Κώστας Σαμαράς
Σε τελικό στάδιο, 29χρονος καρκινοπαθής ετοιμοθάνατος, σώθηκε και έγινε μοναχός
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ekklisiaonline.gr αυτόπτης μάρτυρας του θαύματος που συνέβη περίπου πριν 10 χρόνια, είναι ο Ιερέας του Ιερού Ναού του Νοσοκομείου Ευαγγελισμός, ο οποίος και μπορεί να επιβεβαιώσει πως ΟΛΑ όσα θα διαβάσετε έγιναν στα αλήθεια.
Μάρτυρας του θαύματος είναι ο Ιερέας του Ιερού Ναού του Νοσοκομείου Ευαγγελισμός, ο οποίος και μπορεί να επιβεβαιώσει πως ΟΛΑ όσα θα διαβάσετε έγιναν στα αλήθεια.
Το εν λόγω θαύμα μας το διηγήθηκε η νοσηλεύτρια αδελφή Ελένη το φθινόπωρο του 2012, όταν την συναντήσαμε στην Ιερά Μονή Πετράκη, κοντά στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, όπου εργαζόταν.
-“Θα πρέπει να ήταν Φλεβάρης ή Μάρτης του 2010 ή του 2011, όταν μας ανέβασαν στο θάλαμο έναν νεαρό άντρα.
H συνέχεια της ιστορίας του 29χρονου
Είχε διαγνωστεί με καρκίνο στα νεφρά. Άκουσα να λένε ότι όταν είχε προσέλθει στα εξωτερικά Ιατρεία με έντονους πόνους και η ειδικευόμενη πήγε να του κάνει υπέρηχο, φώναξε έκπληκτη την Επιμελήτρια λέγοντας της ότι δεν μπορεί να δει τους νεφρούς!
Και όντως όταν πήγε να κάνει τον υπέρηχο η Επιμελήτρια, διαπίστωσε ότι είχαν καλυφθεί – νομίζω και οι δύο – από καρκινικούς όγκους!
Τον έφεραν πάνω για να ξεκινήσει η θεραπεία του.
Κάποιες φορές που έκανα την νοσηλεία αντάλλασσα κάποιες κουβέντες μαζί του.
Δεν τολμούσα να του μιλήσω για τον Θεό ή την Παναγία μας. Τον έβλεπα …πως να σου πω… πολύ κοσμικό, δεν φαινόταν να είχε το παραμικρό ενδιαφέρον για αυτά.
Έμαθα ότι ήταν 29 ετών, βιολόγος και βλέποντας να έρχονται συχνά η κοπέλα του, και πολλοί φίλοι του να τον επισκεφτούν κατάλαβα ότι δεν υπήρχε λόγος για παρηγορητικό λόγο από μέρους μου.
Πέρναγαν οι ημέρες και παρότι είχαν ξεκινήσει να του χορηγούν σχήματα χημειοθεραπείας η κατάσταση του επιδεινωνόταν και μάλιστα ραγδαία.
29χρονος: “Ταχεία εξάπλωση των καρκινικών όγκων σχεδόν σε όλο του το σώμα”
Δεν σου κρύβω ότι σοκαρίστηκα μια μέρα πηγαίνοντας να αλλάξω ορό και διέκρινα πια ψηλαφητούς αυτούς τους διάσπαρτους όγκους σχεδόν σε όλο του το σώμα!
Ήταν λιγόλογος.
Και η κοπελιά του που ερχόταν και οι φίλοι του δεν τους έβλεπα να μίλαγαν πολύ.
Στο μπαλκόνι την πέρναγαν οι άλλοι και αυτός μόνος του αμίλητος και σκεφτικός
Ένα μεσημέρι – ήταν σίγουρα Σαρακοστή και μάλιστα Τετάρτη – επειδή ήθελα όταν τελειώσω να πάω απόγευμα στην Προηγιασμένη, τον είδα ανάστατο.
Είχε σχεδόν ξεσκεπαστεί, σαν να ήταν έτοιμος να πετάξει τους ορούς, και τον πλησιάσω. Ήταν πανικόβλητος.
Δεν θα ξεχάσω την όψη στα μάτια του!
Στην κυριολεξία τρομοκρατημένος!
-Τι συνέβη τον ρώτησα, προσπαθώντας να τον ηρεμήσω.
Και τότε μου διηγήθηκε το ακόλουθο θαυμαστό.
-“Πριν λίγο, και ενώ καθόμουν εδώ και σκεφτόμουν, ένοιωσα ξαφνικά μια ατονία.
Σαν να μουδιάζουν τα μέλη μου.
Πήγα να ανασηκωθώ και να γυρίσω. Στρέφοντας το κεφάλι μου προς τα αριστερά είδα εκεί εκεί αριστερά στην γωνία πάνω από το κρεββάτι μου να ξεπροβάλλει μέσα από φλόγες ένα προσωπείο, κάτι σαν μία μάσκα!
Είχε χρώμα μπακιρένιο. Σαν χαλκός που είχε μια σκουροπράσινη χροιά. Με μάτια κόκκινα. Ολοκόκκινα. Σαν φωτιά. Και με κακία με κοίταζε. Θέε μου… πόση κακία!
