Κώστας Σαμαράς
Όταν οι αναίσθητοι κηδεμόνες της Τόρι την εγκαταλείπουν και τα δύο ακόμη νεαρά αδέρφια της και απογειώνονται για να πολεμήσουν για τον εαυτό τους, η ζωή τους καταρρέει εντελώς. Οι κηδεμόνες της, που έχουν εξαφανιστεί, εμφανίζονται στην είσοδο της, ακτινοβολώντας σαν να μην έχει συμβεί τίποτα μέσα στον χρόνο που της πήρε για να ξανασύρει τη ζωή της μαζί. Τι τους έφερε πίσω στο Soil μετά από τόσο καιρό και τι προτείνουν να κάνουν με την Tori;
Έμεινα έκθαμβος βλέποντας τους κηδεμόνες μου να πιέζουν γρήγορα τα πράγματά τους στο σαλόνι μας. Ο πατέρας μου είπε με μανία: «Καλούμε τις υπηρεσίες των παιδιών. θα σου ανακαλύψουν ένα μοντέρνο σπίτι».
Τα μικρά αδέρφια μου κόλλησαν πάνω μου, φαίνονταν πανικόβλητα και μπερδεμένα ταυτόχρονα.
«Τι συμβαίνει, Τόρι;» ρώτησε ο Λούκας, με τα πανικόβλητα μάτια του διάπλατα.
Η καρδιά μου ράγισε γι’ αυτόν. ήταν έξι.
Κράτησα σφιχτά τον Λούκας και τον παρηγόρησα: «Δεν είμαι πέρα από κάθε αμφιβολία, Λούκας». Όλα όμως θα πάνε καλά. ορκίζομαι.
Ένιωσα εξουθενωμένη και μπερδεμένη στα δεκαπέντε.
Ο Μπεν, που ήταν πέντε ετών, άρχισε να κλαίει. «Τόρι, δεν χρειάζεται να πάω. Θέλω να μείνω δίπλα σου.
Τα αδέρφια μου ράγισαν την καρδιά μου.
Έπρεπε να τους εξασφαλίσω για να μας κρατήσουν ενωμένους, αλλά ήμουν αδύναμος.
Η καρδιά μου έπεσε πράγματι καθώς άκουγα το κουδούνι της πόρτας.
Όπως είχε προβλέψει ο μπαμπάς, αποδείχθηκε ότι ήταν διαχείριση παιδιών.
Μια σκεπτόμενη κυρία μπήκε στο σαλόνι. Παρουσιάστηκε, αλλά η διάνοιά μου ήταν τρελή, και παρέβλεψα τον τίτλο της.
Με ήρεμη φωνή, συνέχισε: «Είμαι εδώ για να βοηθήσω». «Καταλαβαίνω ότι είναι συνήθως δύσκολο, αλλά πρέπει να σας μεταφέρουμε σε μια ασφαλή περιοχή».
Ο Λούκας με κράτησε πιο γερά και στάθηκα απέναντί του. Ρώτησα, «Παρακαλώ, αφήστε μας να μείνουμε». «Θα ενεργήσουμε κατάλληλα».
Με ένα μουγκρητό, τα μάτια της γυναίκας φωτίστηκαν από αγωνία. «Ζητώ συγγνώμη, Τόρι. Είναι πέρα από τον έλεγχό μου.
Τα μάγουλά μου άρχισαν να γεμίζουν με δάκρυα καθώς οδηγηθήκαμε έξω.
Ο Μπεν και ο Λούκας έκλαιγαν επίσης, κρατώντας τα χέρια μου μέχρι να χωριστούν. Είχα την εντύπωση ότι μου ξεριζωνόταν η καρδιά.
Μας έβαλαν σε απομονωμένα αυτοκίνητα, και ο καθένας μας πήγαινε σε ένα διαφορετικό σπίτι.
Μέσα από το παράθυρο, έβλεπα τα αδέρφια μου, με τα πρόσωπά τους να χάνονται από την όραση λόγω δακρύων.
Η εμπειρία μου με τη φροντίδα της καλλιέργειας έγινε μια σειρά από αταξία και οίκτο.
Σκέφτηκα για λίγο τα αυστηρά σχόλια του πατέρα μου, σκεπτόμενος πώς είχαν φτάσει τα πράγματα.
Πώς φαίνονται να μας παραμερίζουν τόσο απαθώς;
Η ζωή μου άλλαξε πολύ άσχημα όταν μετακόμισα στο καλλιεργητικό σπίτι των Thompson.
Η αρχική μου αίσθηση ήταν η απόσταση.
Ο κύριος και η κυρία Thompson, που μόλις και μετά βίας με αναγνώρισαν, με αντιμετώπισαν λιγότερο σαν ένα άχαρο παιδί και περισσότερο σαν εκνευρισμό.
Ήταν σαφές ότι δεν ήμουν ευπρόσδεκτος από την ψυχρή τους εμφάνιση και τα ξαφνικά σχόλιά τους.
«Βεβαιώσου, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι τελείωσες τις δουλειές σου, Τόρι», θα κανονίσει η κυρία Τόμσον με ψυχρό τόνο.
«Ναι, κυρία», απάντησα, στρέφοντας τα μάτια μου.
Ήταν καταθλιπτικά απογοητευμένο.
Σκεφτόμουν συνήθως αν ο Λούκας και ο Μπεν ήταν καλά ή αν τους είχα λείψει, όπως μου έλειπαν τόσο πολύ.
Οι μέρες ανακατεμένες, όλες ήσυχες και γεμάτες υποχρεώσεις.
Δίκαιη η εκθαμβωτική έλλειψη ενδιαφέροντος μιας οικογένειας που δεν έδινε δεκάρα. Δεν υπήρχε καλοσύνη ή επιβεβαίωση.
Μακροπρόθεσμα, έχω φτάσει στο οριακό μου σημείο. Έκανα λοιπόν την επιλογή να δραπετεύσω.
Ενδεχομένως φαίνεται να έχω ανακαλύψει τα αδέρφια μου, ή τουλάχιστον μερικές παρέες, παρά τη μαρτυρία. Αρχικά, η προσπάθειά μου να ξεφύγω ήταν βραχύβια. Με έφεραν πίσω οι μπάτσοι.
Η οικογένεια Thompson εξοργίστηκε.
«Γιατί προσπαθείς συνέχεια να ξεφύγεις;» Ο κύριος Τόμσον έκλαψε. «Έχετε υπόψη τα προβλήματα που δημιουργείτε;»
Μουρμούρισα, «Συγγνώμη», αλλά δεν ήμουν. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να βγω έξω.
Κάθε φορά που προσπάθησα να ξεφύγω, συνέβαινε το ίδιο:
Με πήραν πίσω, με τιμώρησαν και με φέρθηκαν πράγματι λιγότερο καλά. Ωστόσο, συνέχισα να προσπαθώ.
