Κώστας Σαμαράς
Η πρόσφατη υπόθεση έξωσης ενός πατέρα με τα δύο ανήλικα παιδιά του στα Χανάι έχει σοκάρει την τοπική κοινωνία, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο τις επώδυνες συνέπειες των πλειστηριασμών. Το γεγονός, που συνέβη στις 16 Ιουλίου 2025, αποτυπώνει με τραγικό τρόπο το συναισθηματικό και πρακτικό κόστος που μπορεί να έχει η απώλεια ενός σπιτιού.
Στις 7 το πρωί, το γαλήνιο ξεκίνημα της ημέρας διακόπηκε βίαια για την οικογένεια. Ο πατέρας, αιφνιδιασμένος, βρέθηκε αντιμέτωπος με 30 αστυνομικούς που συνόδευαν τον δικαστικό επιμελητή για να εκτελέσουν την εντολή έξωσης. Ο ήχος των χτυπημάτων στην πόρτα και οι φωνές τρόμαξαν τα δύο μικρά παιδιά του, κάνοντάς τα να αντιδράσουν με πανικό.
«Τους είπα ότι κοιμόμασταν και χρειαζόμασταν χρόνο για να ντυθούμε. Αισθάνθηκα πως έπρεπε να βγω έξω ακόμα και γυμνός», δήλωσε ο πατέρας με δάκρυα στα μάτια. Αντιμέτωπη με μια τέτοια κατάσταση, η οικογένεια βρέθηκε στους δρόμους χωρίς την ευκαιρία να πάρει μαζί της τα απαραίτητα. Ο πατέρας επιτράπηκε να μεταφέρει ένα μόνο σακ βουαγιάζ με λίγα προσωπικά αντικείμενα, ενώ τα πολύτιμα υπάρχοντά τους παρέμειναν πίσω.
Οι σκληρές συνθήκες της καθημερινότητας
Η έξωση αυτή έλαβε χώρα ενώ ακόμη εκκρεμούσε δικαστική διαμάχη για το σπίτι. Η υπόθεση πρόκειται να επανεξεταστεί τον ερχόμενο Οκτώβριο σε ακρόαση για ασφαλιστικά μέτρα, ωστόσο η έξωση πραγματοποιήθηκε άμεσα, δείχνοντας την απουσία προστασίας και κατανόησης για την επιβίωση της οικογένειας.
Εκτός από τη φυσική δυσκολία, ο ψυχολογικός αντίκτυπος είναι εξίσου οδυνηρός. Ένα από τα παιδιά της οικογένειας παρακολουθείται πλέον από ψυχίατρο, καθώς η απότομη αλλαγή στις συνθήκες διαβίωσης και η αίσθηση αβεβαιότητας έχουν επηρεάσει βαθιά την ψυχική του υγεία.
Το περιστατικό αυτό αποτελεί μόνο ένα από τα πολλά παρόμοια παραδείγματα που αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα των εξώσεων στη χώρα. Οι πλειστηριασμοί ακινήτων και οι εξώσεις δημιουργούν συνεχώς νέες άστεγες οικογένειες, παρόλο που η αντίστοιχη νομική προστασία είναι, θεωρητικά, διαθέσιμη.
Η πιεστική οικονομική κατάσταση για πολλές οικογένειες καθιστά αδύνατη την αντιμετώπιση των χρεών, ενώ τα δικαστικά μπλοκαρίσματα ή οι μηχανισμοί προστασίας συχνά αποδεικνύονται ανεπαρκείς. Η περίοδος της πανδημίας και οι συνεχιζόμενες οικονομικές προκλήσεις έχουν επιδεινώσει την ευθραυστότητα αυτών των ανθρώπων, αναδεικνύοντας τις αδυναμίες της νομοθεσίας και των κοινωνικών θεσμών.
Η υπόθεση στα Χανιά υπογραμμίζει την επείγουσα ανάγκη για μια πιο δίκαιη προσέγγιση. Απαιτείται η κατάλληλη νομοθεσία που θα προστατεύει τους ευάλωτους συμπολίτες μας μέσω ρυθμίσεων χρέους και προσωρινών αναστολών για εξώσεις. Ταυτόχρονα, χρειάζεται η ενεργοποίηση κοινωνικών υπηρεσιών που θα παρέχουν ψυχολογική και πρακτική υποστήριξη στις οικογένειες που αντιμετωπίζουν αυτή την τραγωδία.
Η τοπική κοινωνία δεν μπορεί να μένει αδιάφορη. Η αλληλεγγύη και η υποστήριξη όσων βρίσκονται σε ανάγκη είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για να προστατεύσουμε την αξιοπρέπεια και το μέλλον τους. Το περιστατικό αυτό είναι μια υπενθύμιση της συλλογικής μας ευθύνης να διασφαλίσουμε ότι κανένα παιδί και κανένας γονέας δεν πρέπει να βιώνει την τρομοκρατία των εξώσεων.
Το γεγονός στα Χανιά δεν είναι απλώς μια σκληρή πραγματικότητα για την οικογένεια, αλλά και ένα κοινωνικό ξυπνητήρι. Καθώς παρατηρούμε τέτοιες ιστορίες να συμβαίνουν στη δική μας κοινωνία, οφείλουμε όλοι να σκεφτούμε πώς μπορούμε να κάνουμε την αλλαγή, να δείξουμε περισσότερη ανθρωπιά και να στηρίξουμε όσους το έχουν περισσότερο ανάγκη.
