Τα παιδιά έδιωξαν την ηλικιωμένη μητέρα τους από το δικό της σπίτι, χωρίς να φαντάζονται την έκπληξη που τους είχε ετοιμάσει! – Όλα όσα είναι πραγματικά ενδιαφέροντα.

Η γριά Μαρία είχε αφιερώσει όλη της τη ζωή στα παιδιά της. Είχε προσφέρει το σπίτι της, την υγεία της και όλη της τη δύναμη, χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθεί.

Όμως, καθώς τα χρόνια την τράβηξαν απότομα και η ζωντάνια της άρχισε να εξασθενεί, τα παιδιά της άρχισαν να τη βλέπουν σαν βάρος. Δεν την αντιμετώπιζαν πια ως αγαπημένη μητέρα, αλλά σαν ένα παλιό και άχρηστο αντικείμενο.

Ένα κρύο χειμωνιάτικο πρωί, καθώς το χιόνι έπεφτε αθόρυβα στα κεραμίδια, ήρθαν με μια πρόταση που καρφώθηκε στην καρδιά της σαν μαχαίρι. «Πρέπει να μετακομίσεις στο παλιό, ερειπωμένο σπίτι στην άκρη του χωριού.

Είναι το μόνο μέρος που έχεις ακόμη χώρο», της είπαν, ενώ αυτοί κρατούσαν το μεγάλο, ζεστό σπίτι που αγαπούσε τόσο.

Η Μαρία, συντετριμμένη από τα λόγια τους, δεν απάντησε. Μόνο σιώπησε και κούνησε το κεφάλι της χωρίς να δείξει θυμό ή αγανάκτηση. Τα παιδιά της νόμιζαν ότι είχε παραδοθεί.

Αλλά η Μαρία έκρυβε ένα μυστικό, βαθιά μέσα στην καρδιά της – ένα μυστικό που δεν είχε μοιραστεί ποτέ μαζί τους.

Οι εβδομάδες πέρασαν και το κρύο, σκοτεινό σπίτι που τώρα ζούσε έμοιαζε να την καταπίνει. Όμως, μια μέρα, η πόρτα άνοιξε και η Μαρία κάλεσε έναν συμβολαιογράφο μέσα.

Με ήρεμο αλλά αποφασιστικό τρόπο, μεταβίβασε όλη της την περιουσία, το πολύτιμο σπίτι που είχε κάποτε, σε έναν φιλανθρωπικό οργανισμό. Τα παιδιά της, ανίδεα για την απόφασή της,

συνέχιζαν τη ζωή τους, ώσπου έμαθαν ξαφνικά για την κίνηση – και ο κόσμος τους κατέρρευσε.

Οργή, τρόμος, αμηχανία! Έτρεξαν προς τη Μαρία, γεμάτοι κατηγορίες και πικρία. Όμως αυτή, η πρώην πηγή ζωής τους, καθόταν ήρεμη, με τα μάτια της να ακτινοβολούν μια βαθιά και αμετάβλητη γαλήνη.

«Τα πήρατε όλα όσα είχα», είπε ήρεμα. «Αλλά ξεχάσατε το πιο σημαντικό: τη συνείδηση και τον σεβασμό.» Η φωνή της ήταν σαν ένα απαλό αεράκι που σβήνει τα παγίδια του κόσμου.

Το σπίτι τώρα ανήκε σε αυτούς που πραγματικά το άξιζαν – σε αυτούς που δεν επιθυμούσαν πλούτη και κτήματα, αλλά αληθινή αξιοπρέπεια και αγάπη. Τα παιδιά της, που είχαν ελπίσει για την κληρονομιά, βρέθηκαν με άδειες χέρια.

Η καρδιά τους ήταν γεμάτη με μετάνοια και πίκρα, ενώ η Μαρία, στην ήσυχη σοφία της, ήξερε πως είχε κάνει το σωστό.