα, προσπαθώντας να συγκρατήσω την καταιγίδα που ετοιμαζόταν μέσα μου. «Ναι, το βλέπω. Μην ανησυχείς, οδηγώ με ασφάλεια».
Η φωνή της μαλάκωσε από ανησυχία. «Είσαι καλά; Δεν ακούγεσαι ο εαυτός σου».
«Καλά είμαι, απλά λίγο κουρασμένη. Θα τα πούμε σύντομα. Σ’ αγαπώ», είπα, τερματίζοντας γρήγορα την κλήση πριν η φωνή μου με προδώσει.
Πώς θα μπορούσα να εξηγήσω ότι είχα χάσει τη δουλειά μου απλώς και μόνο επειδή αντιστάθηκα στη διοίκηση; Ισχυρίστηκαν ότι ήταν επειδή δεν πέτυχα τους στόχους, αλλά εγώ ήξερα καλύτερα.
«Τι άλλο θα μπορούσε να πάει στραβά σήμερα;» Μουρμούρισα, σπρώχνοντας ξανά το αυτοκίνητο σε κίνηση.
Τότε ήταν που συνέβη.
Ένα σχολικό λεωφορείο με προσπέρασε στο δρόμο και με την άκρη του ματιού μου είδα ένα μικρό κορίτσι στο πίσω παράθυρο. Χτυπούσε το τζάμι, με το πρόσωπό της στραβωμένο από πανικό, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά της. Το στομάχι μου έπεσε.
«Ωχ όχι, τι συμβαίνει;» Ψιθύρισα, με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.
Χωρίς να το σκεφτώ, επιτάχυνα για να ακολουθήσω το λεωφορείο. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Γιατί ένα παιδί να φωνάζει για βοήθεια μέσα σε ένα σχολικό λεωφορείο, από όλα τα μέρη;
«Έρχομαι, έρχομαι», είπα κάτω από την αναπνοή μου, λες και μπορούσε να με ακούσει.
Κόρναρα, προσπαθώντας να τραβήξω την προσοχή του οδηγού, αλλά εκείνος δεν το πρόσεξε. Ο τρόμος του μικρού κοριτσιού με άρπαξε, και πριν το καταλάβω, στράφηκα μπροστά από το λεωφορείο, αναγκάζοντάς το να σταματήσει.
Ο οδηγός, φανερά θυμωμένος, πετάχτηκε έξω και όρμησε προς το αυτοκίνητό μου. «Τι στο καλό κάνεις; Θα μπορούσες να είχες προκαλέσει σύγκρουση!»
Δεν απάντησα. Τον προσπέρασα και έτρεξα στο λεωφορείο. Ο θόρυβος με χτύπησε σαν κύμα -παιδιά μιλούσαν, γελούσαν- αλλά το κορίτσι ήταν απομονωμένο, μόνο του στον πανικό του.
Έτρεξα στο πίσω μέρος και εκεί ήταν, με το πρόσωπό της αναψοκοκκινισμένο, παλεύοντας να αναπνεύσει. Με χτύπησε στη στιγμή. «Ωχ όχι, έχει κρίση άσθματος».
Γονατίζοντας δίπλα της, τη ρώτησα απαλά: «Πώς σε λένε;».
Έδειξε το σήμα της ταυτότητάς της που κρεμόταν στο λαιμό της: Τσέλσι.
«Εντάξει, Τσέλσι, πού είναι ο αναπνευστήρας σου;» Ρώτησα, προσπαθώντας να κρατήσω τη φωνή μου σταθερή.
Η Τσέλσι κούνησε το κεφάλι της, με πανικό να γεμίζει τα μάτια της. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά καθώς γύρισα προς τον οδηγό, ο οποίος τώρα έδειχνε ανήσυχος. «Ξέρετε πού είναι ο αναπνευστήρας της;» απαίτησα.
Εκείνος τραύλισε: «Εγώ… δεν είχα καν συνειδητοποιήσει ότι είχε πρόβλημα. Έχει τόση φασαρία εδώ πίσω…».
Κατάπια την απογοήτευσή μου. Δεν υπήρχε χρόνος για διαφωνίες. Έψαξα γρήγορα στο σακίδιο της Τσέλσι, αλλά ο αναπνευστήρας δεν ήταν εκεί. Φώναξα στα άλλα παιδιά: «Ξέρει κανείς πού είναι ο αναπνευστήρας της;».
