Κώστας Σαμαράς
Το καλοκαίρι είναι απλά μια εποχή. Αντίθετα από ότι σαφώς εννοεί η σύνθετη ονομασία του, δεν σημαίνει πως έχει καλό καιρό. Ήλιο και ζέστη έχει. Δεν είναι καλός ο καιρός όταν το θερμόμετρο αρνείται να κατέβει από το 45 λες κι έχει κάνει τάμα κι εσύ λιώνεις κολλημένος στην κίνηση, με χαλασμένο air condition και έναν μανιακό ψυχάκια να κορνάρει. Ακόμη κι αν δεν έχει ανάψει καν το πράσινο φανάρι. Κι επειδή κάτι τέτοια μπορεί να σε τρελάνουν, έχει επικρατήσει αυτή την εποχή ο κόσμος να πηγαίνει να ρίχνει καμιά βουτιά μπας και ξελαμπικάρει το μυαλό του. Και στην παραλία προτιμά τις δραστηριότητες και την παρέα που του αρέσει.
Σε εμάς αρέσει να περνάμε χρόνο με τα κατοικίδιά μας
Να μοιραζόμαστε στιγμές με αυτά τα πλάσματα που ένα πράγμα θέλουν περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο. Να είναι δίπλα μας και να μας δείχνουν την αγάπη τους. Και τα άτιμα το κάνουν παντού. Ακόμη και στην παραλία και άσχετα από τα γεμάτα δυσαρέσκεια -και συχνά μίσος- βλέμματα που σχεδόν πάντα συναντάμε. Αν αντί για μια τριχωτή μπαλίτσα βάρους 10 κιλών, συνοδευόμασταν από δίμετρες, ξανθές κουκλάρες θα έστρωναν χαλιά πετσέτες και σεζ λονγκ για να μας υποδεχθούν. Αλλά τα σκυλιά είναι που ενοχλούν. Οι ξανθές κουκλάρες όχι. Εκτός κι αν πρόκειται για θηλυκό golden retriever. Και να φανταστείς πως κάποτε ήμασταν εχθροί. Όχι με τις ξανθές. Με τα σκυλιά. Για την ακρίβεια, μετά από δεκάδες χιλιάδες χρόνια που τα περάσαμε ως ανταγωνιστές για το ίδιο φαγητό, αποφασίσαμε από κοινού την πρώτη συμμαχία που έχει καταγραφεί στην ιστορία της ανθρωπότητας. Από τότε μας ακολουθούν παντού. Στο κυνήγι, στη δουλειά, στα χωράφια, στα βοσκοτόπια, στα βουνά και στα λαγκάδια. Και τώρα που από ζώα εργασίας μετατράπηκαν σε ζώα συντροφιάς, συνεχίζουν να τιμούν το δικό τους μέρος της συμφωνίας και μας ακολουθούν και στην παραλία.
«Δεν έχω πρόβλημα με τα σκυλιά. Έχω και φίλους που έχουν σκυλιά, αλλά είναι βρώμικα και κουβαλούν ασθένειες»
Αυτό είναι το μόνιμο επιχείρημα όσων αντιδρούν ακόμη στην παρουσία σκύλων στην παραλία. Παρά το γεγονός ότι ο νόμος το επιτρέπει. Αλλά στην παραλία νόμος είναι το δίκιο του τραμπούκου. Του άξεστου που θα σου πει ή και θα σου δείξει (αφού μόνο ένα μαγιό τον εμποδίζει) πού ακριβώς γράφει τους νόμους του κράτους. Πιθανότατα μάλιστα θα στα πει όλα αυτά έχοντας μόλις αφήσει ένα κομμάτι του γενετικού υλικού του μέσα στη θάλασσα. Στην ίδια θάλασσα που κολυμπάς εσύ, αυτός, τα παιδιά του, η γυναίκα του, οι ξανθές κουκλάρες που λέγαμε και μερικές εκατοντάδες που έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Άκουσαν το κάλεσμα της φύσης και απλά ξαλάφρωσαν.
Είναι πραγματικά οξύμωρο ο νόμος να προστατεύει (ή να μην αναφέρει πουθενά τον τύπο που τα αμολάει όλα μεσοπέλαγα) αλλά να έχει προβλέψει πως έστω κι ένας λουόμενος να διαμαρτυρηθεί, είσαι υποχρεωμένος να πάρεις το «κοπρόσκυλο» και να τραβήξεις σε κάποιο απομακρυσμένο σημείο, λες και είσαι γυμνιστής την δεκαετία του ’80. Φιλόζωο δεν τον λες τον νομοθέτη. Έστω κι έτσι πάντως, εφόσον έχεις το κατοικίδιό σου περιορισμένο και δεμένο (για κάποιο έγκλημα που ούτε το ίδιο το ζωντανό γνωρίζει) και κουβαλάς μαζί σου το βιβλιάριο υγείας, κανείς μα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απαιτήσει την απομάκρυνσή σου.
