Κώστας Σαμαράς
«Δεν κάνω τίποτα παραπάνω από το καθήκον μου. Είναι υποχρέωσή μου δηλαδή να προσφέρω, να στηρίζω», είπε χαρακτηριστικά ο πατήρ-Αντώνιος, ύστερα από την βράβευση του οργανισμού «Κιβωτός του Κόσμου» με το βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη.
Όπως σημείωσε, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, «τα βραβεία αυτού του επιπέδου βοηθούν στο να φέρουν περισσότερο κόσμο κοντά μας, αλλά κι αναγνώριση, πιστοποίηση του έργου κι αυτό είναι κάτι πάρα πολύ σπουδαίο».
«Είμαστε με μία ομάδα παιδιών, δέκα παιδιά που έχω πάρει μαζί μου, να βιώσουν κι εκείνα αυτή τη μεγάλη στιγμή. Τα παιδιά είναι πολύ ενθουσιασμένα. Είναι παιδιά που εμείς προσπαθούμε να ξανακάνουμε παιδιά, να τα βοηθήσουμε να ονειρεύονται, να ελπίζουν για ένα καλύτερο μέλλον».
«Τέτοιου είδους εκδηλώσεις είναι πολύ σημαντικές για να τονώσουν και την αυτοπεποίθησή τους. Όταν βλέπουν το σπίτι τους, που είναι η κιβωτός, να τιμάται και να βραβεύεται νιώθουν κι εκείνα τα ίδια ότι είναι μέρος αυτής της τιμής – και για μένα αυτό έχει πολύ μεγάλη αξία», τόνισε ο π. Αντώνιος.
Η «Κιβωτός του Κόσμου»
O ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου υπηρέτησε ως εφημέριος στον Άγιο Γεώργιο Ακαδημίας Πλάτωνος, στον Κολωνό. Άρχισε την ιερατική του δράση το 1998, σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες τότε περιοχές, στον Κολωνό στην Αθήνα.
Ο ίδιος παρατηρούσε καθημερινά παιδιά, τα οποία ενώ θα έπρεπε να ήταν στο σχολείο σύχναζαν σε πλατείες, ή παιδιά τα οποία αποτελούσαν μέλη ομάδων υψηλού κινδύνου, ενώ πάντοτε τα ίδια και οι οικογένειές τους βρίσκονταν σε ανάγκη.
Σιγά-σιγά, τα πλησίασε μέσω του μπάσκετ και της αποδοχής, ανθρώπινα, επιχειρώντας να μιλήσει μαζί τους, για τους προβληματισμούς τους, για την καθημερινότητά τους, προσπαθώντας να τους μιλήσει ως ίσος προς ίσον, δίχως να τα κρίνει και χωρίς να τα νουθετεί – και ιδίως να βρει τον τρόπο να σταθεί στο πλάι τους και να τα βοηθήσει στις ανάγκες τους. Με τον καιρό κέρδισε την αποδοχή τους και σταδιακά και την εμπιστοσύνη τους.
Η προσφορά του απλού κόσμου άρχισε έπειτα από καιρό, εφόσον ήξεραν το νεαρό ιερέα και συνειδητοποίησαν τις προθέσεις του. Οι κάτοικοι της περιοχής ξεκίνησαν να έρχονται ο ένας έπειτα από τον άλλο, και εθελοντικά να παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Δάσκαλοι ξεκίνησαν να έρχονται και να κάνουν μαθήματα στα παιδιά, νοικοκυρές της περιοχής άρχισαν να φέρνουν πράγματα από τα σπίτια τους, τρόφιμα και ρούχα που δεν χρειάζονταν πλέον οι δικές τους οικογένειες.
Συνεπώς, με τη βοήθεια εθελοντών, ιδρύθηκε η Κιβωτός του Κόσμου – μια οργάνωση με σκοπό να βγάλει όσα πιο πολλά παιδιά μπορούσε από τη φτώχεια και την εγκατάλειψη, και να τους προσφέρει τη δυνατότητα «να σταθούν στα πόδια τους».
Καθώς ο πληθυσμός ο οποίος ζητούσε βοήθεια αυξανόταν με ταχείς ρυθμούς, ο πατέρας Αντώνιος, βλέποντας τα παιδιά και τις ανάγκες ολοένα να αυξάνονται, θέλησε να στεγάσει την προσπάθεια σε ένα πρώην καφενείο και ξεκίνησε να δημιουργεί προγράμματα στήριξης, με πρώτο στόχο να βοηθήσει τα μεγαλύτερα παιδιά της περιοχής να γυρίσουν στο σχολείο και να ολοκληρώσουν την φοίτησή τους.
Η υποστήριξη, πέραν των Ελλήνων αλλά και των μεταναστών, αποτέλεσε σημαντικό θέμα προβληματισμού για πολλούς πολίτες, καθώς και φορείς της ευρύτερης περιοχής, καθώς πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι ισχυρίζονταν πως οι προσπάθειες του ιερέα θα πρέπει να εστιάζονται αποκλειστικά στους Έλληνες που έχουν ανάγκη και όχι στους αλλοδαπούς. Ωστόσο, η αγκαλιά της «Κιβωτού» δέχεται όλους όσους έχουν την ανάγκη της, ανεξαρτήτως εθνικότητας και θρησκείας.