Καμία απάντηση. Κάποια από τα παιδιά μάλιστα γελούσαν μαζί της.
«Αυτό δεν είναι αστείο!» Ξεσπάθωσα, καθώς η απογοήτευση και ο φόβος μου έβραζαν. Άρχισα να αρπάζω τσάντες, ψάχνοντας μανιωδώς. Ήταν στο τρίτο σακίδιο που έλεγξα – ο μπλε εισπνευστήρας της Τσέλσι.
Γύρισα προς το αγόρι που το είχε πάρει. «Γιατί το έκανες αυτό; Θα μπορούσε να έχει πάθει σοβαρό τραυματισμό!»
Το αγόρι μουρμούρισε κάτι για φάρσα, αλλά δεν είχα χρόνο γι’ αυτόν. Έτρεξα πίσω στην Τσέλσι και της έδωσα τον αναπνευστήρα. Σιγά σιγά, η αναπνοή της επανήλθε στο φυσιολογικό και το χρώμα επανήλθε στο πρόσωπό της. Κάθισα δίπλα της, κρατώντας το χέρι της μέχρι να ηρεμήσει.
Ο οδηγός του λεωφορείου στεκόταν εκεί, δείχνοντας μετανιωμένος. «Έπρεπε να δίνω μεγαλύτερη προσοχή. Λυπάμαι πολύ», είπε με χαμηλή φωνή.
Η μικρή φωνή της Τσέλσι έσπασε την ένταση. «Σας ευχαριστώ», ψιθύρισε.
Της έσφιξα το χέρι. «Θα μείνω μαζί σου μέχρι να σε πάμε σπίτι, εντάξει;»
Καθώς καθόμουν δίπλα στην Τσέλσι για το υπόλοιπο της διαδρομής, ένιωθα το λεωφορείο να γίνεται πιο ήσυχο, καθώς το βάρος της κατάστασης βυθιζόταν σε όλους. Όταν φτάσαμε στη στάση της, την περίμεναν οι γονείς της και η Τσέλσι έτρεξε προς το μέρος τους.
«Με έσωσε», είπε η Τσέλσι, δείχνοντάς με.
Η μητέρα της με κοίταξε με ευγνωμοσύνη και ανησυχία. «Σας ευχαριστώ. Δεν ξέρω τι θα είχαμε κάνει».
Επέμειναν να με πάνε πίσω στο αυτοκίνητό μου. Καθώς οδηγούσαμε μέσα στην καταρρακτώδη πλέον βροχή, η μητέρα της Τσέλσι ρώτησε: «Λοιπόν, τι δουλειά κάνεις;».
Γέλασα πικρόχολα. «Λοιπόν, σήμερα έχασα τη δουλειά μου».
Τα μάτια της άνοιξαν από έκπληξη. «Αλήθεια; Τι συνέβη;»
Της είπα την ιστορία – πώς το να υπερασπίζομαι το σωστό μου είχε κοστίσει τη θέση μου. Έμεινε σιωπηλή για μια στιγμή και μετά μίλησε. «Ξέρετε, ο σύζυγός μου κι εγώ έχουμε μια επιχείρηση και ψάχνουμε για κάποιον με ακεραιότητα. Θα σας ενδιέφερε να έρθετε για μια συνέντευξη;»
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου με δυσπιστία. «Μου προσφέρετε δουλειά;»
Χαμογέλασε. «Χρειαζόμαστε ανθρώπους σαν εσένα στην ομάδα μας».
Καθώς φτάναμε στο αυτοκίνητό μου, η βροχή υποχώρησε και ένιωσα πιο ανάλαφρη από ό,τι είχα νιώσει εδώ και μέρες. Για πρώτη φορά μετά από καιρό, είχα ελπίδα.
Εκείνο το βράδυ, είπα τα πάντα στη μαμά μου και για πρώτη φορά μετά από εβδομάδες, ένιωσα ότι τα πράγματα θα πάνε καλά.
Όταν μια πόρτα κλείνει, μερικές φορές η ζωή ανοίγει μια άλλη με τον πιο απροσδόκητο τρόπο.