«Κάνουν φασαρία»
Σύμφωνοι. Ένα γαβ μπορεί να είναι ενοχλητικό. Πολύ ενοχλητικό, ιδιαίτερα όταν είναι συνεχόμενο. Αυτοί οι επαναλαμβανόμενοι, μονότονοι ήχοι το έχουν αυτό το γνώρισμα. Σαν τις μουσικές που έχουν και τόσα μπιτσόμπαρα, άλλωστε. Που λειτουργούν στο φουλ προκειμένου να ακουστεί μέχρι τον τελευταίο κόκκο άμμου το Despacito ή τα πριόνια, ή οι μπότες ή τα καγκέλια ή τα ερωτικά που Γιαννάκη του Πάριου. Ή οτιδήποτε άλλο γουστάρει ο dj του μαγαζιού, το οποίο παίζει με τέρμα τα γκάζια. Λες και θέλει να σε διώξει για να ξανανοικιάσει στο επόμενο κορόιδο τις ξαπλώστρες, με την ευχή βέβαια να μην έχει κι αυτός σκύλο. Ίσως χαλάει το ίματζ του καταστήματος η τριχωτή παρέα. Ειδικά αν είναι κάνα μπάσταρδο που μαρτυρά και τη δική σου ταπεινή καταγωγή.
Μονότονο επίσης είναι και το «τάκα-τούκα» της ρακέτας. Μονότονο κι ενοχλητικό επίσης είναι το αναπάντεχο ραντεβού του κεφαλιού ή της πλάτης σου με το μπαλάκι κάθε φορά που ο σφίχτης της διπλανής ομπρέλας προσπαθεί να απαντήσει με σμας στο ρεβέρ του συμπαίκτη του, λες και παίζουν τον τελευταίο πόντο στο Roland Garos, αλλά σαν γνήσιος κατσαπλιάς σε πετυχαίνει. Άσε που μονότονο κι ενοχλητικό καμιά φορά είναι και το παιχνίδι της διπλανής μαμάς με το παιδί της. Εκείνη το κυνηγάει για να φάει, αυτό κλαίει. Εκείνη το πιάνει και το ταΐζει, αυτό συνεχίζει να κλαίει. Εκείνη το βαράει επειδή κλαίει (και όπως του λέει, την κάνει ρεζίλι), αυτό κλαίει. Εκείνη του λέει πως τώρα που έφαγε δεν κάνει να μπει στη θάλασσα, αυτό κλαίει. Εκείνη το τραμπουκίζει επειδή τελικά βούτηξε στη θάλασσα, αυτό κλαίει. Πολύ…
Let’s make a deal
Με λίγα λόγια δηλαδή, δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά κι εμάς πολλά είναι τα πράγματα που κάνουν οι υπόλοιποι στην παραλία και μας βρίσκουν αντίθετους. Πολλά είναι μακριά από τις επιθυμίες, τα θέλω μας, την κουλτούρα και τα γούστα μας. Ωστόσο, δεν το κάνουμε θέμα. Όλοι συναινούμε σε μια άτυπη σύμβαση. Σε μια συμφωνία αναγκαστικού συμβιβασμού με τα χούγια των νέων γειτόνων για λίγες ώρες. Τους ανεχόμαστε ακόμη κι αν μας ενοχλούν τα μαγιό τους, οι μουσικές τους ή οι προτιμήσεις τους. Το ελάχιστο ζητούμενο είναι λίγος σεβασμός στις δικές μας ανάγκες και κυρίως σε εκείνη του ότι -όπως κι αυτοί- έτσι κι εμείς, στην παραλία θέλουμε απλά να περάσουμε καλά με τους ανθρώπους και τα ζώα που αγαπάμε. Εφόσον αυτά δεν είναι μακρινοί απόγονοι του Κέρβερου, δεν έχετε πραγματικούς λόγους να φοβάστε.
Ασφαλώς η ιδιότητα του ιδιοκτήτη (ή κηδεμόνα) ενός κατοικίδιου δεν αφαιρεί αυτόματα άλλες. Όπως εκείνη του βλάκα. Βλάκες υπάρχουν παντού. Και πολλές φορές κρατούν ένα λουρί που καταλήγει σε έναν σκύλο. Του οποίου τα περιττώματα δεν μαζεύουν, ή τον έχουν μετατρέψει σε Ράσελ Κρόου των κυνοειδών στον «Μονομάχο». Και καθαρά αριθμητικά να το δεις, όμως, θα διαπιστώσεις πως είναι λιγότεροι από τους όμοιούς τους που συμπεριφέρονται οι ίδιοι σαν πρωταγωνιστές στον «Μονομάχο», φυτεύουν τα τσιγάρα τους στην άμμο και αφήνουν έξτρα σκουπίδι και πλαστικό, λες και νομίζουν ότι είναι λίπασμα που θα βοηθήσει τις… τσιγαριές τους να φυτρώσουν. Αυτούς δεν τους θέλουμε στην παραλία. Ούτε εμείς ούτε εσείς ούτε τα σκυλιά μας.
