Πέγκυ Σκουλού
Η Εριέττα Μόλχο, φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής στο ΑΠΘ, είναι η μόνη αγνοούμενη του εγκλήματος στα Τέμπη.
Όλες οι ιστορίες των νεκρών, αλλά και των πολυτραυματιών, από το δυστύχημα στα Τέμπη είναι τραγικές, αλλά ίσως η τραγικότερη όλων να είναι εκείνη της Εριέττας Μόλχο, που θυμίζει την «Αντιγόνη». Την αφηγείται ο δημοσιογράφος Θανάσης Τσολάκης στο Facebook, κάνοντας τον παραλληλισμό:
«Αυτή είναι η Εριέττα Μόλχο. Ήταν κι αυτή επιβάτιδα στο μοιραίο τρένο των Τεμπών, όμως είναι η μοναδική που λογίζεται ως νεκρή αλλά δεν βρέθηκε τίποτα από το σώμα της.
»Έχοντας δοκιμάσει δύο φορές το βάσανο του πενθους, και πέρα από οποιαδήποτε θρησκευτικά στεγανά, ξέρω πια ότι το “μνήμα” είναι μια παρηγοριά. Μπορεί να ακούγεται κάπως οξύμωρο, αλλά όντως είναι παρηγορητικό με έναν τρόπο το να ξέρεις ότι ο άνθρωπος σου “βρίσκεται” κάτω από ένα μαρμάρινο μνημείο – ξέρεις ότι είναι “κάπου“.
- Shutterstock
Κι έτσι έχεις ένα σημείο αναφοράς. Ακόμα και το κερί που ανάβεις εκεί ή το θυμίαμα που καις και η placebo αίσθηση ότι λειτουργείς εν τοις πράγμασι υπέρ αναπαύσεως του νεκρού βοηθούν στο αποκεικαιπερα σου.
«Το “μνήμα” είναι μια παρηγοριά. Μπορεί να ακούγεται κάπως οξύμωρο, αλλά όντως είναι παρηγορητικό με έναν τρόπο το να ξέρεις ότι ο άνθρωπος σου “βρίσκεται” κάτω από ένα μαρμάρινο μνημείο – ξέρεις ότι είναι “κάπου”».
»Το να μην υπάρχει αυτό το σημείο θεωρώ ότι πολλαπλασιάζει το πένθος εις τη νιοστή και το καθιστά παντελώς αδιάχειριστο, επειδή ακριβώς δεν μπορείς να λειτουργήσεις ούτε καν υπέρ αναπαύσεως.
»Στην περίπτωση της Εριέττας των Τεμπών αυτό συμβαίνει επειδή κάποιοι μπάζωσαν το σημείο του δυστυχήματος κι έτσι οι δικοί της δεν βρήκαν ούτε μία τρίχα από τα μαλλιά της. Κι έτσι καταδικάστηκαν να ζουν με το πένθος της απώλειας και υπό το άχθος της άταφης νεκρής.
»Η Αντιγόνη, στην ομώνυμη αρχαία τραγωδία, έχασε το βασίλειό της για να θάψει το νεκρό αδερφό της, αναγνωρίζοντας αυτό το χρέος ως ιερότερο όλων. Ο δε Κρέων, που της το είχε απαγορεύσει, εν τέλει δοκίμασε τη Νέμεσι.
Στην Ελλάς του 2024 δεν επέρχεται Νέμεσι στους κοστουμάτους Κρέοντες, που δεν απαγόρευσαν απλά στους συγγενείς της Εριέττας να θάψουν το κορμί της αλλά επέβαλαν τη θέλησή τους τσιμεντώνοντας τον χώρο. Κι αυτό δεν είναι μόνο θλιβερό.
Είναι ένα ξεχωριστό έγκλημα, μόνο του και ανεξάρτητο από το συνολικό έγκλημα που συνετελέσθη εκείνο το μοιραίο βράδυ. Και, που, αν ζούσαμε σε ένα πραγματικό κράτος δικαίου, θα έπρεπε να είναι ένα αυτάρκες αντικείμενο δίκης. Αλλά, δεν ζούμε σε ένα κράτος δικαίου.
«Η Αντιγόνη, στην ομώνυμη αρχαία τραγωδία, έχασε το βασίλειό της για να θάψει το νεκρό αδερφό της, αναγνωρίζοντας αυτό το χρέος ως ιερότερο όλων. Ο δε Κρέων, που της το είχε απαγορεύσει, εν τέλει δοκίμασε τη Νέμεσι».
»Ζούμε υπό το κράτος του φόβου να χρησιμοποιήσουμε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς.
»Κι αυτό είναι αισχρό.-
»*Θαυμάζω απεριόριστα το κουράγιο της Καρυστιανού. Τόσο απεριόριστα όσο βδελύσσομαι το θράσος των “δεν_εφταιγα_εγω”».
