Κώστας Σαμαράς
Οι γονείς μας, μας φροντίζουν όταν εμείς ακόμα δεν μπορούμε και είναι αυτοί που θα σταθούν πλάι μας και θα μας στηρίξουν όταν νιώθουμε πως τίποτα δεν πηγαίνει καλά. Πρόκειται για μια άνευ όρων αγάπη που δεν γνωρίζει το παραμικρό σύνορο.
Η σύμβουλος σχέσεων και life coach Lisa Schmidt έχασε τους γονείς της και έγραψε μία συγκινητική μνεία για εκείνους και για το πώς νιώθει. Εξηγεί πώς ο θάνατός τους την επηρέασε τόσο μακροπρόθεσμα, όσο και στην καθημερινότητά της. Λέει, επίσης, τις θετικές σκέψεις που την βοηθούν να αντιμετωπίσει τη μεγάλη αυτή απώλεια και αναμφίβολα, μας εμπνέει…
«Δεν νομίζω ότι μπορείς με κάποιον τρόπο να προετοιμαστείς για την απώλεια ενός γονιού. Είναι ένα ακόμα μεγάλο βήμα προς την ενήλικη ζωή, πιστεύω, το οποίο συμβαίνει σε μία φάση που έχεις σχεδόν γίνει φίλος με τον πατέρα ή τη μητέρα σου. Η σοφία τους έχει ενσταλάξει μέσα σου και ξέρεις πια πως όλα αυτά που έκαναν και έλεγαν και σε εκνεύριζαν ως έφηβο, ήταν από αγνή αγάπη, ενώ πιθανώς να σου έσωσαν τη ζωή μία-δύο φορές.
Έχασα και τους δύο γονείς μου με διαφορά δύο χρόνων. Τη μητέρα μου εντελώς απροσδόκητα και τον πατέρα μου σχετικά γρήγορα, ύστερα από διάγνωση καρκίνου. Η μητέρα μου ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να δει βαθιά μέσα στην ψυχή μου και να με αφυπνίζει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο.
Μου έμαθε τι σημαίνει ανθρωπιά, ενσυναίσθηση και γενναιοδωρία. Ο πατέρας μου ήταν ο σαρκαστικός ρεαλιστής στο σπίτι και ένας από τους πιο μεγαλόψυχους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ. Αν ήθελες να ακούσεις τα πράγματα με το όνομά τους, πήγαινες στον πατέρα μου.
Ο θρήνος ακολουθεί την πορεία του και έρχεται σε στάδια, αλλά δεν περίμενα ότι είναι κάτι που δεν περνά ποτέ εντελώς.
1. Το τηλέφωνό μου βρίσκεται πλέον σε απόσταση αναπνοής κάθε βράδυ που κοιμάμαι, γιατί την τελευταία φορά που ήταν μακριά έχασα το τελευταίο τηλεφώνημα της μαμάς μου, λίγο πριν πεθάνει.
2. Η σκέψη και μόνο του θανάτου της μητέρας μου, μερικές φορές, με έκανε σωματικά άρρωστη για τουλάχιστον έξι μήνες μετά. Κυριολεκτικά, έκανα εμετό.
3. Οι θάνατοί τους κάποιες φορές έκαναν ό,τι είχε απομείνει από την οικογένειά μας να καταρρέει. Έκανα ό,τι μπορούσα για να τιμήσω τις επιθυμίες τους και αυτό, συχνά, με έκανε να φαίνομαι κακιά. Το βάρος ήταν τεράστιο, αλλά καταλαβαίνω γιατί διάλεξαν εμένα. Αυτό με έκανε ισχυρότερο άνθρωπο, άρα τους είμαι ευγνώμων.
4. Θυμώνω που ο γιος μου δεν είχε την ευκαιρία να τους ζήσει ως παππούδες. Τα πέντε ανίψια μου τους έζησαν, όμως εγώ νιώθω αδικημένη. Θα τους είχε λατρέψει και εκείνοι το ίδιο.
5. Δεν θα άλλαζα τον χρόνο μου μαζί τους με τίποτα, αλλά μερικές φορές σκέφτομαι, ότι ίσως να ήταν πιο εύκολο αν είχαν πεθάνει όταν εγώ ήμουν μικρή. Οι αναμνήσεις θα ήταν λιγότερες.
6. Πλέον ζητάω από τους ανθρώπους να μην παραπονιούνται για τους γονείς τους μπροστά μου. Τους κάνω κήρυγμα για το πόσο ευγνώμονες και ευλογημένοι πρέπει να νιώθουν που τους έχουν. Θα έδινα τα πάντα για να είμαι στη θέση τους! Τους θυμίζω πόσο γρήγορα περνά η ζωή…
7. Νιώθω κάπως σα να είμαι χήρα –είναι σα να μπαίνεις σε ένα κλαμπ ανθρώπων που δεν ήθελες ποτέ να μπεις. Πώς μπορώ να επιστρέψω αυτή την ανεπιθύμητη συνδρομή, παρακαλώ;
8. Μόνο άλλα «μέλη» του ίδιου κλαμπ είναι πραγματικά σε θέση να καταλάβουν τι συμβαίνει μέσα σου όταν χάσεις τους γονείς σου. Απλά σε νιώθουν –δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το εξηγήσω.
9. Και ναι, η ζωή συνεχίζεται, όμως θα υπάρξουν στιγμές, ακόμα και πολλά χρόνια μετά, που θα καταρρέεις ακόμα, σα να συνέβη χθες.
10. Όταν βλέπεις τους φίλους σου, ή και αγνώστους, με τις μαμάδες ή τους μπαμπάδες τους, κάποιες φορές ζηλεύεις. Φθονείς το οικογενειακό τους τραπέζι. Νευριάζεις που η μαμά σου δεν μπορεί να έρθει να σου κρατήσει για λίγο τα παιδιά. Τα μεγάλα γεγονότα της ζωής, δεν είναι ποτέ ξανά ίδια…
Να’μαι, λοιπόν, εδώ, 8 και 10 χρόνια μετά και υπάρχουν στιγμές που απλώνω το χέρι μου για να τους πάρω τηλέφωνο όταν κάτι σημαντικό συμβαίνει και τότε μου έρχεται, σαν πυροβολισμός, ότι δεν μπορώ να τους τηλεφωνήσω.
Ο θάνατός τους έχει αλλάξει ανεπιστρεπτί και για πάντα τόσο εμένα όσο και το πώς βλέπω τον κόσμο. Με έναν παράξενο τρόπο με έχει κάνει να είμαι καλύτερος γονιός. Έχω πλέον οξεία συνείδηση της σημασίας που έχουν οι αναμνήσεις για τον γιο μου και της επίδρασης που θα έχω στη ζωή του, όσο βρίσκομαι ακόμα στη γη.
Του αξίζει να ξέρει πόσο πολύ τον αγαπάω και όταν θα φύγω, όλα αυτά που του μαθαίνω και ενσταλάζω μέσα του τώρα, θα είναι η διαθήκη μου.»
