Πρόκειται για ένα από τα πιο εμβληματικά κτίρια της περιοχής. Βρίσκεται στην οδό Δελφών γωνία με Διδότου και το σχεδίασε ο Κρίστιαν Χάνσεν στις αρχές του περασμένου αιώνα.
Ενα κτίριο με πλούσια ιστορία συνδεδεμένη με την Έλλη Λαμπέτη, που έφυγε από τη ζωή το 1983. Εκεί, όπου έχει αφήσει την σφραγίδα της η σπουδαία Ελληνίδα ηθοποιός.
Μάλιστα απ’ έξω κοσμεί το οίκημα η λεπτεπίλεπτη, μαρμάρινη προτομή της. Το έργο που φιλοτέχνησε το 1999 ο γλύπτης Αναστάσιος Γκιόκας μετά από διαγωνισμό που προκήρυξε ο δήμος Αθηναίων στολίζει την είσοδο του ψηλοτάβανου νεοκλασικού αρχοντικού στο οποίο έζησε για πάρα πολλά χρόνια μία από τις σημαντικότερες ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου.
Η πολυμελής οικογένεια θα ζήσει στο μεγάλο νεοκλασικό που η Έλλη Λούκου (όπως ήταν το πραγματικό όνομα της) θα περάσει μεγάλο μέρος των νεανικών της χρόνων. Τα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κυλούν μέσα στους λευκούς τοίχους και τα ψηλά ταβάνια αυτού του σπιτιού.

Όταν ακόμα η Λαμπέτη ήταν στη ζωή, την δεκαετία του ’70 οι εφημερίδες της εποχής φιλοξενούσαν άρθρα για το σπίτι της οδού Δελφών, όπου η διάσημη ηθοποιός υποδεχόταν τους φίλους της και έκανε μεγάλες κοσμικές συγκεντρώσεις. Είχε εγκατασταθεί ξανά στο μεγάλο αρχοντικό, χρόνια μετά τον χωρισμό της από τον Δημήτρη Χορν, φτιάχνοντας εκεί τον προσωπικό παράδεισό της.
Τα ψηλοτάβανα δωμάτιά του είναι άνετα επιπλωμένα με ωραία παλιά πράγματα, αλλά και με μοντέρνους, αναπαυτικούς καναπέδες. Λέγεται ότι τα πάντα στο σπίτι αυτό ήταν εμπωτισμένα με την έντονη καλλιτεχνική προσωπικότητα, με μία νότα ελεγχρόμενου χάους (η Λαμπέτη ήταν ακατάστατη) και άκρατης δημιουργικότητας.
Στο σπίτι της οδού Δελφών, της Έλλης Λαμπέτη υπήρχε πάντα μια «επιμελημένη αταξία». Είναι η «φωλιά ενός ζωντανού ανθρώπου», που «όταν δεν παίζει πιάνο ή διαβάζει ή ακούει κλασική μουσική, τότε σκέπτεται πώς θα επιπλώσει και θα διακοσμήσει το εξοχικό της σπίτι στο Πήλιο» γράφει περιοδικό της εποχής.
Στη Δελφών, αυτή η επιμελημένη αταξία εκφράζεται, σύμφωνα με εκείνο το παλιό δημοσίευμα, «με εφημερίδες και περιοδικά στο πάτωμα, δύο πολυμεταχειρισμένα παπουτσάκια του χορού πάνω σε μια καρέκλα, σκόρπιες νότες πάνω στο πιάνο, ενθύμια από το θέατρο, ένα βάζο με φρέσκες τουλίπες της περασμένης εβδομάδας – άψυχα, άσχετα πράγματα που όμως αναδίνουν μια ζεστασιά και, παρόλο που είναι ακατάστατα, δημιουργούν την εντύπωση ενός περίεργου κράματος γαλλικής φινέτσας και εγγλέζικης αρχοντιάς».
Η μεταμόρφωσή του σε ξενοδοχείο
Την είδηση για τη μεταμόρφωσή του σε ξενοδοχείο την διαβάσαμε πριν από δύο περίπου χρόνια. Μάλιστα ο σχεδιασμός ήταν να ονομαστεί μετά την μετατροπή του σε Villa Lampeti, αποτείνοντας φόρο τιμής στην σπουδαία ηθοποιό.














