Κώστας Σαμαράς
Η εικόνα που έχουμε από μικρές για το σώμα μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την αυτοπεπείθησή μας. Όταν οι ίδιοι οι γονείς αντιμετωπίζουν το πάχος του παιδιούς ως κάτι προβληματικό και αποκρουστικό, το πληγώνουν ανεπανόρθωτα. Μάλιστα, πρίκειται για μια πληγή που ποτέ δεν κλείνει όπως φαίνεται και από την ιστορία αυτής της μαμάς.
«Δεν μου είναι εύκολο να σας πω πώς με αποκαλούσαν ή τι μου έκαναν οι γύρω μου, μόνο και μόνο επειδή ήμουν χοντρή. Ακόμα και σήμερα νιώθω ντροπή και θλίψη όταν τα σκέφτομαι.
Το bullying ήταν σκληρό και το σχολείο ήταν σαν φυλακή. Όλο και κάποιος θα με κορόιδευε, ακόμα και κάποιοι καθηγητές. Ένας γυμναστής, κάποια στιγμή, μας είχε κεράσει παγωτά και είχε πει μπροστά σε όλους ότι καλύτερο ήταν να μη φάω επειδή ήμουν χοντρή.
Ακόμα και άσχετοι στον δρόμο θα μου έλεγαν σκληρά λόγια όπως ”Είσαι αηδιαστική! Έχεις κοιταχτεί στον καθρέφτη;”
Κανείς ποτέ δεν μπήκε μπροστά για να με προστατέψει, ούτε η ίδια μου η μητέρα. Και αυτή η στάση της με πλήγωνε περισσότερο. Ο τρόπος που με κοίταζει και οι πράξεις της.
”Πότε θα χάσεις βάρος επιτέλους;”ρωτούσε ξανά και ξανά, πάντα κοιτάζοντας το στομάχι μου. Κοίταξε καθημερινά το στομάχι μου. Θεέ μου, μισούσα αυτό το βλέμμα. Έμαθα όμως να γυρίζω το κεφάλι μου για να μην βλέπω την αηδία στα μάτια της.
Ήλπιζε πώς θα με «φτιάξει» και έτσι με έτρεχε από γιατρό σε γιατρό, κάνοντάς μου δίαιτες. Αν με ρωτούσε κανείς όμως αν αυτό ήταν το χειρότερο, θα απαντούσα αρνητικά. Γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με εκείνη τη φορά που βλέπαμε τηλεόραση και στη θέα μιας παχιάς γυναίκας στην παραλία είπε γελώντας ”Κοίτα αυτή τη μάζα λίπους!”
Τότε κατάλαβα ότι έτσι έβλεπε και εμένα. Με θυμάμαι να κλαίω τρεις μέρες.
Κάθε μέρα μου έλεγε πως με αγαπάει, αυτό είναι αλήθεια. Τώρα έχει Alzheimer και τη φροντίζω. Βρήκα το ημερολόγιό της.Έγραφε για το πόσο περήφανη ήταν για μένα. Αλλά το μίσος της για το λίπος στο σώμα μου είναι αυτό που θα θυμάμαι πάντα.
”Θα ήσουν τόσο όμορφη αν ήσουν αδύνατη”. Πόσες φορές άκουσα αυτά λόγια! Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: κάτι πάει λάθος με μένα. Η ομορφιά και η αξία μου είναι υπό όρους. Αν δεν χάσω το βάρος, δεν θα είμαι ποτέ όμορφη. Δεν θα αγαπηθώ ούτε θα έχω τον σεβασμό των άλλων.
Τα λόγια, τα βλέμματα και οι πράξεις της μητέρας μου ήταν τσιμεντόλιθοι στην ταυτότητά μου. Κουράστηκα πολύ για να τα αποτινάξω και να ξαναχτίσω την αυτοπεποίθησή μου, ανεξάρτητα από το βάρος μου.Όπως και να είμαι αξίζω και αυτό ισχύει για όλους.
Γι’ αυτό θα ήθελα να παρακαλέσω τους γονείς να μην γελάνε εις βάρος ενός παχύ ανθρώπου ούτε να τον σχολιάζετε αρνητικά. Μην μαθαίνετε στα παιδιά ότι αξία τους υπολογίζεται από τον σωματότυπό τους. Θυμηθείτε την ιστορία μου…»
